جنیفر پکر[1] متولد 1984 در فیلادلفیا نقاش معاصر آفریقایی آمریکایی و مقیم شهر نیویورک است. او مدرک کارشناسی خود را از دانشکده هنر تایلر، دانشگاه تمپل، فیلادلفیا در سال 2007 و کارشناسی ارشد از دانشکده هنر دانشگاه ییل در سال 2012 دریافت کرد. در سال‌های 2012-2013 در موزه استودیو هارلم رزیدنسی بود و از سال 2014 تا در سال 2016 در مرکز کار هنرهای زیبا ماساچوست بود در زمینه هنرهای تجسمی همکاری کرد.
موضوعات پکر شامل پرتره‌های سیاسی، فضاهای داخلی و طبیعت بی‌جان است که تجربیات معاصر سیاهپوستان آمریکایی را از طریق آثارش به نمایش می‌گذارد. او پرتره‌هایی از افراد معاصر، چیدمان گل‌های مراسم خاکسپاری و موضوعات دیگر را از طریق مشاهده دقیق ترسیم می نماید. شیوه‌ی او عمدتاً با رنگ روغن از یک پالت رنگ محدود و با حرکات قلم‌موی آزاد و بداهه خلق می‌گردد.
نقاشی‌های او که اخیراً در دوسالانه ۲۰۱۹ در ویتنی[2] دیده شده است، بین وفاداری تصویر و آزادی انتزاع می‌چرخد. این اشاره به‌وضوح و شفافیت، به نقاشی‌های او همان پیچیدگی را می‌بخشد که در سیاه‌نشینانی که هنر او و جهان او را پر می‌کنند دیده می‌شود. پکر گفته است: تمایل من به نقاشی، به‌ویژه نقاشی از زندگی، یک گرایش کاملاً سیاسی است. ما به اینجا تعلق داریم. ما شایسته دیده شدن و تائید در زمان واقعی هستیم. ما سزاوار این هستیم که شنیده شویم و باسخاوت و دقت و بدون شرم تصویر شویم.
نقاشی‌ها و طراحی‌های جنیفر پکر ترکیبی از مشاهده، حافظه و بداهه‌پردازی است. با بیش از سی اثر از دهه گذشته در مجموعه «چشم از دیدن سیر نمی‌شود» شاخص‌ترین بررسی از عملکرد پکر تا به امروز است. آثار او از دوستان، خانواده و گل‌ها، ژانرهای تاریخی هنری پرتره و طبیعت بی‌جان را تداعی می‌کنند و درعین‌حال سیاست بازنمایی را برجسته می‌نماید.
نقاشی‌های جنیفر پکر رویکردهای تاریخی هنر به این ژانرهای ماندگار را مجدداً احیا می‌نمایند و آن‌ها را در پرتوی سیاسی و معاصر قرار می‌دهد، درحالی‌که ریشه در زمینه‌ای عمیقاً شخصی دارند. در مواردی، او آثارش را با عنوان دسته‌گل بازتابی از غم و اندوه شخصی توصیف میکند. این دسته از آثارش درباره فقدان، اغلب در پاسخ به تراژدی‌های خشونت دولتی و نهادی علیه سیاهپوستان آمریکایی خلق می‌شوند.
جنیفر پکر: هر چشم بسته‌ای خواب نیست
نقاشی‌ها و بوم‌های پکر که در سبکی تغزلی، فاضلانه و لایه‌لایه ارائه‌شده‌اند، نمایانگر صمیمیت، تجسم و از دست دادن هستند. آن‌ها یک جهت جدید و مهم را در نقاشی فیگوراتیو نشان می‌دهند. نمایشگاه دوسالانه ویتنی ۲۰۱۹ توسط کیوریتور ارشد موزه هنرهای معاصر[3]، بنت سیمپسون[4] سازمان‌دهی شده است، آثار جدید و اخیر پکر را ارائه می‌دهد و اولین نمایشگاه وی در ساحل غربی است.
پکر استادیار بخش نقاشی در دانشکده طراحی رود آیلند است. او برنده جایزه هرمیتاژ گرینفیلد[5] 2020 و جایزه نانسی بی. نگلی[6] در آکادمی آمریکایی در رم 21-2020 است.
در سال 2021 نمایشگاه انفرادی خود را در موزه هنرهای معاصر لس آنجلس برگزار کرد.
قسمت‌های قبل از این پرونده را اینجا بخوانید:
قسمت اول | آمی شرالد ، آنچه در تاریخ هنر از چهره‌نگاری سیاهپوستان نمی‌بینید
قسمت دوم | سونیا کلارک : من مدعی جایگاه خود در زنجیره هنر هستم
قسمت سوم | ساندرا بروستر، میراث حضور و آنچه در تغییر مکان، بر هویت تأثیر می‌گذارد
قسمت چهارم | تویین اوجیه اودوتولا از درخشان ترین ستاره‌های نسل هنرمندان جوان
قسمت پنجم | میکالین توماس، تعاریف رایج زیبایی را به چالش میکشد
قسمت ششم | وانگجی موتو هنرمندی که کلیشه را به موضوع کارش تبدیل میکند
[1] -Jennifer Packer
[2] -Whitney Biennial
[3] – MOCA )Museum of Contemporary Art, Los Angeles (
[4] -Bennett Simpson
[5] – Hermitage Greenfield Prize
[6] – Nancy B. Negley Prize
