نمایشگاه آثار تارین سایمون در گاگوسیان نیویورک، امریکا:
گالری گاگوسیان نمایشگاهی از مجسمه‌ها و عکس‌های تارین سایمون را در شعبه‌ی نیویورک خود برگزار نموده است. این مجسمه‌ها به‌عنوان تجربیات آغازین هنرمند در این مدیوم، نخستین بار در بی‌ینال ونیز ۲۰۱۵ به نمایش درآمدند. این نمایشگاه برای اولین بار مجسمه‌ها را در کنار عکس‌های بزرگی به‌عنوان یک مجموعه‌ی کامل گرد هم می‌آورد. این مجموعه‌ی جدید ۱۲ مجسمه‌ی منحصربه‌فرد و ۳۶ عکس را در بر می‌گیرد. عکس‌ها که بزرگ، رنگین و تماشایی، با اشاراتی به پاپ‌آرت هستند، و اختصاصا با چوب ماهون قاب شده‌اند تا سبک مبلمان اتاق‌های کنفرانس را تقلید کنند به مبالغه‌آمیزی نمادگرایی ملی و جمعی می‌پردازند. رویکرد پژوهش محور سایمون، به‌عنوان قصه‌گویی که ماده‌ی کارش ناپایداری حقیقت است، منجر به خلق مجموعه آثار تاثیرگذاری شده است؛ «بی‌گناهان» (۲۰۰۲)، «فهرستی امریکایی از امور پنهان و ناآشنا» (۲۰۰۷)، «تجارت قاچاق» (۲۰۱۰)، و «پرندگان هند غربی» (۲۰۱۳). سایمون عکاسی تجربی را با توجهی دقیق به دغدغه‌های زیبایی‌شناسانه و فرمی وارد حوزه‌ی کارهای پست‌کانسپچوال می‌کند. برای آفرینش این مجموعه‌ی جدید، بررسی‌های سایمون به دو نقطه‌ی آغاز انجامیده است؛ تصاویر آرشیوی از مراسم‌های امضای اسناد رسمی بین‌المللی، و مطالعات گیاه‌شناسی قرن نوزدهمی جورج سینکلر، متشکل از گونه‌های گیاهی واقعی خشک‌شده، که در واقع آزمایشی در مورد نظریه‌های تکامل و بقا، ذکر‌شده در تحقیقات چارلز داروین بود. در مجموعه‌ی جدیدش با عنوان «کاغذبازی و اراده‌ی پایتخت»، سایمون پیمان‌ها، قراردادها و احکامی را که برای تاثیرگذاری بر نظام‌های حکومتی و اقتصاد تنظیم و تهیه شده‌اند مورد بررسی قرار می‌دهد؛ از جنگ‌افزارهای هسته‌ای، تا قراردادهای نفتی و تجارت الماس. تصاویر همه‌ی این قراردادها شامل سران کشورهایی است که در کنفرانس پولی و مالی برتون وودز (۱۹۴۴) حضور داشتند؛ کنفرانسی که به جهانی‌سازی اقتصاد بعد از جنگ جهانی دوم می‌پرداخت و منجر به تاسیس صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی شد. در تصاویر باقی مانده از مراسم امضای اسناد، گل‌هایی که برای تزئین در کنار این مردان قدرتمند قرار دارند، طوری طراحی شده‌اند که بر اهمیت طرف‌های حاضر تاکید کنند. عکس‌های سایمون از این دسته‌گل‌ها که دوباره توسط او بازسازی