ترجمه کامل مقالات این پرونده تحت عنوان «کتاب جعل و از آن خودسازی در هنر» توسط نشر آوام سرا به چاپ رسیده است. شما می‌توانید در لینک زیر این کتاب را با ارسال رایگان تهیه کنید.
خرید کتاب جعل و از آن خودسازی در هنر
هنر کپی «نظری بر از آن خودسازی و کپی رایت: توجه به هنرمندانی که خود کپی را موضوع شان کرده اند» مبحث سوم از پرونده جعل و از آن خود سازی در هنر در سایت هنرهای تجسمی آوام می باشد . کریستی رابرتسون– استادیار دانشگاه وسترن کانادا این مطالب را نوشته و زهرا قیاسی به صورت اختصاصی برای وب سایت تندیس آن را ترجمه کرده است. هرگونه استفاده از این نوشته ها منوط به اجازه کتبی از مترجم یا سایت و نشر آوام سرا میباشد. منتظر نظرات و انتقادهای شما در انتهای نوشته‌ها هستیم.
[divider style=”dashed” top=”10″ bottom=”10″]دهکده هنرمندان دافن
دافن شهر کوچکی است در حومه منطقه ویژه اقتصادی شن زن. به این مکان در افواه «دهکده هنرمندان» می گویند و نام رسمی اش «روستای رنگ و روغن دافن» است. دروازه دهکده مزین به مجسمه برنزی دستی عظیم است که قلم مویی در دست دارد.۶ این دهکده ۶۰ درصد کپی های ارزان قیمت رنگ و روغن جهان را تولید می کند و سالانه پنج میلیون نقاشی را صادر می کند که بیشتر کپی شاهکارهای هنر اروپاست.۷ خیابان های دافن پر است از آثار هنری و هنرمندانی که در حال نقاشی کارهای جدیدند. می توانید یک کار ون گوک، مونالیزا و شاید نقاشی اندی وارهول بخرید ( که خودش نکته جالبی درباره ایده اصالت در دافن است. چون وارهول خودش نقاشی نمی کرد و ترجیح می داد برای آمیختن هنر و کالای مصرفی چندین پرینت از کارها تهیه کند). فیلیپ تناری منتقد هنری می گوید:
دافن شدیداً موضوعی روایت پذیر است ( هم از جهت جریان اصلی رسانه و هم نشر اخبار هنر). به افشاگری تصویر بزرگتر وضعیت هنر و وضعیت چین مربوط می شود… کارگران گمنام چینی بردگی می کنند تا هر نوع شیئی را بسازند و راهزنان حریص چینی هم محصولات نبوغ غربی را کپی می کنند. این تصویر دوگانه در حال حاضر بر ناخودآگاه جمعی جهان سایه افکنده است و بنابراین چنین انحرافی هم اجتناب ناپذیر است.۸
دافن را «کارگاه هنرمندان»، میراث سنت هنری، مدرسه آموزشی مهم، «یک مدل توسعه فرهنگی» و حتی «کارخانه» سرقت نامیده اند.۹ دهکده در سال ۱۹۸۹ تاسیس شد و موسس آن تاجر هنگ کنگی هوانگ جیانگ بود که کار را با بیست و شش هنرمند شروع کرد و به دنبال جایی می گشت که سفارش ۱۰۰۰۰ نقاشی رنگ و روغن خرده فروشان آمریکایی کی- مارت و والمارت را انجام دهد.۱۰ همراه با رشد بازار نقاشی دافن هم خیلی توسعه یافته است . هتلها و استراحتگاه ها و بیمارستانها و خانه هایی به سبک و سیاق اقتصاد امریکایی دارد. در ۲۰۰۴ دهکده دافن به عنوان مدل مکان صنعتی فرهنگی ملی شناخته شد.
دافن موضوع بسیار جذابی است، گزارشگران غربی خیلی نسبت به احساسات هنرمندان مقیم در آن کنجکاوند. از نظرشان آنها مجبور به کپی کردن کارها هستند و نمی توانند کار آفرینش اصیل را دنبال کنند. از این نقاشان نقل شده که اگر قرار بود سوژه های خودشان را نقاشی کنند بعد از مدتی کم می آوردند و خوشحالند مردمی را که دسترسی به کارهای اصیل ندارند، خرسند می کنند.۱۱ اما گزارشگران غربی رویکرد بسیار متفاوتی به این کپی کاری دارند و از کلماتی مثل جعلی و سرقت و تقلید استفاده می کنند، در حالیکه هنرمندان و گالری داران چینی از واژه replica استفاده می کنند و کارها را اصیل می بینند نه کالاهایی تولید انبوه. همانطور که وینی وونگ در کتاب جدیدش درباره همین موضوع می نویسد: در حالیکه خبرنگاران غربی می گویند هنرمندان دهکده از قانون کپی رایت تخطی می کنند، مدیران محلی ادعا می کنند که مهارت های این مقلدان باعث دموکراتیزه شدن هنر والا و تسهیم آن میان مشتریان جهانی شده است.۱۲
در دافن قیمت را شرایط خاصی تعیین می کند. اول کیفیت کپی مطرح است. کپی اثری از ون گوک که رنگ هایش به کار اصلی نزدیک تر است گرانتر فروش می رود. علاوه بر این مشتریان می توانند تغییراتی سفارشی در کارها بدهند، مثلا پرتره ای از انگر بخواهند با چهره همسر یا معشوقشان. ۱۳ همچون بسیاری از صنایع دیگر در چین، رقابت دستمزدها و قیمت ها را پایین نگه می دارد. بین ۸۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰ هنرمند در دافن کار می کنند و بیشتر هنرمندان بین بیست تا سی کار در روز می سازند. شهر پر است از هنرمندان فارغ التحصیل مدارس هنر چین که نتوانسته اند جایی در هنر معاصر برای خود پیدا کنند.
