بروس نومَن هنرمندی به دنبالِ چیستیِ هنر

پرونده چالش فضا در چیدمان |«بروس نومَن» هنرمندی به دنبالِ چیستیِ هنر
معرفی هنرمندان چیدمان
آوام مگ: ترجمه‌ دینا صنیعی


معرفی هنرمندان چیدمان | بروس نومَن

در 1941 در ایالتِ ایندیانای امریکا متولد شد. پدرش مهندس و فروشنده بود و خانواده را چندین‌بار به مکان‌های مختلف منتقل کرد. او کودکی خجالتی بود که فقط از خواندن لذت می‌برد. همچنین در دوره‌ی دبیرستان، با وجود مخالفتِ پدر و مادرش، یادگیری پیانو و گیتار باس را ادامه داد و برای اولین‌بار در کالج به یک گروه رقص و سپس به یک گروه جاز پیوست. در دوران کودکی هیچ مواجهه‌ای با هنرهای تجسمی نداشت و آموزشی در این زمینه ندیده بود و قبل از شروع تحصیلات هنری‌اش در کالج اشتیاق زیادی به این امر نداشت.

معرفی هنرمندان چیدمان | بروس نومَن

در بیست‌وچهارسالگی، پس از فارغ‌التحصیلی از مدرسه‌ی هنر، در یک فروشگاه مواد غذاییِ خالی در سانفرانسیسکو اقامت گزید. زمانی که در این استودیو بود، به این نتیجه رسید که می‌تواند از هرچیزی که در آن‌جاست هنر تولید کند، «که گاهی می‌تواند ساختن اثری باشد، و گاهی حتی قطعه‌ای از یک شی‌ء!»

معرفی هنرمندان چیدمان | بروس نومَن

نومن می‌گوید: «من همیشه روش هم‌پوشانی را مدّ نظر داشتم. هرگز نتوانستم به یک چیز بچسبم.» بیش از پنجاه سال است که در هر مدیای قابل‌تصوری درحال برهم زدنِ ژانرهای هنریِ تثبیت‌شده و ساختن فرآیندهای جدید است. مفهوم کارهای او در قالبِ مجسمه‌هایی مومی از پیچیدگی‌های بدن و نشانه‌های نئون و ویدئو‌های شناور در محیط گسترش یافته است. او هرگز از تمایز سفت‌وسخت بین هنرها در میان تحولات سیاسی و اجتماعی دهه 1960 پیروی نمی‌کرد، بلکه بیشترِ تمرکز خود را بر روی «بررسی احتمالاتِ چیستیِ هنر» گذاشت.

معرفی هنرمندان چیدمان | بروس نومَن

نومن یکی از مشهورترین، تاثیر‌گذارترین و جزء معدود هنرمندان چندسویه‌ی امریکا است که در دهه‌ی 1960 ظهور کرد. اگر چه کارِ او را نمی‌توان به وسيله‌ی مواد، سبک‌ها يا موضوعاتش به وضوح تعريف کرد، مجسمه و فضا‌سازی در مرکز آثارش قرار دارد و البته تأثیر مارسل دوشان در کارهایش مشهود است.

معرفی هنرمندان چیدمان | بروس نومَن

او اغلبِ تلاش‌هایش را ثبت و ضبط می‌کرد. درعکسی از ترکیبِ دو سالن در استودیوی شخصی‌اش، حتی گَردوغبارِ گچ را در فضای کار نشان می‌دهد (سال 1967)، یا در یک سری از فیلم‌ها، بدن خود را به‌عنوان ماده‌ی اولیه در حال انجام کارهای تکراری و پیش‌پا‌افتاده مورد استفاده قرار می‌دهد، کارهایی که می‌توانند کاملاً دیوانه‌وار باشند، مانند پروژه‌ی « تن‌درست در گوشه‌ای» (1968)، «پیاده‌رَوی با تضاد» (1968) یا «دلپذیر ممنوع» (1968).

معرفی هنرمندان چیدمان | بروس نومَن

در دهه‌ی 1980 برنامه‌های نومن دقیق‌تر و لحن هنرش استادانه‌تر شده بود. دوره‌ی اضطراب از طریق مجموعه‌ای از مجسمه‌هایی که بدن‌های غایب را فرا می‌گیرند. «عصبانیت سفید»، «خطر سرخ»، «بیم زرد»، «مرگ سیاه» ( 1984)، یک جفت ستون فولادی آویزان‌شده از سقف و سه صندلی دست‌ساز، در حالی که صندلی چهارم صرفاً بین آرماتورها آویزان است. صندلی‌ها بی‌فایده هستند و نشان‌دهنده‌ی چیزی رو به زوال.

معرفی هنرمندان چیدمان | بروس نومَن

معرفی هنرمندان چیدمان | بروس نومَن

«درامرِ راک‌اند‌رول» (1988) نیز نمونه‌ای از یک دوره‌ی کاریِ اوست: یک چیدمان از یک جفت پلکسی‌گلاسِ خالیِ پلّکانیِ بی‌ثمر در فضا، که معادل گرفتگی جسمی و تنش روانی هنرمند است.

