هر حادثه اي در عين بي معنا ئي متضمن واكنشي ميگردد كه گوئئ آينده را رقم ميزند.
فضاي امروز هنرهاي گالري محور دچار نيهيليسم ملموسي است و دوستان در پي پاسخ دادن به حادثه اي كه رخ داده است. شايد بپرسيد كدام حادثه ؟
حوادث به دو گونه اند آرام و بطئي ، سريع و پر رنگ. نوع اول ظاهرا واقعي تر است و در جريان زندگي نقش موثرتري ايفا ميكند و اين حادثه از جنس نوع اول است.
هجمه هنر«همينه كه هست» منظورم است. هنري كه بسياري از ارزشها را در هم شكست و بسياري را مايوس گرداند. عده اي در مقابل اين هنر موضع گرفته اند و عده اي در پي پاسخ دادن به اين ايرادات.
البته در قالب نقد و نگارش و به بهانه ايونتها و نمايشگاهها.
به نظر راقم اين سطور انسان جماعت داراي شان و منزلت وحق زندگي وسعادت مند بودن است. اين پذيرش به ظاهر در نزد دوستان هنرمند و هنر گردان و اهل مطبوعات ورسانه علي الخصوص حراج مداران و دلالان وگالري داران وغيره فراموش شده.
حكم دادن به كار و كيفيت كار يك انسان به سهولت و محور كردن خود ازعادات جريان جزم انديش مدرن است . كه در اين زمانه مشكل ساز شده. متاسفانه در گذشته كسب مال شان اعتقادي داشت و امروزه مقصد ( كه خود امري ا ست واسط و مجازي ) مصرف سرمايه فرهنگي و اوقات فراغت دارد.
سابقا پول بدست ميا مد كه در راه انديشه اي مصرف گردد تا التيامي بر بار اضطرابِ بودن باشد. امروز چه چيزي متضمن سعادت ماست؟ پايه از بن ويران است، شآن كار و تلاش در هستي شناسي ما چه جايگاهي دارد؟
اين هنر در حراجها و تجارت هنر باعث بسته نگاه داشتن رابطه ها و در انحصار گرفتن دوستي ها گرديده اين رفتارهاي محاسبه گرانه. حاكي از محدوديتي است كه ظاهرا بايد مختص هنر مدرن باشد چرا كه رويكرد يک طبقه خاص در فهم هنر از مختصات اين گويش است . اما هنر پسا مدرن هم با همين ساختار مشغول ايجاد كانالها و ارتباطات خود است.
پس هنر امروز در مقابل هنر ديروز چه معنایی دارد. كدام هنر منظور است؟ هنربدست آوردن سهم بازار بيشتر، منظور است؟ يا درك فرديت ها و ايجاد فضايي معرفتي. اين مهم پاسخ را براي مدعيان هنر امروز سخت گردانده است.
گويا تقدير، ضرورت اين گونه زيستن شده است. اين رفتاري نيهيليستي است؛ گويا نگاه خيره حقيقت مدرن همگي را مبهوت كرده
اين نيست انگاري اروپايي چه مهيب است . اين شلاق بر گرده همه آناني كه حقيقت مفهومي را باور كرده اند خواهد خورد وشايد بر اثر جبر زيستن در دنيا ئي كه آلوده به مجازي گري و مجازي سازي و بازنمودباوري است . قطعا حتي آناني كه باوري ندارند هم بي نصيب نيستند.
ظاهرا ملال اين روزهاي هنر حاصل از دست دادن وزنه سنگين هستي شناسي است و يا تكيه بر واقعيتي در حيطه محسوسات صرف آنچه كه پس از سه هزار سال از دست داده ايم كساني كه هنر امروز را نقد مي كنند وكساني كه از آن دفاع ميكنند نه راهي به پس دارند و نه راهي به پيش.
جاويد رمضاني 93/10/1
در طبقه همکف سینک و کابینت آشپزخانه می فروشند، در طبقه دو و سه “اثر هنری”
در طبقه دو نمایشگاهی برپا است از عکسهای مسافرتی که هر کداممان بهترش را روزی پنج بار در اینستاگرام آپلود می کنیم یا می بینیم!
بعد آدم با خودش فکر می کند نکند یک چیزی هست که من نمی فهمم وگرنه برای چه باید فضای چنین ساختمان سر نبشی برای چیزی حرام بشود که ارزش وقت گذاشتن ندارد!
اما خوب که نگاه می کنم می بینم گالری گردی اساسا یک تفریح لوکس و یک ژست فرهنگی مد روز به حساب می آید.
مسئله هنر نیست مسئله به روز بودن است! به روز بودن در یک اجتماع کوچک روشنفکر نما البته.
وقتی معیاری برای سنجش ارزش اثر وجود ندارد. وقتی اساسا ارزشی وجود ندارد، زمانهای زیادی تلف می شود برای رفتن و دیدن و غرولند کردن و برگشتن به خانه!
اگر هر کاری که روی دیوار می رفت بدرستی مورد نقد قرار می گرفت، اگر مخاطب هوشیار بود میشد پذیرفت که “همینه که هست” ها هم روی دیوار بروند و امتحان پس بدهند. اما وقتی این اتفاقها نمی افتد “همینه که هست” ها روی دیوار می روند و همان جا هم جا خوش می کنند! وقتی از افتتاحیه همان نمایشگاه طبقه دوم پنج عکاس هم زمان فیلم و عکس می گیرند منِ هنرمند با خودم فکر می کنم حتما خبری هست اما خبری نیست که نیست. اشاره من به نمایشگاه عکس امیر شمس در گالری اعتماد چهار است که تنها یک کادر درخور تامل داشت؛ همانی که برای تبلیغات نمایشگاه انتخاب شده بود و به خاطرش تا آنجا رفتم!!
سپاس