عبارت «خلق ارجینال» در دافن ورد زبان هاست. گرانترین کارها آنهایی هستند که «به سبک» ون گوک و داوینچی اجرا شده اند ولی هیچ کجا جز دافن پیدا نمی شوند. این کارها به نام هنرمندان دافنی فروخته می شوند.۱۴ تمایزی میان محتوا و کار وجود دارد، نویسندگان غربی اعتبار را در محتوا و کارگران و منتقدان چینی را در بخش کار نقاشی قرار می دهند. همان طور که وونگ اشاره می کند، دافن درک متفاوتی از اصالت و اعتبار و در واقع نقش هنرمند را به پیش کشیده است که در مقابل پندارهای سنتی غرب درباره مالکیت معنوی قرار می گیرد. هنرمندان دافن از اصطلاح gao که ترجمه اش پیش طرح یا مدل کار است، استفاده می کنند. این اصطلاح برای اشاره به منبع کار است که ممکن است به کار اصلی مربوط هم نباشد. ممکن است یک فایل دیجیتال یا کارت پستال باشد یا نقاشی دیگری در یکی از کارگاه ها که از روی فایل یا کارت پستالی کشیده شده است.۱۵ وقتی تصویر کامل شد، گائو را به رئیس پس می دهند، او واسطه ای است که سفارش کار را گرفته است یا صاحب کارگاه است. ایده اصلی این نیست که اصالت تصویر حفظ شود بلکه هدف حفظ سهم بازار است. بیشتر شرکت ها قراردادی با نقاش-کارگر امضا می کنند که مطابق با آن نقاش متعهد می شود همان تصویر را برای کارگاه های دیگر نکشد. مدیریت گائو سودآوراست. نقاشان در کارگاه ها به نحوی سازماندهی می شوند که از گائو حفاظت کنند نه برای کپی رایت بلکه به این علت که روسای کارخانه بهتر می توانند دسترسی به بازار و سهم بازار را حفظ کنند. دانستن اینکه چه چیز مورد پسند عامه است و چه چیز در خارج از کشور فروش می رود بخش مهمی از کسب و کار است.۱۶
مسلماً دافن تحت مراقبت ناظران سختگیر حقوق مالکیت معنوی نیست. با این حال همان طور که گفتم گزارشگران غربی پیش داوری هایی درباره دافن دارند. ماری آن توی درباره دهکده دافن می نویسد: «دهکده ای کوچک میلیون ها اثر جعلی را تولید انبوه می کند.»۱۷ اثر جعلی و کپی و سرقت هنری یکی نیستند. از لحاظ فنی، گالری های دافن فقط نمی توانند کپی آثار هنرمندانی را بفروشند که کمتر از ۵۰ سال از مرگشان گذشته باشد. البته این همیشه رعایت نمی شود. دومین کار پرفروش (بعد از ون گوک) کپی کارهای یو مینجون هنرمند معاصر پکنی است که بازرگان های خندان را نقاشی می کند و این پرتره هایش معروفند.۱۸ اندی وارهول و جورجیا اوکیف هم که کمتر از ۵۰ سال از مرگشان گذشته در لیست پرفروش ها هستند. با توجه به روابط پرتنش امریکا و چین برسر قانون مالکیت معنوی ، حداقل حفاظتی در دافن به راه افتاده است. «یگان ویژه ضدسرقت» حداقل ماهی یک بار به گالری ها سر می زند و انبارها را بازرسی می کند و کپی آثار هنرمندانی را که کمتر از ۵۰ سال از مرگشان می گذرد توقیف می کند. ۱۹ معمولاً بعد از ظهر همان روز کارها از نو نقاشی می شوند.
