برپایی نمایشگاهی از آثار امیلی می اسمیت
بروکسل، بلژیک: در رمان ۱۹۹۵ کریستوفر پریست، «حیثیت»، دانشمند مشهور نیکولا تسلا وارد ماجرایی می‌شود و دستگاهی می‌سازد که کاربرد آن انتقال از راه دور فیزیکی اشیا، برای استفاده در نمایش‌های صحنه‌ای یک شعبده باز است. اما دستگاه دچار نقص است و صرفا تنها یک نسخه‌ی دوم از هر چیز یا فردی که درون آن قرار می‌گیرد، می‌سازد. «دختران تسلای» امیلی می اسمیت می‌توانستند این موجودات باشند، این ابداعاتی که یک هستی حقیقی را در جهانی موازی تکثیر می‌کنند.
در این کارها، که همه آکنده از شوخ‌طبعی بصری و طنز سیاه هستند، هنرمند تجربیات پیشینش از پرتره‌های ویران‌شهری را، با ترکیب کردن تئوری‌های فمنیستی در مورد جسمانیت، بر زمینه‌ای آینده‌نگرانه و تقریبا علمی_تخیلی گسترش می‌دهد. به همان روشی که تسلا یک فرد با ویژگی‌های مشابه اما پیشینه‌ای تهی خلق می‌کند، اسمیت بدن زنانه را به عنوان بستری نانوشته عرضه می‌کند، برای چیزهای جدیدی که روی آن حک شود. او بدن زن را به طور کلی جایی برای تجسم فرهنگی و تصویری می‌بیند؛ از فرهنگ بصری تا تاریخ هنر و تبلیغات، مباحث متعدد هستند و زدودن آنها کاری دشوار. با اینحال، نقاشی‌های اسمیت به چهارچوب‌های جنسیتی و نگاه مردانه می‌پردازد، و هر دو را منسوخ و باطل می‌کند.
در میان نقاشی‌های حاضر در نمایشگاه، برخی «مادام ایکس» یا «پیکره‌های ناپایدار» نام دارند، و با مجموعه‌ی بزرگتر قبلی هنرمند در ارتباطند، که جسمانیت زن و حضور واقعی نمایان او را مورد پرسش قرار می‌داد. با مجموعه‌ی جدید پرتره‌هایش، اسمیت موفق می‌شود این نظام‌های نشانه‌ای را تغییر داده و در شکل جدیدی ارائه دهد. شخصیت‌های او در مکان‌های به شدت زیبایی جا داده شده‌اند، فضاهای نرم ملایمی که واقعا حس بی مکانی را القا می‌کنند. در دوران پسا دیجیتال ما که تصاویر سوژه‌ها را تخت و یکنواخت می‌کنند، اسمیت با استقبال از این گرایش آن را به حد نهایت می‌رساند؛ پیکره‌های نرم و تخت بر سطوح تخت، انفصال زیرکانه‌ای ایجاد می‌کنند و ساخت فیزیکی و اجتماعی سوژه‌ها را آشکار می‌نمایند، که در اینجا پیکره‌های زنانه‌ی هایپر سکشوال هستند. 
در گفتگویی در مورد کارش، اسمیت لایه‌های عمیق‌تری را مطرح می‌کند: «می‌کوشم چیز جدیدی بر این نظام‌های نشانه‌ای حک کنم_ مثل اینکه چگونه نمای نزدیکی از یک چهره‌ی زیبا، نظام نشانه‌ای آشنایی برای فروش لوازم آرایش، آبجو، بیمه، و یا هر محصولی است که فکرش را بکنید. اما در جهان خودم دوست دارم از آن نشانه برای ایجاد مجالی برای پرداختن به درونیات، روانشناسی و ذهنیت استفاده کنم، و اگر بخواهم صادقانه بگویم آنچنان که من موضوع را می‌بینم، دورنیات، ذهنیت و روانشناسی زنان کاملا به عنوان یک زبان بصری در فرهنگ غربی غایب است.» علیرغم پرداخت پر زرق‌وبرق کارها که انعکاس پاپ آرت است، نمایشگاه حسی تاریک و کمی شوم دارد. لایه‌های متعدد نقاشی‌های رنگ روغنی دقیق او، لایه‌های معنایی متعددی را نیز نشان می‌دهند. وقتی اسمیت آب را نقاشی می‌کند، به راستی آب است، اما همچنین استعاره‌ای برای خود رنگ است؛ همانگونه که شخصیت نمادین اصلی او که یک جاروی دسته بلند است، می‌تواند استعاره‌ای برای هر نوعی از تجلیات فیزیکی باشد. بنابراین کاری نظیر «موج سرکش» نه تنها بازی و استفاده از اثر «موج بزرگ کاناگاوا» از هوکوسای(۱۸۳۰) است، بلکه همچنین اظهار نظری رک و عجیب در مورد روابط جنسیتی است. در از میان بردن مراتب میان امور متعالی و پست، اسمیت شاهکاری را محقق می‌کند، همچنان که ابعاد جدیدی از امکانات شناختی را می‌گشاید. امیلی می اسمیت (متولد ۱۹۷۹ آستین، تگزاس) در بروکلین نیویورک زندگی و کار می‌کند. او لیسانسش را از دانشگاه تگزاس و فوق لیسانس را از دانشگاه کلمبیای نیویورک دریافت کرده است.
