دنیاگردی | تندیس ۳۲۸

دنیاگردی در تندیس ۳۲۸

نمایشگاه نقاش کلاسیک امریکایی، دون نایس
نیویورک، امریکا: گالری دریسکول بابکوک نمایشگاهی از آثار دون نایس با عنوان «حضور نمادها» برپا نموده که منتخبی از نقاشی‌های این استاد وقایع‌نگار اشیای فرهنگ عامه‌ی امریکا را ارائه می‌دهد. نقاشی‌های جدید نایس تصاویری از قوطی‌های نوشیدنی، کفش‌های کتانی، محصولات ری بن و کرایون‌های رنگی را شامل می‌شود و این نشانه‌های تاثیرگذار در فرهنگ امریکا را مورد مطالعه قرار می‌دهد. این کارها بر اساس شیوه‌ی قلمزنی و رنگ‌آمیزی آثار اولیه‌ی آبستره اکسپرسیونیستی او شکل گرفته، و با دقت پرورش یافته‌اند تا علاقه‌ی وی به عناصر پیش پا افتاده‌ی زندگی روزمره را نشان دهند.

در کار نایس، پیش پا افتادگی به عظمت بدل می‌گردد، یک بار مصرف‌ها به نماد و نشانه تبدیل می‌شوند و فرهنگ مصرف‌گرای امریکایی به مخاطبان نسل هزاره عرضه می‌شود. رویکرد شوخ طبعانه‌ی نایس، کتانی‌های چاک تایلر را به توتم‌هایی تبدیل می‌کند که راویتگرند، و اشتیاق شدید هنرمند به بازشناسی نمادها و قدرت اقناع آنها را بیان می‌کنند. ورای ظاهر امر، این اشیا، که ما روزانه با آنها سروکار داریم، حاکی از نقد گزنده و تلخ امریکای معاصر و نقش مردم امریکا در شکل دهی فرهنگ هستند. نمادهای نایس مچاله و مصرف شده‌اند. در یک نمونه، قوطی نوشیدنی نمادین قرمز، سفید و آبی Pabst فشرده و دور انداخته شده است. زوایای نامنظم حاصل از مچاله شدن روی سطح قوطی، به مخاطبان اجازه می‌دهد که این شی و حضور فراگیرش در امریکا را از دریچه‌ای که همزمان نقادانه و حاکی از نگاه حسرت‌بار است، مورد بررسی قرار دهند. نقاشی‌ها، تصاویر تمیز، واضح و ویرایش شده‌ی تبلیغاتی را نمایش نمی‌دهند، بلکه اشیایی را به تصویر می‌کشند که اثر مصرف شدن روی آنهاست و در چروک‌های بسته‌های آدامس و بسته‌بندی‌های نیمه شفاف پلاستیکی آنها زیبایی و شاعرانگی محسوس است. دون نایس، جداافتادگی اشیای آثار اولیه‌ی ادوارد هاپر و تصاویر وین تیبو از شیرینی‌ها را می‌گیرد و آنها را به مجموعه تصاویر مشهور خودش تبدیل می‌کند که با نمادهای فرهنگ معاصر بازی می‌کنند، و اعماق سطوح آشنا را می‌کاوند تا آنچه را نمایش دهند که ما کمتر مورد توجه قرار می‌دهیم. دون نایس چهره‌ای کلاسیک در هنر امریکای نیمه‌ی گذشته‌ی قرن است.

او اوایل دهه‌ی ۱۹۶۰ در صحنه‌ی هنر ظهور کرد؛ یعنی زمانی که موزه‌ی هنر امریکایی ویتنی، اثر «مجموعه‌ی امریکایی#۵» او را خرید و وی به عنوان یکی از اعضای گروه «رئالیست‌های ادراکی جدید» شناخته شد که قصد بازگرداندن دوباره‌ی محتوا به نقاشی را داشتند. نایس تکنیک نقاشی کنشی متاثر از نقاشان قدیمی‌تر اکسپرسیونیست و آبستره اکسپرسیونیست را با تمرکز و انرژی رئالیستی منشعب از پاپ‌آرت در می‌آمیزد. با ترکیب علائق یک متخصص تاریخ طبیعی برای مشاهده‌گری و وسواس یک هنرمند، نایس به جنبه‌هایی از فرهنگ امریکا و مسائل انتقادی خاصی از زمانه‌ی ما می‌پردازد. او محصولات کلاسیک امریکایی نظیر کتانی، بسته‌بندی‌های آب نبات و یا بطری‌های سودا را با همان قدرتی به تصویر می‌کشد که به مناظر ناب دره‌ی رود هادسن و کوه‌های سیرا نوادا می‌پردازد. برای این کار، او تصویر متمایزی از زباله‌های تمدن، همراه با دغدغه‌های هنری برای محیط زیست، آفریده است. نایس(متولد ۱۹۳۲، کالیفرنیا)، با تشویق‌های پدربزرگ و عمه‌اش که هر دو نقاشان آماتور بودند به نقاشی علاقمند شد. او دو سال در ارتش امریکا خدمت کرد در حالی که به فعالیت‌های هنری‌اش ادامه می‌داد.