شده‌اند، به همراه توضیحاتی در مورد مراسم امضای اسناد، تاکیدی بر این نکته است که چگونه اموری که به جنبه‌ی نمایشی قدرت سیاسی و اقتصادی مربوط‌اند، خلق، اجرا و حفظ می‌شوند و در معرض خرید و فروش قرار می‌گیرند. هنرمند در خلق دوباره‌ی هر یک از این چیدمان‌های گل، یک «دسته‌گل ناممکن» ارائه می‌دهد؛ مفهومی که در نقاشی طبیعت بیجان هلند همزمان با شکوفایی اقتصادی این کشور در قرن هفدهم رخ نمود، که طلیعه‌ای بر شکل‌گیری نظام سرمایه‌داری مدرن بود. در آن زمان، «دسته‌گل ناممکن» چینشی خیالی و مصنوعی از گل‌هایی بود که به صورت طبیعی در یک فصل و یک مکان شکوفه نمی‌کردند، اما اکنون این فانتزی هم در مراسم امضای قراردادها و هم عکس‌های سایمون، به‌واسطه‌ی بازار مصرف جهانی محقق شده است. برای باز‌تولید دسته‌گل‌ها، سایمون با کمک یک گیاه‌شناس روی اطلاعات بایگانی کار کرد تا همه‌ی گل‌های حاضر در تصاویر امضای اسناد را شناسایی کند. او بیش از ۴۰۰۰ گونه را از بزرگ‌ترین حراج گل در هلند خریداری کرد. جایی که در آن روزانه ۲۰ میلیون گل خرید و فروش می‌شود. وی یک چیدمان گل را از روی هر یک از عکس‌های مراسم امضای اسناد، دوباره می‌ساخت و آنها را در مقابل پس‌زمینه‌های دو‌رنگی قرار می‌داد که متناسب با رنگ پیش‌زمینه و پس‌زمینه‌ی عکس‌های تاریخی انتخاب شده بودند، و سپس هر چیدمان را با شرحی در مورد قرارداد مربوطه همراه می‌نمود. برای مجسمه‌ها نیز سایمون منتخبی از گونه‌های گیاهیِ ۳۶ دسته‌گلی را که برای عکس‌ها ساخته بود، خشک و فشرده کرد، و به کاغذهای مخصوص جمع‌آوری گیاهان دوخت. سپس مجموعه‌ی کاملی از ۳۶ کولاژ گیاهی به همراه عکس‌ها و توضیحات درون ۱۲ محفظه‌ی نمایش قرار گرفتند. «کاغذبازی و اراده‌ی پایتخت» به ناپایداری تصمیم‌سازی‌های اجرایی و ماهیت متزلزل بقا، و همچنین اعتبار و دوام اسناد و مدارک می‌پردازد؛ اسناد و مدارکی نظیر پیمان‌ها و تاثیرات گسترده‌ی آنها، عکس‌های خود سایمون، و گونه‌های گیاهی محافظت‌شده در محفظه‌ها و همچنین خود زبان. عکس‌های سایمون در تضاد با ماهیت ناپایدار مجسمه‌ها قرار می‌گیرند؛ چرا‌که با گذشت زمان این ساخته‌ها دگرگون می‌شوند و نسخه‌های متغیری از خود را به نمایش می‌گذارند. تارین سایمون (متولد ۱۹۷۵) در نیویورک زندگی و کار می‌کند. او در دانشگاه براون تحصیل نموده و از جمله دریافت‌کنندگان فرصت مطالعاتی گوگنهایم بوده است.