www.rodolphejanssen.com
اعتراض گسترده به نصب مجسمه‌های ژنرال فرانکو
بارسلونا، اسپانیا: شهرداری بارسلونا با نمایش مجسمه‌هایی با موضوع دیکتاتور سابق اسپانیا، فرانسیسکو فرانکو، جنجالی به پا کرده است؛ به حدی که این آثار به سرعت، مورد اصابت رگباری از تخم‌مرغ‌های معترضان قرار گرفتند. این نمایشگاه موقت با عنوان «فرانکو، پیروزی، جمهوری، بخشودگی و فضای شهری» شامل نصب مجسمه‌هایی در خیابان‌های بارسلونا، بیش از ۴۰ سال پس از مرگ فرانکو است؛ شخصی که مرحله‌ی گذار به دموکراسی در اسپانیا را آغاز نمود. یکی از مجسمه‌ها، دیکتاتور سابق را بدون سر، سوار بر اسب نشان می‌دهد، و کار دیگری پیروزی ارتش او در جنگ داخلی اسپانیا را گرامی می‌دارد. به گفته‌ی یکی از عکاسان آژانس خبری فرانس پرس، هر دو کار تنها دقایقی پس از نمایش‌شان مورد خشم و تخم‌مرغ پرانی مردم قرار گرفتند. گروهی از قربانیان دوران فرانکو در طول نمایش کارها تظاهرات سکوت برگزار کردند، در حالی که جدایی‌طلبان کاتالانی هم شعار «فاشیست‌ها در خیابان‌های ما جایی ندارند» را سر می‌دادند. اما معاون شهردار بارسلونا، خراردو پیسارلو، باور دارد که هدف نمایشگاه محکوم کردن جنایات دوران فرانکو و معافیت آنها از مجازات، حتی در دوره‌ی دموکراسی بوده است. ملی‌گرایان کاتالانی اما معتقدند این نمایشگاه، که طبق برنامه در ژانویه به پایان می‌رسد، دیکتاتوری فرانکو را کم اهمیت جلوه می‌دهد، که رفتار خشنی نیز با جدایی‌طلبان منطقه‌ای داشت. اسپانیا، در دوران گذارش به دموکراسی، قانونی را تصویب کرد که جرایم مرتکب شده در دوران دیکتاتوری در سال‌های جنگ داخلی اسپانیا(۱۹۳۶-۱۹۳۹) را مورد عفو عمومی قرار می‌دهد. قانون عفو عمومی ۱۹۷۷، اسپانیا را از بررسی و محکومیت قضایی جنایات جنگ داخلی و به دنبال آن دیکتاتوری سرکوبگر ژنرال فرانکو، که تا زمان مرگش در ۱۹۷۵ ادامه داشت، منع می‌کند. علیرغم قانون الزام پاکسازی مکان‌های عمومی از نمادهای دوران فرانکو، اما برخی از آنها هنوز هم در تعدادی از شهرداری‌ها موجود هستند.
