نمایش آثاری از
هدیه احمدی، ١٣۶۵، تهران , رسول اشتری، ١٣٧٠، تهران,محمود بخشی، ١٣۵۵، تهران ,الیویا دانبر، ونکوور,الکس فرر، لیدز,آرش حنایی، ١٣۵۶، تهران , بندیک هیپ، مونیخ,جکی ایروین، دوبلین, علیرضا محمدی، ١٣۶۶، تهران,کریستین مولدریک، مونستر ,آیسا رشید، ١٣۶۴، تهران,الناز صالحی، ١٣۶۶، تهران ,نسترن شهبازی، ١٣۶١، کرمان,نیکل ون دویونبادن، آمستردام
“بدیهى است که در یک فضاى کارگاهى نیازى به هماهنگى میان هنرمندان نیست، برعکس برخى از روش‌هاى انتخاب که شبیه به پاک کردن ماهى است. یعنى ابتدا ماهى را با آب سرد می‌شویند تا ترشحات لزج روى پوست از بین برود. سپس پشت چاقو را در طول ماهى از دم تا سر مى کشند تا فلس یا پولک ها کنده شوند. ماهى را می‌چرخانند و در خط شکمی‌اش نزدیک به باله، دنبال یک سوراخ کوچک می‌گردند. سپس نوک چاقو را در این سوراخ فرو می‌برند و پوست را از دم تا آبشش شکاف می‌دهند. اندام‌هاى داخلى را به طور کامل خارج می‌کنند و ماهى را بار دیگر با آب سرد می‌شویند.در کارگاه اما هرکس موضوعى را در پروسه تولید قرار می‌دهد. شاید هم گاهى بر حسب اتفاق تولیداتى در کنار هم نتیجه‌اى به بار آورند، اما اغلب اوقات هم هیچ اتفاقى نمی‌افتد جزاینکه اجزا و اشیا به آرامى جاى خود را پیدا می‌کنند. نه اینکه یک رابطه اطمینان‌بخش متقابل میانشان بوجود آید یا یک ژست رسمى به خود بگیرند و یا حتى به یک مجموعه واحد بدل شوند بلکه به مرور نظام حیرت‌انگیزى در این بی‌نظمى پدیدار می‌گردد و این شاید بهترین شکل از نمایشى باشد که نمایشگاه‌گردان ندارد.” آرش آرش حنایى
