یک گفت‌وگوی دیداری تقابل میان دیدگاه منوچهر یکتایی و لیلی متین دفتری

منوچهر یکتایى و لیلى متین دفترى
«یک گفت‌وگوى دیدارى»
این نمایشگاه با همکارى شوراى بین‌المللى موزه‌ها به مناسبت روز جهانى موزه ٢٠١٧ برگزار شد.

به همراه گزارش تصویری از نمایشگاه

سایت تندیس به قلم انسیه ترابی

گفتگوی دیداری عنوان نمایشگاهی است که این روزها در گالری دستان +۲ به مناسبت روز جهانی موزه برگزار شده است؛ آثاری از منوچهر یکتایی و لیلی متین‌دفتری دو نقاش هم‌نسل و نوگرا. از تاریخ ٢٩ اردیبهشت تا ١٢ خرداد ١٣٩۶ در این مکان به نمایش درآمده است.

آثار گردآوری شده متعلق به مجموعه شخصی است.

لیلی متین‌دفتری در نقاشی‌های مینی‌مالیستی خود با استفاده از فرم‌های ساده‌شده، سطوح تخت، تک‌رنگ و خلوت، عامدانه به سوی فضاسازی بدون عمق و استیلیزه پیش می‌رود. در تکچهره های او صداقت و صلابتی زنانه موج می‌‌زند. سادگی و بی‌پیرایه‌گی طبیعت بیجان‌های او مخاطب را ناگزیر به جستجوی عمق در پس روایت ساده او از اشیاء وا می‌دارد. گویی نقاش در آثار خود از دنیای پیرامون خود دوری جسته و معنای زندگی را در پس اتفاق‌ها و اشیاء ساده می‌یابد.

از طرفی منوچهر یکتایی با ضرب قلم‌‌های جسورانه و پر تحرک خود، ترکیبی پر شور و احساساتی ایجاد می‌کند. رنگ گذاری ها بسیار صریح و بی‌تکلف‌اند و از هیجانات درونی نقاش خبر می‌دهند. از تنها تکچهره‌ی او در این نمایشگاه چنان بر می‌آید که با وجود حالت نشستن مطمئن فیگور، تزلزل و نوعی خواهش بی‌پایان در درون او موج می‌زند. در طبیعت بی جان‌های او جانی بی‌قرار میان گلبرگ‌های ضخیم و بیرون‌زده از بوم به بیننده نفوذ می‌کند. منوچهر یکتایی شاعرانگی خود را با سبک اکسپرسونیسم انتزاعی می‌آمیزد و با گلدان‌های روی بوم به ظهور می‌رساند.

هنگامی که در گالری قدم می‌زنم و نگاهم روی آثار سُر می‌خورد؛ تقابلی شکل می‌گیرد. انگار یکی از شوریدگی‌اش، از هیجانش و هیاهوی دورن خود بی‌پروا سخن می‌گوید و دیگری با وقاری زنانه ندای او را پاسخ می‌دهد و با سادگی تمام هیجان او را در آغوش می‌کشد. او فریاد می‌زند، بی قراری می‌کند و دیگری بی‌قراری شاعرانه او را با اشاره‌ای در سکوت به درون خویش دعوت می‌کند؛ سکوتی که منبع تمام الهام اوست.