پرونده دلالان دنیای هنر معاصر

دلالان پیشروی دنیای هنر معاصر چه کسانی هستند؟ برگزار کردن نمایشگاه های با کیفیت، کیوریت کردن غرفه‌های موفق در نمایشگاه‌های بین‌المللی سرتاسر جهان و جستجو کردن در آتلیه‌ها و دانشگاه‌های هنر برای پیدا کردن هنرمندان جوان بااستعداد، به عهده‌ی دلالانی است که در دنیای هنر نقش مهم “سلیقه آفرین‌ها” را ایفا می‌کنند.این مقالات تحت عنوان ” ملاقات با سلیقه آفرینان” مجموعه‌ای از مصاحبه‌ها با دلالان و صاحبان گالری هنری موفق و جوان از سرتاسر جهان( از کشورهای اروپایی تا خاورمیانه و ..) است که از تجربه‌ها، سختی‌ها و جذابیت‌های حرفه‌شان می‌گویند و در سایت artspace.com گردآوری شده است .

قسمت قبل را اینجا بخوانید:

مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر

پرونده دلالان دنیای هنر معاصر | بخش هفتم

ترجمه سایت تندیس به قلم یاسمن نوذری

گالری کیمبرلی-کلارک نیویورک، به هنرمندان نوظهور در منطقه کویینز مکانی برای تجربه می‌دهد.
نوشته‌ اندرو ام. گلدشتاین

پس از اینکه سیدنی اسمیت Sydney Smith ، دنیس ویتکین Dennis Witkin و اما هیزنEmma Hazen ،سه دانشجوی هنر از دانشگاه هنر نیویورک فارغ اتحصیل شدند، با معضل گرانی مسکن در نیویورک رو به رو شدند که حتی در مستقل ترین نقاط شهر هم (indie) دردسر ساز شده بود. از این رو آنها تصمیم گرفتند که زمام امور را به دست بگیرند و با همکاری رابرت گرند Robert Grand (هنرمند و فارغ التحصیل از دانشگاه واتکینز نشویل) گالری خود را در کویینز –آخرین بخش از شهر که هنوز می‌شد از پس هزینه‌هایش برآمد- افتتاح کنند.
گالری یک ساله‌ی کیمبرلی-کلارک (که نامش هم یادآور نام کارخانه‌ی کاغذسازی صنعتی است و هم دلالان ساختگی مثل رینا اسپائولینک و رجینا فاکس می‌باشد) به هنرمندانشان از لحاظ مالی مجال فعالیت و تجربه داده است.اسمیت در این باره می‌گوید:« اجاره‌ی ما به اندازه‌ی گالری‌های بالای شهر نیست، از همین رو به اندازه‌ی آنها نگران فروش نیستیم. بودن در منطقه‌ی کویینز این قابلیت را می‌دهد که جزوی از صحنه‌ی هنر نیویورک و در معرض توجه باشیم، از طرفی فشار تبلیغاتی کمتری داشته باشیم. ما می‌خواهیم محلی برای تجربه در اختیار هنرمندانمان بگذاریم.»

دلالان دنیای هنر معاصر علاوه بر این تلاش می‌کنند هنرمندان شهرهای دیگر را هم حمایت کنند و این فرصت را در اختیارشان قرار دهند.

در نمایشگاه متریال Material art fair، چندین درپوش وان بتونی قرار داشت که لیبی راتفلد Libby Rothfeld، اولین هنرمندی که در کیمبرلی-کلارک نمایشگاه داشت آنها را با لاک الکل و تصاویری با ارجاعات فرهنگ بصری عامیانه و المانهایی از عرفان یهودی پوشانده بود.(قیمت هر کدام از این آثار ۱۰۰۰ دلار)
اسمیت می‌گوید:« ما از این نمایشگاه بسیار راضی بودیم و علاقه‌مندی‌های زیادی در آن پیدا کردیم. ما افراد نیویورکی زیادی را مثل دوستان اینترنتیمان ، اسپرینگستین Springsteen و ماسل بیچ Muscle Beach، اینجا برای اولین بار دیدیم. بار اولی است که مکزیک آمدیم و اینجا را بسیار دوست داریم. »

گالری کارنه‌ی بوگاتا مدل اقتصادی تازه‌ای برای فضاهایی که توسط هنرمندان اداره می‌شود، ارائه می‌کند.
نوشته‌ی اندرو ام. گلداشتاین

شش سال پیش ماریانا مورسیا Mariana Murcia و سانتیاگو پینیول Santiago Pinyol، دو هنرمند کولومبیایی جوان، فضایی آلترنتیو** به نام لاجنچیا Laagencia در بوگوتا افتتاح کردند تا آثار خود و دوستانشان را به نمایش بگذارند. در کنار آن، برنامه‌های رزیدنسی و برنامه‌های آموزشی پایه برای مردم عادی نیز برگزار می‌کردند. تنها مشکلشان این بود که چون می‌خواستند گالریشان خارج از بازار هنر فعالیت کند، هیچ پولی در نمی‌آوردند. راه حل آنها برای رفع این مشکل پیوستن به یک گالری Artist-run* دیگر در میامی بود که توسط دو هنرمند به نامهای آدریانا مارتینز Adriana Martínez و خوآن سباستین پلائزJuan Sebastián Peláez اداره می‌شد. این دو گالری با همکاری یکدیگر فضای سوم مستقلی را صرفا برای فروش آثارشان به وجود آوردند.
این فضا که کارنه نام دارد، “پروژه ای برای نمایش خود” است. هر کدام از این هنرمندان مدیر این گالری‌ هم محسوب می‌شوند. آنها برای شرکت در هر نمایشگاه، هنرمند پنجم مهمانی هم دعوت می‌کنند که زبان بصری، طنز و سیستم اقتصادش با آنها همسویی داشته باشد. (در نمایشگاه متریال، این نفر پنجم خوزه آرمبورو José Armburo بود.) درصد فروش هنرمندان پایه گذار گالری ۳۰-۷۰ می‌باشد که سی درصد آن به خرج های گالری تعلق می‌گیرد. درصد هنرمند مهمان ۵۰-۵۰ می‌باشد.
کارنه از زمان شروع کارش در سال ۲۰۱۴ موفق بوده است. آنها در سال ۲۰۱۴ در اولین نمایشگاه خود BA شرکت کردند.

در حال حاضردلالان دنیای هنر معاصرامید دارند که با شرکت در نمایشگاه نیویورک و میامی، در صحنه بین‌المللی هنر حضور پیدا کنند. آنها امسال تصمیم دارند فضای گالری دائمی را افتتاح کنند.

Artist-Run Spaces* گالری هایی هستند که توسز هنرمندان اداره می‌شوند، از این رو مطابق با ساختارهای گالری‌های خصوصی و عمومی پیش نمی‌روند. این گالری‌ها عامل مهمی در احیا محیط‌های شهری محسوب می‌شود. به عنوان مثال گلاسکو در انگلستان.
** Alternative exhibition spaceبه مکان‌هایی به جز فضاهای مرسوم گالری می‌گویند که برای نمایش عمومی آثار به کار می‌روند. این مکانها که معمولا کاربرد دیگری داشتند مثل مغازه، انباری یا بخشی از کارخانه‌های از کار افتاده