www.artdaily.org
انتشار فهرست سالانه‌ی ۱۰۰ چهره‌ی قدرتمند دنیای هنر
لندن، انگلیس: کیوریتور سوییسی، هانس اولریش اوبریست، در پانزدهمین فهرست سالانه‌ی نشریه‌ی ArtReview در میان ۱۰۰ چهره‌ی قدرتمند جهان هنر، در جایگاه نخست قرار گرفت. اوبریست مدیر هنری گالری‌های سرپنتین لندن است، اما همانگونه که ArtReview می‌نویسد: «این نقش رسمی چیز کمی درباره‌ی این که این کیوریتور سوییسی چه کاری انجام می‌دهد، می‌گوید… اوبریست برای نادیده گرفتن محدودیت‌های زمان و مکان جغرافیایی مشهور است، و یک موسسه‌ی واحد نمی‌تواند امیدوار باشد که تمام گستره‌ی فعالیت‌های او را در خود جای دهد.» لیست صد نفره‌ی قدرتمندان جهان هنر، به عنوان تحلیلی سنجیده در مورد این که معنای قدرت در بازه‌ی زمانی مشخصی در جهان هنر معاصر چیست، هر ساله پس از مشورت با هیئتی بین‌المللی از نویسندگان، هنرمندان، کیوریتورها و منتقدین تدوین می‌شود. این رتبه‌بندی بر اساس تاثیر بین‌المللی افراد و گروه‌های هنری بر تولید و اشاعه‌ی هنر و ایده‌ها، در جهان هنر و فراتر از آن، طی ۱۲ ماه، تعیین می‌شود. امسال سه هنرمند در میان ۱۰ چهره‌ی برتر دیده می‌شوند. Hito Steyerl، هنرمند آلمانی که رویکرد نظری‌اش دنباله‌روهای بین‌المللی داشته، در جایگاه هفتم ایستاده است؛ عکاس آلمانی، وولفگانگ تیلمانز به رتبه نهم ارتقا یافته و آی وی‌وی چینی هم در جایگاه دهم قرار گرفته است. بالاترین رتبه در میان تازه واردین به دو نفر تعلق دارد؛ اول، فرانسیس موریس، رییس جدید تیت مدرن، که در کنار نیکلاس سروتا، که به زودی رییس اسبق تیت خواهد بود، در جایگاه پنجم مشترک هستند؛ و نفر دوم، نظریه‌پرداز فمنیست، دونا هاراوی در رتبه ۴۳ دیده می‌شود. هنرمندانی نیز برای نخستین بار در فهرست قرار گرفته‌اند؛ هنرمند جوان بریتانیایی اد اتکینز در رتبه ۵۰، هنرمندان هندی گروه Raqs Media Collective در رتبه ۸۶، و هنرمند اهل افریقای جنوبی،Zanele Muholi و هنرمند ایسلندی، رنگار کیارتانسن به ترتیب در جایگاههای ۹۵ و ۱۰۰ هستند. این لیست به همراه زندگی‌نامه‌ی هنرمندان، روسای موزه‌ها، حامیان هنر، گالری‌دارها، کیوریتورها و مجموعه‌دارهایی که در آن معرفی می‌شوند، تصویری کلی از دنیای هنر معاصر آنگونه که امروزه هست را ارائه می‌کند. ArtReview به عنوان یکی از مجلات پیشرو هنر معاصر در ۱۹۴۹ تاسیس شده است.
https://artreview.com/
رونمایی از کتاب آثار هاکنی در نمایشگاه کتاب فرانکفورت
فرانکفورت، آلمان: هنرمند معاصر بریتانیایی، دیوید هاکنی، از یک کتاب ۵۰۰ صفحه‌ای در نمایشگاه کتاب فرانکفورت رونمایی کرد. این کتاب به قدری بزرگ است که همراه با یک سه پایه‌ی مخصوص به خود ارائه می‌شود و ۲۰۰۰ یورو (معادل ۲۲۰۰ دلار) قیمت دارد. این کتاب بزرگ، با عنوان A Bigger Book مروری تصویری بر دهه‌ها فعالیت هنری هاکنی است و همه چیز، از طراحی‌های اولیه، نقاشی‌های مشهورش از استخرها، و کلاژهایش با عکس‌های پولاروید، تا طراحی‌های اخیرش با آی‌پَد را شامل می‌شود. هنرمند ۷۹ ساله، با یک کلاه سفید، کراواتی زرد و ژاکت سبز، در نمایشگاه طی معرفی یک ساعته‌ی کتاب، تمام صفحات آن را ورق زد، اما به جز توضیح کوتاهی در مورد کارها اظهار نظر چندانی نکرد. خود کتاب هم تنها حاوی چند خط دستنوشته است و اجازه می‌دهد خود آثار صحبت کنند. هاکنی رو به جمعیت گفت: «کتابی مانند این به متن طولانی نیاز ندارد، شما تنها به تصاویر نیاز دارید.» عنوان کتاب به یکی از مشهورترین کارهای هاکنی اشاره دارد؛ نقاشی مربوط به سال ۱۹۶۷، با عنوان A Bigger Splash، که یک استخر غرق در آفتاب را درست پس از آنکه فردی در آن شیرجه زده به تصویر می‌کشد. کتاب منتشر شده ۳۵ کیلوگرم وزن دارد و ابعادش ۵۰ در ۷۰ سانتیمتر است. همراه کتاب یک سه پایه‌ی سفارشی ساخت نیز تحویل داده می‌شود. فقط ده هزار نسخه از این کتاب چاپ شده است که همگی توسط هاکنی امضا شده‌اند. رونمایی از این کتاب یکی از رویدادهای نمایشگاه امسال بود که اشتیاق زیادی برای آن وجود داشت. نمایشگاه کتاب فرانکفورت ۲۰۱۶ از ۱۹ تا ۲۳ اکتبر برگزار شد. این نمایشگاه بزرگترین، و همچنین با پیشینه‌ای که به قرون وسطی باز می‌گردد، قدیمی‌ترین رویداد صنعت نشر جهان است.
www.artdaily.org