در سال‌های اخیر، مفهوم کارهای او خیال‌انگیز و لطیف شده است. صدای مجسمه‌سازی یک روند شنیداریِ تقریباً نامرئی را ایجاد می‌کند. او گالری را با دو ردیف بلندگو پر می‌کند، که موجب انتشارِ موجی از جریان موزون صدای روزهای هفته در بی‌نظمی می‌شود. روزها موضوعی سطحی به نظر می‌رسد اما حاوی رویکردی عمیق است: روزها بازتاب آشکاری از چگونگی مقیاس زندگی انسانی است.

معرفی هنرمندان چیدمان | بروس نومَن

نومن اغلب به دغدغه‌های قبلیِ خود با نیازهای جدید می‌پردازد. او کارهای قبلی را، با افزایش بار احساسی و مفهومی، بازپرداخت می‌کند. پروژه‌ی ویدئویی کلاسیک ِ سال 1968، طراحی مجسمه‌های ثابت است که با دادن شکلی منحنی به فیگورِ بدن روح می‌بخشد. یک دوربینِ ثابت هنرمند جوان را، با حرکت به بالا و پایین راهرو و با ثابت نگه داشتنِ مفصل ران از یک طرف به طرف دیگر، فیلم‌برداری کرد. در پروژه‌ی ویدئوییِ سال 2016 دوباره او را می‌بینید که طول استودیوی خود را با یک تی‌شرت و شلوار جین به همان طریق طی می‌کند، با این تفاوت که تصویر او در قالب هفت تصویر، نوسانی است که بدن را در بی‌نظمی نشان می‌دهد. اثرات سن در تعادل بدن و نوع راه رفتن هنرمند مشهود است، و مطالعات نشان می‌دهد که چطور زمان بدن را از بین می‌برد.

معرفی هنرمندان چیدمان | بروس نومَن

برخی پروژه‌های معتبر

«گل رز بدون دندان» (1966) – سرب

«عکاسی یازده رنگ» (1966-1967 / 1970) ــ گالری لئو کاستلی، نیویورک

«هنر آرایش» (1967)

«هنرمند واقعی با افشای حقیقتِ عرفان به جهان کمک می‌کند» (1967) ــ نشان نئون.

«از گوشت به سفید از سیاه به گوشت» (1968) ــ 51 دقیقه ویدئوی سیاه‌وسفید، صدا، از بدن خودِ هنرمند.

«سوزاندن آتش‌های کوچک» (1969) – آرتیست‌بوک.

«موقعیت دیواره» (1969) ــ فیلمِ سیاه و سفید، صدا، 60 دقیقه تکرار مداوم.

«پیمودن بالا و پایین با دستانی بر روی سر» (1969) ــ  60 دقیقه سیاه و سفید .

«قطعه‌ی صوتی ـ تصویری برای تلویزیون لندن»، اُنتاریو (1969-1970) ــ استفاده از دوربین مداربسته.

آرتیست‌بوک با جلد نرم در ده رنگ (LA AIR (1970 (این کتاب کامل‌کننده و گسترش‌دهنده‌ی کتابِ CLEA RSKY 1968-1969 است.

«هِنری مور مجبور به شکست، چشم‌انداز پشتی» (1967-1970) ــ ریختن موم پشت یک مرد با بازوهای بسته‌شده با طناب (این اثر، در حراجی در سال 2001، 9 میلیون دلار فروخته شد).

«لطفاً توجه کنید» (1973) ــ کلاژ و لیتراست.

«الیک اجازه می‌دهد» (1973) ــ 39 دقیقه ویدئوی رنگ و صدا (او به پشت دراز می‌کشد و اطراف استودیو می‌چرخد.)

«پسر خوب پسر بد» (1985) ــ دو صفحه‌ی نمایش دو بازیگر، دو فیلم رنگ، ​​صدا.

«شکنجه‌ی دلقک» (1987) ــ در چهار صفحه‌ی نمایش، ویدئوی یک دلقک که بارها «نه» را فریاد می‌زند.

«خواص گناه» (1988) ــ نشانه‌های نئون، هفت متر بلندی، هفت نکته و فضیلت متناوب: اعتقادـ شهوت، امیدـ حسادت، نیکوکاری ـ سستی، فروتنی ـ تکبر، طمع ـ عدالت، میانه‌روی ـ زیاده‌خواهی، خشم ـ شکیبایی.

«یاد‌گیری از موش صحرایی» («درامرِ راک‌اندرول») (1988) ــ پلکسی‌گلاسِ پرپیچ‌وخم، دوربین فیلمبرداریِ بسته، پروژکتور ویدئو. مجموعه‌ی MOMA.

«هرم حیوانات» (1989) ــ پُشته‌ای شامل هفده قالب تاکسیدرمی تا ارتفاع دوازده متر.

قسمت قبل از پرونده چالش فضا در چیدمان را اینجا ببینید:

نویسنده