یاسمن نوذری، تندیس: جایزه ترنر امسال نوید تحولی را در هنر می‌دهد. نامزد های نهایی امسال را بیشتر می توان ذهن خوان، موسیقیدان، معمار و طراح مد دانست تا نقاش یا مجسمه ساز به معنای سنتی آن.از این رو آنها هنر معاصر را به قلمرو تازه و نا شناخته ای می برند.
بدون شک ترنر معتبرترین جایزه هنری معاصر می باشد که از سال تاسیس‌اش در ۱۹۸۴ نقش مهمی در برانگیختن مباحثه و علاقه جامعه در زمینه هنر معاصر به ویژه صحنه هنر معاصر بریتانیا ایفا کرده است. این جایزه هر ساله به یکی از هنرمندان حیطه تجسمی زیر ۵۰ سال ساکن بریتانیا جایزه تعلق می گیرد.
امسال مراسم ترنر به اسکاتلند می رود و در Tramway واقع در گلاسگو که فضایی هنری مختص خلق و ارائه آثار هنری است برپا می شود. پنلوپه کورتیس رئیس هیئت داوران در باره ی این تغییر مکان می گوید:”با در نظر گرفتن تعداد هنرمندان اسکاتلندی که در سالهای اخیر نامزد ترنر شده اند، برگزاری مراسم امسال در Tramway طبیعی به نظر می رسد.”
برنده را در ۷ دسامبر اعلام می کنند و جایزه ای ۲۵۰۰۰ پوندی به او تعلق می گیرد. تا الان ۴ نامزد نهایی اعلام شده اند که آثارشان در Tramway به نمایش گذاشته شده است
در پایین به معرفی آنها و آثار برگزیده شان به طور خلاصه می پردازم.
گروه Assemble
آنها برای پروژه ی جاری خود برای احیای محله ی Toxeth و برای پروژه هایی مثل همکاری با ساکنین محلی در granby,Four street و Liverpoolنامزد دریافت ترنر شدند.Toxeth، محله ای است در جنوب لندن که حدود سی سال به دلیل شورش های گروهی رها و متروکه شده و هیچ برنامه ی بازسازی ای تاکنون در آن به ثمر نرسیده بود.
این گروه هجده نفره، پروژه هایی را در قالب هنر، طراحی و معماری با همکاری افراد ساکن در آن محله ها به وجود می آورند.
آنها هیچ گاه ادعای هنرمند بودن نداشته اند و به وضوح نامزد نهایی شدن آنها در فضای هنری، بحث برانگیز بوده است، اما رویکردشان به متریال و شیوه کار کردن جمعی آنها، آثارشان را از حیطه معماری مرسوم جدا می کند و به دنیای هنر نزدیک می کند.
.این گروه که در لندن فعالیت می کند و در زمینه ی هنر طراحی و معماری پروژه هایی به همراه اجتماعی که از آنها استفاده می کنند و آن را اشغال کرده اند به وجود می‌آورند. فضا و محیط های معمارانه ای که به وجود می آورند ارتباط مستقیم با مخاطب و روحیه( DIY (Do it yourself را در مخاطبین ایجاد می کند.
اما این گروه ۱۸ نفره وقتی خبر برگزیده شدن خود را شنیدند نگران این موضوع شدند که پروژه community housing project که در لیورپول در حال اجراست در قالب “هنر” صرف به آن پرداخته شود و فقط در صورتی آن را پذیرفتند که این جایزه تبدیل به نیرویی شود که به کمک ان این پروژه را کامل کنند.
Bonnie Camplin
کمپلین برای پروژه مجتمع نظامی/صنعتی که مکانی برای بررسی ایده ی “اجماع در باب واقعیت” consensus reality بود نامزد جایزه شد. اجماع در باب واقعیت چیست و چگونه در یک جامعه شکل می گیرد؟ یک جامعه چگونه به باورهای همگانی دست می یابد و چه چیزی از دست می رود وقتی ایده ها اهمیت خود را از دست می دهند.
برای یافتن پاسخ این سوالات او از علوم فیزیک فلسفه روانشناسی جادوگری نظریه کوانتوم و علوم نظامی کمک می گیرد.
او کار خود را “زندگی اختراع شده” می نامد و از مدیا های گسترده ای چون طراحی فیلم اجرا موسیقی و ادبیات استفاده میکند.
کمپلین می خواهد حقیقتی غیر قطعی را مطرح کند.او معتقد است که علم و آموزش و پرورش در راستای قانون گذاری حقیقت را انعطاف ناپذیر می کنند.برای داشتن قطعیت به قانون گذاری احتیاج داریم اما طبیعت قانون نمی سازد بلکه تنها عادت می سازد. نیاز به قطعیت واقعیتی آهکی به ما می دهد.
Janice Kerbel
او برای پروژه Doug که یک قطعه اپرایی است نامزد شده است. کربل هنرمند کانادایی الاصل از شیوه های روایت معمول استفاده می کند تا فرم هایی خیالی و با جزئیات خلق کند. آثار به دقت طراحی شده او در قالب صداهای ضبط شده اجراها و چاپ ارائه می شود.Doug قطعه ای ۲۵ دقیق ای است که در قالب نه موومان برای شش صدا تنظیم شده است.
بر خلاف تلاش جهان موسیقی کلاسیک برای یافتن بیانی بصری مناسب موسیقی این قطعه در سادگیش کاملا سرراست است. شش خواننده با لباسی سرتاپا سیاه در مقابل پوپیترهای خود. ایستاده اند.
همان گونه که خود او می گوید این قطعه تماما راجع به صداست.
Nicole Wermers
او برای نمایشگاه Infrastruckur خود در لندن نامزد جایزه ترنر شده است.در نظر اول چیدمان این هنرمند آلمانی الاصل ساکن لندن مانند صحنه عکاسی یک مجله مد به نظر می رسد.اما او موضوع این چیدمان را از آن خود سازی یک مکان شهری می داند .او نوضیح می دهد که: “هر شخصی به طور روز مره در رستوران یا مکان های عمومی با این تصویر روبه رو می شود.افراد کت های خود را بر روی صندلی ها می گذارند تا آنها را از آن خود کنند.تا ملکی عمومی را تبدیل به فضای شخصی خود کنند.”این کت ها به صندلی دوخته شده اند تا به گفته خود هنرمند “این رویداد لحظه ای تبدیل به خصیصه ماندگار صندلی شود.پس هدف تنها تقلید نیست بلکه تبدیل آنبه چیز دیگری است.”
استفاده از کت پوست نیز به دلیل لوکس بودن آنها نیست بلکه تاکیدی است بر حضوری قدرتمند.”زیرا پوست در نهایت حیوانی مرده است.که ایده ای از forcefield نامریی را پیشنهاد می دهد که تم تکرار شونده در آثار اوست.
منابع:
http://www.tate.org.uk/visit/tate-britain/turner-prize/what-it-is
http://www.tate.org.uk/whats-on/tramway/exhibition/turner-prize-2015
http://www.theguardian.com/artanddesign/2015/sep/28/turner-prize-2015-artist-interviews-assemble-nicole-wermers-bonnie-camplin-janice-kerbel
http://www.artlyst.com/articles/turner-prize-launches-2015-exhibition-at-tramway-gallery-in-glasgow http://www.theguardian.com/artanddesign/2015/sep/30/conspiracy-theorists-and-fur-coats-adorn-turner-prizes-glasgow-show
http://www.scotsman.com/lifestyle/arts/visual-arts/art-review-turner-prize-2015-glasgow-1-3912191#axzz3p2myiCiq