www.gagosian.com
اعلام برگزیدگان جایزهی World Press Photo آمستردام، هلند:
تصویر تلخ سیاه و سفیدی که یک پناهجو را در حال رد کردن یک کودک از زیر سیم خاردار نشان می‌دهد، جایزهی World Press Photo را از آن خود کرد. این اثر بدترین بحران مهاجران در اروپا از زمان جنگ جهانی دوم را مورد توجه قرار می‌دهد. عکس برگزیده که توسط عکاس مستقل استرالیایی، وارن ریچاردسون، گرفته شده، «امید به یک زندگی جدید» نام دارد، و ماجرای عبور مهاجران از مرز میان صربستان و مجارستان را نمایش می‌دهد. این در حالی است که در ۲۰۱۵ بیش از یک میلیون نفر به سمت سواحل اروپا حرکت کردند، که نزدیک به نیمی از آنها از جنگ داخلی وحشیانه در سوریه می‌گریزند. ریچاردسون ۴۷ساله که اصالتا اهل ملبورن است، ولی اکنون به همراه شریک زندگی و پسر سه‌ساله‌اش در بوداپست زندگی می‌کند، می‌گوید: «بردن این جایزه افتخار بزرگی برای من است. هرگز فکرش را نمی‌کردم که من انتخاب شوم. این تصویر باعث می‌شود مدام به این موضوع فکر کنم، اگر من بودم چه؟ اگر پسر من بود چه؟» مسابقه‌ی امسال ۸۲۹۵۱ کار از ۵۷۷۵ عکاس از ۱۲۸ کشور را شامل می‌شد. داوران تصویر دانه‌دار ریچاردسون را، که در تاریکی شب بدون فلاش گرفته شده «از لحاظ تصویری به شکل خارق‌العاده‌ای قدرتمند» و یک «تصویر تلخ» نامیدند. ریچاردسون با گروهی از مهاجرین در منطقه‌ی مرزی Roszke در مجارستان به مدت پنج روز در اردوگاه زندگی می‌کرد تا اینکه توانست این عکس را از گروه مهاجرین در حال عبور از زیر حصارها بگیرد. وی می‌گوید: «تقریبا ساعت سه صبح بود و نمی‌توانستی در حالی که پلیس در تلاش برای پیدا‌کردن آنها بود از فلاش استفاده کنی. چون ممکن بود آنها را لو بدهم.» هنرمند می‌افزاید که تنها از نور ماه برای گرفتن عکس بهره گرفته است. امسال با توجه به جنجال سال گذشته در باز‌پس گیری یکی از جوایز اصلی، که در آن از شیوه‌های عکاسی صحنه‌پردازی‌شده استفاده شده بود، فرآیند بررسی سخت گیرانه‌تری اعمال شد. قابل ذکر است که زهره صابری از خبرگزاری مهر نیز توانست در بخش «زندگی روزمره» جایزهی سوم را با تصویری از یک دختر نابینا نصیب خود کند.
www.artdaily.org
پرفورمنس ضد جنگ هنرمند عراقی در بغداد بغداد، عراق:
مردی در لباس حجیم مخصوص خنثی کردن بمب، برای گروهی از کودکان متحیر دست تکان می‌دهد، در حالی که در خیابانی در بغداد قدم می‌زند و بیرون یک کافه برای نوشیدن چای می‌نشیند. اما نه بمبی در خیابان راشد برای خنثی کردن وجود دارد و نه هیچ زرهی زیر لباس سیاه تا او را از انفجار حفظ کند. هنرمند عراقی، حسین عادل، این لباس خنثی‌کردن بمب تقلبی را برای پرفورمنس خود طراحی کرده است. وی می‌گوید: «مجبور بودیم این لباس را درست کنیم چون هیچ لباس خنثی‌کردن بمبی در عراق وجود ندارد. ما باید یکی از کشورهای جهان باشیم که بیشترین نیاز را به این لباس‌ها داریم.» عادل لاغراندام بیست‌ساله، یکی از هنرمندان عراقی است که به دنبال راه‌های جدیدی برای پرداختن به خشونتی هستند که در آن بزرگ شده‌اند. منبع الهام این پرفورمنس، مرگ دوست نزدیک عادل در انفجار یک خودروی بمب‌گذاری‌شده بود. در سال‌های اخیر بغداد در معرض صدها عملیات بمب‌گذاری بوده است که در دوره‌ی اوج خشونت‌ها به چندین عملیات در روز هم می‌رسید. این انفجارها و دیگر حملات هزاران شهروند را به قتل رسانده و بسیاری از ساکنین را با آسیب‌های روحی مواجه کرده است که اثرات آن حتی پس از فروکش خشونت‌ها نیز باقی می‌ماند. در واکنش به این شرایط، عادل، این پرفورمنس ساده را طراحی کرد که طی آن دوستش، مُسلِم، در لباس خنثی‌کنندگان بمب در بغداد به فعالیت‌های روزمره می‌پردازد. جذابیت طاق‌های مزین تخریب‌شده‌ی خیابان راشد که زمانی با‌شکوه بود و سالن‌های تئاتر متروکش، بستر عجیبی برای پیکره‌ی تیره‌ی مسلم فراهم می‌کند. هنگامی که او با این شمایل در خیابان راه می‌رفت، برخی از رهگذران مضطرب می‌شدند و بعضی برایشان جالب بود و باقی تنها سر می‌چرخاندند تا نظاره‌گر باشند. عادل این پرفورمنس را در نقاط دیگری هم اجرا خواهد نمود و با نمایشگاهی از عکس‌های این پروژه کارش را خاتمه خواهد داد.