پس از خروج از ارتش، وی تصمیم به تحصیل هنر در ایتالیا گرفت و در آنجا با هنرمندان زیادی آشنا شد. سپس به سالزبورگ رفت و زیر نظر اسکار کوکوشکا آموزش دید. نایس فوق لیسانسش را از ییل دریافت کرد در حالی که با چهره‌هایی نظیر چاک کلوز و ریچارد سرا همکلاس بود. اما به گفته‌ی خود نایس آموزه‌های الکس کتز در مورد خلاق بودن، دانستن تاریخ هنر و توجه به تجربیات شخصی و رابطه‌اش با هنر، طبیعت، فرهنگ و محیط زیست بیشترین تاثیر را روی او گذاشته است.
www.driscollbabcock.com

فراخوان برای ساخت پرتره‌ای از ونگوگ
ونکوور، کانادا: داگلاس کوپلند، نویسنده و هنرمند اهل ونکوور، به دنبال شبیه‌ترین فرد به وینسنت ونگوگ است. چهره‌ی فردی که بیشترین شباهت به ونگوگ را داشته باشد به عنوان مدل برای ساخت یک مجسمه‌ی برنزی سفارشی بزرگ مورد استفاده قرار می‌گیرد. کوپلند از مردم خواسته تا عکس‌های خودشان و یا افرادی که فکر می‌کنند شبیه ونگوگ هستند را به سایتiamvincent.com ارسال کنند. فرد منتخب پنج هزار یورو دریافت می‌کند و از او به همراه یک مهمان برای حضور در ونکوور دعوت می‌شود. از چهره‌ی وی اسکن سه بعدی انجام می‌گیرد و صورت او به عنوان پرتره‌ی ونگوگ در قالب مجسمه‌ای ۲ در ۳ متری برای همیشه جاودانه می‌شود. در نهایت یک پلاک با نام فردی که مجسمه‌اش ساخته شده هم به کار نصب می‌شود. مجسمه‌ی برنزی ونگوگ اولین اثر از یک مجموعه کار سفارشی برای ساخت آثار بزرگی برای فضای خارجی با عنوان «مو قرمزها» خواهد بود. هنرمند در پاسخ به اینکه چرا مو قرمزها را انتخاب کرده می‌گوید: «دوست دارم این کار آغازگر بحث‌هایی در مورد روابط جدید میان علم، هنر و جهانی‌سازی بشود.» حدود یک تا دو درصد جمعیت جهان مو قرمز هستند و در کشورهای شمال اروپا و غرب این عدد می‌تواند به شش درصد هم برسد. این ویژگی در افرادی با دو کپی از یک آلل مغلوب روی کروموزوم ۱۶ بوجود می‌آید که شکل تغییر یافته‌ای از پروتئین MC1R را تولید می‌کند. این جادوی ژنتیکی نمونه‌ی کوچکی از شیوه‌ی دگرگونی انواع حیات روی زمین، بر اثر گذر زمان است. هنرمند می‌گوید می‌خواهد این اولین کار برنزی، فارق از زمان و مکان اما در عین حال ملهم از قرن بیست و یک باشد. طی دهه‌ی گذشته داگلاس کوپلند مشغول خلق کارهای هنری تعاملی متعددی، از جمله سرهای بزرگ بوده است. مشهورترین کار وی، «سر آدامسی» تابستان ۲۰۱۴ در ونکوور کانادا رونمایی شد. از مردم خواسته شده بود که روی این پرتره‌ی فایبرگلاسی با ارتفاع هفت فوت آدامس بچسبانند و در طول چهار ماه، ۲۵۰ هزار آدامس جویده روی آن چسبانده شد.
www.artdaily.org

