سلف پرتره تا همین اواخر، سنت هنری قدیمی و با ارزشی محسوب می شد. همانند نقاشی طبیعت بی جان یا منظره. برای قرن‌ها، بازنماییِ فردی برای هنرمند ابزاری بود برای نمایش زندگیِ فردی، جنسیت، سیاست و موضوعات متنوع دیگر.
اگر به سرعت زمان را به جلو بیاوریم، نامیرا کردن خود برای نسل‌های بعد توسط سلبریتی‌ها، موزه روها و حتی میمون‌ها نيز مورد توجه (و دستمالی) قرار گرفته است. چه اتفاقی افتاده است؟ سلفی آمده و غلبه پیدا کرده است (می توانید به لیست بلند بالای سلفی سلبریتی‌ها، میمون ها، یا تبلیغات طنزی که در آن ونگ گوگ یا فریدا کالو را در حال گرفتن سلفی نشان می دهد مراجعه کنید.)
پس ظهور سلفی چگونه تاثیری بر اعمال هنری و مخاطبانشان داشته است؟
این دقیقا سوالیست که واژه “سلف” قرار است- در نمایش اخیر موزه ترنر معاصر [1] در شهر مارگیت بریتانیا- به جستجوی آن بپردازد.
انتخاب بیش از صد سلف پرتره، از گستره وسیعی از هنرمندان شامل، آنتونی وان دایک، لوئیس بورژوا، جان کنستابل، تریسی امین، لوسین فروید، آنتونی گورملی، دمین هرست، دیوید هاکنی، سارا لوکاس، جی ام دبلیو ترنر و اندی وارهول، رویکرد اصلی واژه “سلف (خود)” است، در ارزش گذاری مجدد سلف پرتره در قرن 21 از زاویه تاریخی، سلبریتی، مجموعه داری، جنسیت و میرایی.
در مورد موضوع به خصوص”میرایی”، اثری در نمایشگاه به نمايش گذاشته شده که به طور خاص گرفتار شده است (یا ترسیده، بستگی دارد چگونه به آن نگاه کنید.)
هم مخاطب و هم رسانه: سلف پرتره جرمی میلر به شکل مردی غرق شده (The Willows -2011). اثر حجمی طبیعی از بدن تکه پاره هنرمند است. سوراخ سوراخ و دمر افتاده بر زمین گالری. این اثر دو مرجع را به هم پیوند می دهد، داستان ترسناک(The Willows) نوشته آلگرنون بلک وود و عکس هیپولیت بایارد محصول 1840 با عنوان سلف پرتره مرد غرق شده که در آن او خودکشی خود را صحنه سازی کرده بود.
« من تقریبا نفهمیده بودم تاثیر تصویر کرن خودم در چنین وضعیتی چه خواهد بود و نمی دانستم تا چه حد می تواند ترسناک باشد اگر کسی را ببینیم به گونه ای که انگار مرده است.»
میلر در مصاحبه خود به آرت نت نیوز گفت: ” کم کم به آن عادت کردم اما دفعه اول واقعا ترسناک بود. واقعا فکر کردم با مرده می‌بودم، همان گونه که جسدم اینجاست، که این به معنی این بود که مطمئن نبودم که چه کسی”من” است که دارد به آن نگاه می کند. دهشتناک بود.”
سلف پرتره جرمی میلر به شکل مردی غرق شده (The Willows -2011)چه مرده و چه زنده سوال باقی مانده است: جاذبه سلف پرتره برای هنرمند امروز چیست؟ در دورانی که حتی کیم کارداشیان نیز می شود گفت نوعي موفق از آن را تولید می کند.
میلر می گوید: “سلف پرتره می تواند برای دلایل زیادی تولید شود.من گمان می کنم یک دلیل کافی باشد- به هر حال هنرمند آنجاست، پس می تواند خود را بکشد یا عکسش را بگیرد.” واضح است که او بازنمایی خود را مرتبط با ایده خودنمایی نمی‌داند. برعکس می تواند اغوا کننده باشد زیرا مکانی برای نمایش ایجاد می‌کند. احتمالا این دقیقا آن چیزی است که ما درباره سلفی دوست داریم: “چگونه ما را قادر می سازد دقیقا آن چیزی بشویم که هستیم.”
[1] Turner Contemporary