www.artdaily.org
نمایش پرتره‌های باربارا داواتز وینترتور، سوییس:
پرتره‌ها نقش مهمی در کار باربارا داواتز (متولد ۱۹۴۴) بازی می‌کنند. برای بیش از ۴۰ سال گذشته او مکررا توجه خود را به پاسخ این سوال معطوف کرده است که چگونه می‌توان مردم را با یک دوربین، نمایش و ارائه داد. یک تصویر، در مورد فردی که نمایش داده شده چه چیزی می‌گوید؟ و چه میزان صحنه‌پردازی مجاز است؟ مطالعه‌ی طولانی‌مدت او با عنوان «همچنان که زمان می‌گذرد»، که در ۲۰۱۴ کامل شد و اخیرا به شکل کتاب به چاپ رسیده است، محور مرکزی نمایشگاهی است که در Fotostiftung Schweiz برگزار شده است. برای این مجموعه، باربارا از زوج‌های منتخبی در زوریخ در بازه‌ی زمانی ۳۰ساله، در چهار مرحله‌ی متفاوت در زندگی‌شان (۱۹۸۲، ۱۹۸۸، ۱۹۹۷ و ۲۰۱۴) عکاسی کرد؛ پروژه‌ای که در سوئیس و جهان منحصربه‌فرد است و اکنون برای نخستین بار به صورت کامل نمایش داده می‌شود. این تنها اثری در مورد افراد و زوج‌ها نیست، یا در مورد نیروهای مرئی و نامرئی جاذبه و گرایش میان مردم، بلکه مطالعه‌ی این موضوع است که چگونه جامعه و سبک‌ها تغییر می‌کنند؛ ثبت تاثیرگذار زمانه‌ی ما. برای تکمیل این ویژگی، نمایشگاه شامل پرتره‌های دیگری نیز می‌شود که نشان می‌دهد چگونه باربارا مصرانه مسیرش را دنبال کرده است، با عکاسی از کارکنان یک شرکت، مطالعه‌ی شباهت‌های میان دوقلوها یا میان اعضای یک خانواده، یا آوردن کارمندان یک خانه‌ی مُد بین‌المللی جلوی دوربین. هنرمند کسانی را که به تصویر می‌کشد، از بستر زندگی روزمره‌شان جدا می‌کند تا هر عاملی که حواس ما از خود آنها را پرت می‌کند، حذف نماید. او آنها را از روبه‌رو با خنثی‌ترین نور ممکن عکاسی می‌کند و توجه کامل ما را به چهره و حالت‌های آن، بدن و وضعیتش، و پوشش و جزئیات ظاهر بیرونی جلب می‌کند. آنهایی که به تصویر کشیده شده‌اند، نگاه مخاطبان را باز می‌گردانند، و آنها را با صراحت و شکنندگی‌شان متاثر می‌کنند. هنرمند می‌گوید: «من همیشه با نگاه شروع می‌کنم. شما زمان بیشتری را صرف نگاه کردن به عکسی می‌کنید که او هم به شما نگاه می‌کند. این کار چیزی را برمی‌انگیزد. رابطه‌ی چشمی مستقیم ناگزیر است ــ شما باید این حس را داشته باشید که واقعا رو در روی کسی هستید. به همین دلیل من حالت بی‌احساس را ترجیح می‌دهم. یک لبخند، تصویر را کمتر رازآمیز می‌کند و ممکن است با آن چیزی که مخاطب معطوف به کار می‌کند، تداخل داشته باشد.
WWW.FOTOSTIFTUNG.CH