نمایشگاه مجسمه‌های وندی مِیِر
لندن، انگلیس: گالری چارلی اسمیت لندن دومین نمایشگاه خود از آثار وِندی مِیِر را برگزار نموده است. میر برای مجسمه‌های عجیبش شناخته می‌شود که در آنها از وینیل و یا قالب‌های مومی رنگ شده برای نمایش فیگورها با صداقتی بی‌نظیر استفاده می‌کند. در این نمایشگاه میر از کتاب «اتاق مرموز» آنجلا کارتر به عنوان نقطه‌ی آغاز کارش بهره گرفته است. کارتر کتابش را فضایی استعاری توصیف کرده است؛ جایی که تمام رموز زندگی یک شخص انباشته شده. وی همچنین بر این نکته تاکید کرده که زندگی فرآیند تلاش برای یافتن آن رموز برای کشف دوباره و یا یادآوری آنهاست. اتاق مرموزِ میر مجموعه‌ای از مجسمه‌هاست که تاثیر ناخودآگاه مناسک گذار شخصی نیمه فراموش شده را نشان می‌دهد. همانطور که هنرمند می‌گوید: «من یک شخص به شدت درونگرا و خلوت گزین هستم و اغلب وقتی می‌فهمم کارم جنبه‌هایی از شخصیت و گذشته‌ام را نمایان می‌کند شگفت‌زده و هراسناک می‌شوم؛ چیزهایی که شاید ترجیح می‌دهم پنهان بمانند.» مضامینی نظیر روابط خانوادگی، مادر بودن، تجدید حیات و دگرگونی در کار هنرمند تکرار می‌شوند؛ از بچه‌هایی که از گلدان‌های رحِم مانند خارج می‌شوند تا اشارات حسب حال گونه به کتاب‌هایی که خوانده شده، احساساتی که تجربه شده و مکان‌هایی که از آنها بازدید شده است. مجموعه‌ی پنچ کاری «نقطه‌‌ی سیاه» این ادغام فعالیت‌های خودآگاه و ناخوداگاه را به تصویر می‌کشد، جایی که امور شخصی و جهانی با هم رقابت دارند و در نوسان و جابجایی هستند. هر کار از یک چوب لباسی با پوششی پارچه‌ای تشکیل شده که سر کودکی روی آن آن قرار دارد و دست‌هایش به دو طرف کشیده شده، و از یک قلاب صلیب مانند آویزان است. میر همزمان به مناسک مذهبی، گناهکار بودن، تجاوز خانگی، و ناحیه‌ی «نقطه‌ی سیاه» در ولز اشاره دارد. ناحیه‌ای که به دلیل تسلط فرقه‌ی مذهبی یگانه باوری مسیحی (Unitarians) به این نام مشهور است. وندی میر در ۱۹۷۵ در ولز به دنیا آمده و از مدرسه‌ی هنر دانشگاه لافبورو در ۲۰۰۸ فارغ‌التحصیل شده است.

Home

رونمایی از جدیدترین پروژه‌ی ساختمان رینگترم وین
وین، اتریش: ۲۴ ژوئن نخست وزیر جمهوری چک، بوهوسلاو سوبوتکا، از اثر هنرمند اهل چک، ایوان اِکسنِر، روی ساختمان رینگتِرم وین رونمایی کرد. این نهمین بار است که برج رینگترم به ابتکار شرکت بیمه‌ی مالک آن، به یک اثر هنری تبدیل می‌شود. کار جدید با عنوان «آسوده خیال» در طول تابستان زینت بخش این بنا در حاشیه‌ی کانال دانوب خواهد بود. «آسوده خیال» پسری را روی یک تپه در حالی به تصویر می‌کشد که بادبادکی را به پرواز درمی‌آورد، با افقی بی‌پایان که در مقابل او گسترده شده است. پسر نماد آسودگی و راحتی خیال است. عنصر مهم دیگر کار، افق بی‌منتهای دریاست که موجب می‌شود رهگذران به جای برج، به تماشای گستره‌ی دریا، در میان تراکم ساختمان‌های منطقه‌ بنشینند. بادبادک‌های رنگین هم در جهات متفاوتی پرواز می‌کنند. هنرمند می‌گوید: «پسر بادبادک به دست، آسوده و کنجکاو است و از بازی‌اش لذت می‌برد. ارتباط میان کودکِ با نشاط و افق، ایده‌ی اصلی تصویر را مورد تاکید قرار می‌دهد. شکل عمودی کودک نمایانگر جوانی است. نماد رشد است؛ در حالی که افق تجسم عظمتی خارج از دسترس است. ارتباط پسر با افق، مسیر مقدسی در زندگی است؛ از کودکی به بزرگسالی.» این کار به بزرگی چهار هزار متر مربع، از ۳۰ صفحه‌ی توری با اندازه‌ی تقریبی ۳ در ۶۳ متر تشکیل شده که تصاویر روی آنها چاپ شده است. سر رو به بالای پسر و پشت صاف و استوار او نشان می‌دهد که وی کاملا مجذوب بازی شاد خود است. هنرمند می‌افزاید: «اگر به ترکیب‌بندی نقاشی نگاه کنیم، محور عمودی با شکل کودک و محور افقی با افق دریا تشدید شده‌اند. خطوط عمودی و افقی نماد رشد و آینده هستند، و ساختمان رینگترم در چشم انداز وین همین مضامین را بازتاب می‌دهد.» ایوان اکسنر، ۱۹۶۰ در پاردوبیتسه به دنیا آمده و از آکادمی پراگ فارغ‌التحصیل شده است. وی پیشتر هم با گروه شرکت‌های Kooperativa همکاری داشته و عضو هیئت امنای گنجینه‌ی هنری آن است. برج رینگترم که امروز مقر هولدینگ Vienna Insurance Group است، اولین دفتر کار بزرگ اتریش و نقطه‌ی عطف معماری مدرن میانه‌روی این کشور است. کار احداث این بنا در ۱۹۵۵ به پایان رسید و در سال‌های پس از جنگ نمادی از آزادی کشور و باززایی اقتصادی آن محسوب می‌شد.
www.nyartsmagazine.com