در ماه آگوست سال گذشته سارا داگلاس، سردبیرArtnews و تعدادی از نویسندگان این سایت پروژه بزرگی را شروع کردند. سوال شکل دهنده‌ی این پروژه این بود که مشکل دنیای هنر چیست و چگونه می‌توان آن را حل کرد. در ماه‌های آتی آنها با ۵۰ نفر – آرتیست، کیوریتور، منتقد، تاریخ‌نگار، دلالان و برگزارکنندگان نمایشگاه‌های بین‌المللی هنری- صحبت کردند تا با نقطه نظرهای متفاوتشان آشنا شوند. بعضی پاسخ ها بلند و در قالب مقاله هستند و بعضی نیز پاسخ‌های بصری از طرف هنرمندان.. این مقاله در زمستان ۲۰۱۷ و همزمان با انتخابات رئیس جمهوری آمریکا انتشار یافت.
سایت تندیس ترجمه یاسمن نوذری
ایوت موتومبا و جولیا گروس
Yvette Mutumba & Julia Grosse
بنیانگزاران C&) Contemporary and)
نابرابری در نمایش آثار زنان، به ویژه زنان غیر اروپایی و آمریکایی همچنان معضل بزرگی است. اما چالشی که تمام این مشکلات را به هم مرتبط می‌کند این است که در حال حاضر دنیای هنر به جای اینکه به کارهایی جدی بپردازد که می‌توانند نقطه نظرهای جدیدی به همراه داشته باشند، بیشتر در مورد این است که چه کسانی را می‌شناسی و در کدام دایره هنری قرار داری. به عبارت دیگر اینکه چگونه در دنیای هنر بازی می‌کنی. ارتباط و تبادل مهم هست. اما باید به مرور زمان و بر اساس علاقه‌مندی به هدف‌های مشترک شکل بگیرد.
به عنوان مثال “جهانی بودن” موضوع نمایشگاه/ لیست هنرمندان/ مجموعه آثار، همواره معیار کیفیت یک نمایشگاه محسوب می‌شود. در صورت نداشتن ویژگی “هنر جهانی” نمایشگاه با مشکل رو به رو می‌شود. پذیرفتن هنر به عنوان “موضوعی جهانی” بدون شک پیشرفت مثبتی به حساب می‌آید اما بیایید از تبدیل به سرمایه کردن “سهمیه هنر جهانی” بگذریم و به آن مجال گسترش دادن ندهیم.
به نظر من با نمایش و پرداختن به آثاری که از جو حاکم دنیای هنر فاصله دارند؛ می‌توانیم دنیای هنر را نجات دهیم. به عنوان مثال هنر معاصر آفریقا در سالهای اخیر به شدت محبوب شده است و این نکته خوبی است. با این حال ما سالهای زیادی است که با این موضوع کار کرده‌ایم و بعد از اینکه جو غالب آن هم از بین برود، باز به پرداختن به این موضوع ادامه خواهیم داد. با تاسیس (&Contemporary And (Cما تلاش کردیم تا فضایی خارج از “بازی” ایجاد کنیم. به این معنی که هنرمند نامدار بینال‌ها را- البته از دید سیرک دنیای هنر- در کنار هنرمند تازه کاری قرار می‌دهیم که با دنیای تجاری هنر ارتباطی ندارد اما در هنرش موفق است.
دنیل جوزف مارتینز
Daniel Joseph Martinez
نوشته شده در آکادمی آمریکایی در واناسیWanasee، برلین
۲ اکتبر ۲۰۱۶
۳۴ روز پیش از انتخابات ریاست جمهوری
ما همه زامبی هستیم. WE ARE ALL ZOMBIES
اگر این گفته واقعیت داشته باشد که هنر به مثابه آینه، بازتاب، انعکاس، تعریف و یا واکنشی به تجربه‌ی انسانی یا شاید حتی آگاهی بشر باشد، پس مشکلات دنیا در دنیای هنر متراکم و تشدید می‌شوند. ما در چنان وضعیت حادی قرار گرفته‌ایم که نه می‌توانیم آن را توصیف و نه تعریف کنیم چه برسد، راه حلی برای آن ارائه دهیم. شاید احتیاج به سوال‌های تازه‌ای داشته باشیم.انسان بودن در قرن ۲۱ به چه معناست؟
کی می‌خواهیم بفهمیم که ما در اتفاقات و رفتار دنیا شریکیم؟
آیا امکان پذیر است که هنرمند بودن دیگر معنای خود را از دست داده باشد ؟
شیوه‌های دیگر بازنمایی مثل نمادگرایی در هنر چگونه برداشت خواهد شد؟
آیا هنر ارزشش را در جامعه معاصر از دست داده است؟
ما چگونه می‌توانیم برای خود در تاریخی که در قالب اقتصاد جهانی، بازار آزاد (که در آن رقابت و قیمت ها آزاد است و دخالت دولت در حداقل)، شیوه‌های پیشرفته‌ی نظارتی، بانک اطلاعاتی دولت، موزه‌های شرکتی و کالاانگاری زندگی‌های انسانها همواره در حال بازنویسی است، تعریفی بیابیم؟
آیا هنرمندان تبدیل به چیز تازه‌ای شدند، یا کلا ماهیت خود را از دست داده‌اند؟
ما از چه فرم‌هایی برای ارائه‌ی خود استفاده می‌کنیم؟
چگونه می‌توانیم دموکراسی در حال پیشرفت و رادیکالی را شکل دهیم که بر پایه‌ی عدالت باشد؟
آیا می‌توانیم ناشناخته‌های مطلق را پذیرا باشیم و آن را رد نکنیم؟
آیا می‌توان زیباشناسی‌ای ریشه گرفته در آن را در ذهن مجسم کرد؟
[divider style=”solid” top=”20″ bottom=”20″]
قسمت قبل را اینجا بخوانید:
[/one_half_last]
[divider style=”solid” top=”20″ bottom=”20″]
