| هنرمند: علی سبوکی
| نمایشگاه: انفرادی عکس پرتره.
| گالری سیحون ۲
| عنوان: من‌ها
| گشایش: جمعه ۲۰ فروردین ۱۳۹۵ ، (۲۰-۱۶)
| پایان: ۱اردیبهشت ۱۳۹۵
| بازدید: همه روزه ۱۱-۱۹ و جمعه ها ۱۶-۲۰ (گالری دوشنبه‌ها تعطیل است)
| آدرس: تهران، خیابان مقدس اردبیلی ، خیابان کیهان ،کوچه سینایی پلاک ۲۴
| تلفن :۲۲۱۷۴۳۴۶
|نمابر :۸۸۷۱۱۳۰۵
|تلفکس :۸۸۷۱۱۳۰۵
علی سبوکی متولد ۱۳۶۵،شیراز ، ایران. تحصیلات در رشته تئاتردر دانشگاه هنر و معماری دانشگاه آزاد اسلامی ، واحد تهران مرکز .فعالیت در زمینه های چهره نگاری مفهومی ، ویدئو آرت ، طراحی صحنه.
مجموعه ی پیش رو حاصل تلاش و مکاشفه ام در سالهای اخیر برای درک درونیات انسان معاصر در جغرافیای خودم بوده است . انسانهایی که حال میدانم همه شان به من و یکدیگر شبیه بوده اند و در عین تفاوت های ظاهری ، هویتی واحد را در ذهن من ساخته اند . انسانهایی مملو از حس نفرت ، اضطراب ، آرامش ، در خود ماندگی ، یاس و امید .انسانهایی با داستان هایی از حقیقت درونشان که می شود در این روزگار تظاهرات تاریک ظاهری به تماشای ذات روشن ونهاد پاکشان نشست .
صورتها درونند
” درباره صورت های علی سبوکی”
روزها از پی هم می گذرند و ما از پی هم . شب ، روز می شود و روز هفته . هفته ماه و ماه سال وسال قرن . انسان می آید و می ماند و می میرد و تکرار می شود همین آمدن و رفتن ها . انسان را از مرگ گریزی نیست . به آگهی های ترحیم دقت کنید پرتره ی آخر با نام و نشانی و دلیل مرگ. پرتره های آگهی ترحیم مواجهه صریح ما با تصویر آدم هایی ست که می توانیم فرق بگذاریم میان بیرون و درون یک انسان . به وضوح در ذهن همه ما شکل می گیرد که فلانی دیگر پشت این تصویر نیست و یا روشن تر اینکه تصویر روح ندارد .این یعنی تصویر آدم ها نیازمند یک روح است . یک چیز که ما را شیرفهم کند فلانی زنده است .زندگی سراسر ماشینی این سال های ما از ما آدم هایی ساخته است که به هم کمتر نگاه می کنیم و کمتر حال هم را می پرسیم . دلمان میخواهد سرمان توی کار خودمان باشد و از زل زدل هایی که ما را به یاد خودمان می آورد فرار می¬کنیم .پرتره های زنده این مجموعه مجال با هم نشستن اند .فرصت یک گپ زدن و یادآوردی و توی چشم هم نگاه کردن و درد دلی شاید. در صورت های این مجموعه آدم ها پشت صورتهایشان زندگی می کنند. زنی عاشق است ، کسی منتظر است ،دیگری شوریده است ،دلی شورمی زند و زنی سر به درون دارد با گلی در دست و امیدی رفته…آدم ها در این مجموعه چیزی پنهان دارند .این را می¬شود پشت تک تک صورتهایشان خواند. می شود چشم هایشان را رمز گشایی کرد و دست هایشان را خواند. همه ی چشم ها معصومند و در گستره ای وسیع از رمز آمیزی بی پایان شما را افسون می کنند.حتی اگر آن چشم ها بسته باشند چشم ها، لب های فروبسته بی قراری هستند که می¬شود ساده به آن ها زل زد و پرسید : بگو عزیز دلم داستان از چه قرار است ؟! زیر پوست این صورت ها یک چیز بی قراری تکان می خورد . همه این آدم ها انگار آبستن یک درونند و همین کودک درون دارد از شیره جانشان می مکد.این جا همه مادرند .همه نگران کودکی اند که در درونشان تکان نمی خورد و همین از آن ها چهره های نا آرامی ساخته است که گویی سال هاست لبخند از لبانشان رخت بر بسته است .تصویرها گرمند.حتی وقتی آبی هست و بنفش هست .رنگها هویتشان را از جای دیگر می گیرند . رنگ ها متصل به درون آدم هایند. تاثیر زرد و قرمز و نارنجی درون است که آبی و بنفش و سبز راگرم می کند .تاریک و روشنای تصویر آدم های این مجموعه حکایت زیستن ماست .حکایت پیدا و پنهانمان ، زشت و زیبایمان ،بیرون و درونمان ،و حکایت حال عجیت این روزهای ما.
حامد بارئی طبری / اسفند ۱۳۹۴
|Gallery: Seyhoun Art Gallery
|Artist :Ali Sabouki
|Title :Myselves
|Media : photography
|Opening : 8 April
|Opening hours: Friday 4-8pm
|Visiting Hours :: Fridays 4-8 Pm ,Sat to Thu: 11 Am – ۷ Pm
|Gallery is Closed on Mondays
|Address : No.24, Sinaei Alley, Keyhan Street, Moghadas Ardebili Ave, Tehran, Iran
|Tel:22174346
|Fax:88711305
|Tel / Fax:88711305