از زمانی که این منطقه را مکان مدل صنعتی فرهنگی نامیده اند، حکومت هم هنرمندان دافن را به خلق آثار ارجینال تشویق می کند. این کارها را در موزه دولتی دافن (لوور دافن که نامی کنایه آمیز است) نمایش می دهندو در این موزه «آثار جعلی» به نمایش در نمی آیند.۲۰ جالب این است که براساس گزارش های خبری این موزه هیچ وقت کارهای کافی ندارد. کارهای ارجینال فروش نمی روند و هنرمندان ترجیح می دهند پول درآورند تا در کاری شرکت کنند که بیشتر شبیه افزدون قشری از «هنر واقعی» بر چیزی است که در حالت عادی جعل خوانده می شود.۲۱ علاوه بر این همان طور که وونگ اشاره می کند، این گالری بخشی از تلاش دولت برای قانونمند کردن اصالت به مثابه بخشی از سیاست صنعت آفرینشگری است.۲۲ مرزهای این عرصه آشفته اند. بیشتر آثار بازتولیدشده را غربیان می خرند و ارجینال ها را خریداران چینی. دیگر اینکه وضعیت حقوقی کپی نقاشی شده با دست در چین پس از WTO به محک گذاشته نشده است. به قول وونگ:«ادعای پست مدرنیستی مرگ مولف تداوم پروژه مدرنیستی را در سطح سیاسی و فرهنگی مختل کرده است. در حالیکه جهانی سازی بیشتر هنر غیرغربی را به گفتمان ها و نهادها و بازارهای غربی آورده است، تاثیر این وارد شدن تقویت و گسترش رژیم های مالکیت معنوی غربی بوده است که بیشتر بر شخصیت حقوقی مولف خالق اثر استوارند.»۲۳
تخطی از قانون مالکیت معنوی و ادعاهای ناصحیح درباره اعتبار و اصالت، دافن را موضوع جالبی برای هنرمندان کرده است. حداقل بیست هنرمند معاصر در آنجا پروژه های مهمی اجرا کرده اند. اما کارهایشان اغلب مطابق با سرمشق های ذهنی رایج درباره دافن است. در ادامه به دوتن از این هنرمندان اشاره می کنم.
[/one_half_last]در ادامه خواهید خواند:
- مروری بر کار لیلا پازوکی و لیو
- نتیجه گیری
۶ There are a number of other artist villages in China. See, for example, Peter Hessler. “Chinese Barbizon: Letter from Lishhui” New Yorker ۸۵.۳۴ (October 26, 2009), p. 69.
۷ Martin Paetsch. “China’s Art Factories: Van Gogh from the Sweatshop.” Der Spiegel Online (August 23, 2006): http://www.spiegel.de/international/0,1518,433134,00.html.
۸ Philip Tinari. “Original Copies: The Dafen Oil Painting Village.” Artforum (October 2007), np.
۹ John Seed. “The Ghosts of Chairman Mao and Andy Warhol Haunt a New York Art Auction.” Huffington Post May 27, 2010): http://www.huffingtonpost.com/john‐seed/the‐ghosts‐of‐chairmanma_ b_590907.html; Rebecca Livermore. “China: Knockoff and Piracy Capital of the World.” Yahoo Voices (January 17, 2008): http://voices.yahoo.com/china‐knock‐off‐piracy‐capitol‐۸۱۹۲۹۱٫html.
۱۰ Le‐Min Lim. “China’s Factory for Fake Art Tried to Beat Slump.” Bloomberg (September 24, 2008):
http://www.bloomberg.com/apps/news?pid=newsarchive&sid=a4.SEBCP0Pw8.
۱۱ Ibid.
۱۲ Winnie Wong. After the Copy: Creativity, Originality and the Labor of Appropriation: Dafen Village, Shenzhen, China (1989‐۲۰۱۰). Dissertation. Massachusetts Institute of Technology, September 2010. Forthcoming from University of Chicago Press, 2013, p. 20.
۱۳ Paetsch, 2007.
۱۴ Tinari, 2007.
۱۵ Wong, 131.
۲۱ Lim 2008; ARTINFO, 2012.
۲۲ Wong, 31.
۲۳ Wong, 41.
۱۶ Wong, 132.
۱۷ Mary Anne Troy. “Van Gogh, Gauguin: Cheaper By the Dozen.” Sydney Morning Herald. July 1, 2006, np. Archived here: http://www.shenzhen.com.au/shenzhen‐news/2006/7/1/van‐gogh‐gauguin‐cheaper‐bythe‐
dozen/.
۱۸ Mark Callahan. “Faking it in Shenzhen: the Pleasures and Dangers of Mimesis.” Art Times (October 2009):
http://www.arttimesjournal.com/speakout/Sept_Oct_09_Callaghan/Sept_Oct_09_Speak_Out_Fakes.html
۱۹ Lim, 2008.
۲۰ Lim, 2008; ARTINFO. “Dafen Art Village, part II: Original Art Struggles in Shenzhen Copy Town.” Artinfo (March 5, 2012): http://artradarjournal.com/2012/03/05/original‐art‐struggles‐in‐shenzens‐dafen‐copyvillage‐interview.
