از خیال ناتمام تا روح زنانه‌ی مجسمه‌ها
گزارش نمایشگاه آثار میثمه پرآور در گالری روحا بابل
مجله هنرهای تجسمی آوام: به قلم نویسنده مخاطب محمد ستونه
نمایشگاه مجسمه میثمه پرآور با عنوان خیال ناتمام من به تاریخ هفده بهمن نودوهشت با حضور اساتید و هنرمندان مطرح مازندران در گالری روحا شهر بابل با بیست‌وسه اثر افتتاح شد و در تاریخ نوزده بهمن‌ماه نودوهشت با فروش دوازده اثر به کار خود پایان داد.
در استیتمنت نمایشگاه آمده است:
هرروز در من زنی زاده می‌شود
خیال‌پرداز و شورانگیز
روزی سرشار از احساس می‌شوم، عاشق می‌شوم،
شاعر می‌شوم
آن روز دیگر در پستوی نگاهم جا نمی‌خورم، گم نمی‌شوم
کفش‌هایم را می‌پوشم
گاهی آرام و گاهی تند قدم برمی‌دارم به سمت خیالی که حال مرا ناب می‌کند…
“خیال ناتمام من”
گوش کن
با توأم
مرا به آنجا ببر که دوباره سبز شوم
دوباره رنگ شوم
و بیافرینم خیالی که آفرینش را دوست می‌دارد.
هنر مدرن، واکنش معنوي هنرمندان پيشتاز جامعه غرب در برابر دگرگونی‌های ناشي از انقلاب صنعتي بوده است. اين انقلاب رهاورد ورود دانش از قلمرو انديشه به گستره عمل و بازدهي بوده است که طي بيش از يک قرن در سراسر دنيا گسترش يافت و در هر مرحله امکانات تازه‌ای به وجود آورد و راه پیشرفت‌های بعدي را فراهم ساخت. اين تحولات در حوزه هنرهاي مختلف، گاه داراي اثرات متشابه و گاه متفاوت بوده و رويکردهاي متفاوتي را نسبت به دوره‌های پيشين به وجود آورده است. هنر مجسمه‌سازی نيز در اين دوره با کنار گذاردن برخي از ویژگی‌های پيشين خود در قالب عناصر بنيادين هنرهاي بصري، ویژگی‌های خاصي به خود پذيرفته که می‌توان به خارج شدن مجسمه‌سازی از قالب ديرينه پيکره انسان، روي آوردن به هنر انتزاعي، از بين رفتن تسلط حجم بر مجسمه‌سازی، اهميت يافتن مفهوم فضا و امثال آن اشاره کرد.
اهميت يافتن فضا در مجسمه‌سازی، در دوره معاصر که واکنشي نسبت به تسلط حجم در اين هنر در طول تاريخ آن به شمار می‌رود، رويکردي نبود که به یک‌باره در مضمون مجسمه‌ها تجلي يابد، بلکه شکل‌گیری و اهميت يافتن آن در قالب تحولات تدریجی‌ای بود که از ابتداي قرن بيستم آغاز گرديد.
در نمایشگاه خیال ناتمام من، هنرمند برخلاف آثار قبلی خود که به شکل فیگوراتیو و رئال بوده است، آثارش را به سمت سورئال با فرم‌های سیال و فرا جنسیتی برده است. علی‌رغم آنکه مجسمه‌ها جنسیت مشخصی ندارند اما خطوط منحنی و عدم زوایای تند و خشن روحی زنانه را بر حجم منتقل کرده است. هنرمند با بهره گیری از فضایی تغزلی به روایت قصه پرداخته است، کنار هر اثر متنی نصب‌شده که وی حس و ذهنیتش را با مخاطب به اشتراک می‌گذارد و از طریق حس آشنا پنداری رازهای مگویی از آفرینش، زیستن و امیدهای پس ذهن آدمی را متجسم شده است که به گفته‌ی خود او الهامی از شعرهای فروغ بوده است.
امضای فکری هنرمند در تک‌تک آثار وجود دارد و این انسجام نه‌تنها در ساختن احجام بلکه در چیدمان نیز به چشم می‌خورد. آثار بر روی باکس‌هایی با ارتفاع‌های نامنظم کنار یکدیگر در دو سالن به نمایش درآمدند که با نورپردازی مناسب مخاطب را به سمت خود می‌کشاند.
خیال ناتمام من دومین نمایشگاه انفرادی میثمه پرآور پس از چند نمایشگاه جمعی در سال‌های اخیر است که در گالری روحا با انتخاب و کیوریتوری روحا تیموری شکل گرفت.
یادداشت‌های دیگر به همین قلم را اینجا بخوانید:
تکوین و پرده‌ی آخر در گالری‌های مازندران
چشم‌های بسته، کلکسیون درد و هرززاد
