معرفی رویکردهای آلترناتیو در عکاسی معاصر| آنتونی کرنز Antony Cairns
قسمت دوم گردآوری و ترجمه: زینب ثقفی
قسمت اول را اینجا بخوانید
آنتونی کرنز Antony Cairns متولد ۱۹۸۰ در شرق لندن است و از سن ۱۵ سالگی عکاسی را شروع کرده است. تم اکثر عکس‌های او شهری است که در آن متولد شده. او سوژه‌های خود را انتخاب کرده و با رویکردی مستند به شهرش که آن را خانه می‌نامد، کلان شهری که مشخصا در مرکز جهان او واقع شده، برخورد می‌کند. او عکاسی است که به طور سنتی آموزش دیده است و در کالج چاپ لندن در حدود سال‌های اواخر دهه ۹۰ دوره دیده و ریشه عکاسی او در تکنیک‌های مبتنی بر چاپ دستی و شیمیایی باقی مانده‌است. عکس‌های او از لندن اتمسفر خاص و سایه‌های کم‌رنگ هستند که تحت تاثیر فضای آنالوگ سیاه و سفید قدیمی و شیوه‌های آلترناتیو می‌باشند.
کالوتیپ که پروسه ای تلفیقی از عکاسی و لیتوگرافی است در انتهای قرن ۲۰ یک روش مدرن برای بازتولید عکاسانه بود. کالوتیپ‌ها از روی صفحاتی چاپ می‌شوند که با پروسه‌ی فتوشیمیایی آماده شده‌است که منجر به شکل‌گیری تصویری می‌شود که دارای درجات وسیع خاکستری و در عمل دارای بینهایت بازه رنگی است. کالوتیپ بر خلاف چاپ ژلاتین نقره و جوهر افشان چاپی است با جوهر مات بر پایه ی پیگمتنت‌ها‌ی روغنی که قابلیت تولید لایه‌های ظریف و موشکافانه‌ای را دارد امکان خلق تصاویر بی‌همتا با غنای بصری عمیقی را بوجود می‌آورد.
در سال ۲۰۱۵ برنده جایزه بزرگ هاریبن در ژاپن شد و فرصت کار با اساتید بزرگی در آتلیه کالوتیپ بنریدو را به مدت دو هفته به‌دست‌آورد، و نتیجه آن شکل‌گیری تصاویری بود که در فستیوال بین المللی Kyotographie به نمایش درآمد.
او از اولین روزی که کارش را در تاریکخانه شروع کرد تا به امروز درگیر شیمی عکاسی بوده‌است و مجذوب روند اسرارآمیز فیزیکی و شیمیایی این فرم هنری شده‌است، چه استفاده از فیلم سیاه و سفید یا شیوه‌های آنالوگ قدیمی، او جذب تکنیک‌های عجیب و غریب و نه چندان با کیفیت بالا شده و به گفته خودش هنوز احساس آمادگی برای رد شدن از عکاسی آنالوگ و چاپ دستی را ندارد. و معتقد است هنوز بسیاری از تکنیک‌ها و متدهایی وجود دارد که بخواهد در تاریکخانه امتحان کند قبل از اینکه تکنیک‌های دیجیتال را تجربه کند. تنوع بسیار بالا در تولید این شیوه کاری‌اش بسیار قابل تحسین است و با کنکاش بسیار سوژه و دغدغه‌های خود را بررسی و در مدل‌های متفاوت و متناسب با مفهومی که مد نظرش است، ارائه می‌دهد و همین امر تسلط او را در هر دو نظام نظری و فنی در آثارش نشان می‌دهد.
علی‌رقم تمایل او به تکنیک‌های قدیمی کاملا طرفدار ژانر علمی تخیلی هست و کار نویسندگانی همچون ویلیام گیبسون و فیلیپ دیک و بالارد را تحسین می‌کند. اما تکنولوژی آن چیزی نیست که او را جذب این نویسندگان می‌کند بلکه بیشتر بخاطر یک همسویی زیبایی شناسانه است. زمانی که در خیابان عکاسی می‌کند اغلب سعی می‌کند به زبان توصیفی که این نویسندگان در رمان‌های علمی تخیلی به کار می‌برند، فکر کند. اما در هسته این جهان پژوهی هنری‌اش، لندن که خانه‌ی اوست، وجود دارد.جسارت و هنجارشکنی که او در مجموعه LDN EI که اشاره به لندن دارد، به کار برده و در تیراژ محدود چاپ شده آن را از حد یک کتاب عکس هم فرا تر می‌برد، اما بیشتر به عنوان بستر خلق اثرش از آن استفاده می‌کند.
مخاطبان اولیه او کسانی هستند که با ایبوک‌های اولیه سرو کار داشتند. او نرم افزار کیندل را هک کرده که بتواند فقط کتاب خودش را بر روی آن نمایش دهد و کل آن را فهرستی از موضوعات و تصاویر و مقاله‌هایش شامل می‌شود. خود ایبوک‌ها معمولا به طور مشخصی تغییر داده شده اند: با رنگ سیاه اسپری می‌شود و قطعات غیر ضروری و غیر کاربردی آن مانند کیبورد را از آن جدا می‌کند و از فلز به جای پلاستیک‌های کارخانه‌ای استفاده می‌کند.
این مجموعه آثار که در این دستگاه ارائه شده‌اند از سال ۲۰۰۸ آغاز شد. عکس‌های این مجموعه در شب و زادگاهش لندن گرفته شده‌است، دو حرف آخر در اسم این مجموعه مخفف کلمه تصویر الکترونیک است.
تصاویر با نگاتیو ۳۵ میلیمتری که خودشان تخریب شده، گرفته می‌شود و فقط قسمتی آز آنها را قبل از سولاریزه کردن ظهور می‌کند و سپس عمل بلیچینگ و دستکاری روی آنها به شیوه‌های دیگر انجام می‌دهد که این عیب‌ها به جذابیت کار اضافه می‌کند و گاهاً عکس به صورت کامل ارائه نشده‌است اما روند کاری با اثرانگشت، لکه‌های آب و غیره مشخص است.
کیندل ها جوهر های الکترونیکی که استفاده می‌کنند برای شکل دادن حروف مشکی یا شکل آن در صفحه و یک فرم صفحه نمایش کم انرژی با کنتراست بالا است. این استفاده از جوهر‌های الکترونیکی مکمل تصاویر سیاه و سفید و شات‌های در شب هنرمند است. درشهرپرجنب و جوش لندن، کیندل‌ها نزد عموم رایج هستند به خصوص در رفت‌و‌آمدها در مترو و اتوبوس، و یا در خلال ساعات ترافیک مشغول به خواندن آخرین رمآن‌ها هستند. این نسخه تغییر داده شده یک لایه دیگر به تکثیر هنر خیابانی اضافه می‌کند، این هنر در حال حاضر به حدی در لندن متداول است که شاهد تورهایی برای بازدید از گرافیتی‌های شهر هستیم. دیوارهای شهر با اسپری رنگ شده‌اند، چراغ های خیابانی با پوسترها پوشیده شده و حالا حتی کتاب خوآن‌های الکترونیکی تغییر چهره داده‌اند.
آثار او از مرزهای آنچه که ما کتاب می‌نامیم فراتر می‌رود و حتی شامل بازنویسی تعریف ایبوک و از‌آن‌خودسازی سخت افزار آن هم می‌شود. رنج حاصل از وقف و سرکشی در مجموعه LDN EIبه طرز ماهرانه‌ای ویرانگری و هنر را در هم می‌آمیزد، به‌گونه‌ای که ای‌ریدر را از هم پاشانده و باعث شده که یک شی قدیمی به یک شی کاملا جدید تبدیل شود. LDN EI به شکل دست ساز در تیراژ ۲۰۰ عدد ساخته شده که هر کدام شامل ۲۴۴ تصویر، ۲ نقد، ۲ مقاله و یک مصاحبه با هنرمند است.
از دیگر مجموعه‌های این هنرمند که در همین راستا می‌باشد می توان بهLA-LV مخفف لس انجلس و لاس وگاس، LPT شامل تصاویری از لندن، پاریس و توکیو و NYC نیویورک و OSC اوساکا، اشاره کرد که با همین شیوه بصری ارائه شده‌است.
از سال ۲۰۰۷ که او با AMC همکاری می‌کند و آثار وی نیز تحت تاثیر گنجینه عکس کمیاب و خارق العاده این مجموعه قرار گرفته‌است. در سال ۲۰۰۲ با رتبه اول از کالج چاپ لندن در رشته عکاسی فارغ التحصیل شد و از ۲۰۰۳ در نمایشگاه‌ها و آرت‌فر‌های متعددی شرکت کرده که شامل پاریس فوتو، آرت‌فر Unseen آمستردام، Photobestie در زوریخ و سه سالانه ICP نیویورک می‌شود. و چندین نمایشگاه انفرادی در موزه ویکتورین و آلبرت در لندن Stieglitz 19, Antwerp و Rencontres d’Arles, Arles در فرانسه برگزار کرده است.
