دلالان پیشروی دنیای هنر معاصر چه کسانی هستند؟ برگزار کردن نمایشگاه های با کیفیت، کیوریت کردن غرفه‌های موفق در نمایشگاه‌های بین‌المللی سرتاسر جهان و جستجو کردن در آتلیه‌ها و دانشگاه‌های هنر برای پیدا کردن هنرمندان جوان بااستعداد، به عهده‌ی دلالانی است که در دنیای هنر نقش مهم “سلیقه آفرین‌ها” را ایفا می‌کنند.این مقالات تحت عنوان ” ملاقات با سلیقه آفرینان” مجموعه‌ای از مصاحبه‌ها با دلالان و صاحبان گالری هنری موفق و جوان از سرتاسر جهان( از کشورهای اروپایی تا خاورمیانه و ..) است که از تجربه‌ها، سختی‌ها و جذابیت‌های حرفه‌شان می‌گویند و در سایت artspace.com گردآوری شده است .
قسمت قبل را اینجا بخوانید:
ترجمه سایت تندیس به قلم یاسمن نوذری
گالری اثر شهر جداه، هنر معاصر عرب را به غرب می‌برد.
نوشته دیلان کر
در نمایشگاه Armory امسال در کنار بخشی که مختص به هنر آفریقا بود، گالریهای هیجان انگیز دیگری به جز گالریهای اروپایی و آمریکایی حضور داشتند. یکی از این گالری‌ها اَثر ATHR بود که در سال ۲۰۰۹ در دومین شهر بزرگ عربستان یعنی جداه شروع به کار کرده است. حمزه صرافی و محمد حفیظ که بنیانگزاران این گالری هستند تلاش می‌کنند تا بهترین هنرمندان معاصر منطقه‌ای را به مجموعه‌داران رو به افزایش محلی و بین‌المللی ارائه دهند. 
اداره کردن یک گالری در کشوری محافظه‌کار مثل عربستان سعودی کار آسانی نیست. محمد حفیظ میگوید:«ما باید خیلی مراقب چیزهایی که نشان می‌دهیم باشیم. مثلا برهنگی یا ارجاعاتی که موافق با اسلام نیست. مورد بحث قرار دادن این مسائل در گالری ما ممنوع است. البته هنرمندان ما در آثارشان به بعضی از مسائل سیاسی و اجتماعی مثل درگیری اسرائیل و فلسطین می‌پردازند.» حفیظ و تیمش از ارتباط در حال گسترش هنر معاصر در کشورشان سود می‌برند. حفیظ صحنه‌ی هنری جداه را پویا و در حال رشد توصیف می‌کند. او توسعه‌ی سازمانهایی چون گوگنهایم در ابوظبی را مهم می‌داند و معتقد است که سودمندیشان دوطرفه است. هنرمندان و مجموعه‌داران از وقایع هنری خارج از کشور و خریداران احتمالی خارجی با تاریخچه و ویژگی‌های هنرمندان منطقه‌ای آشنا می‌شوند.
با وجود اینکه سلیقه‌ی موسسات هنر غربی و بازدیدکنندگان به بی‌ثباتی معروف است و آنها در جستجوی اثر خوب تاریخ و جغرافیا را در نظر نمی‌گیرند ولی گالری اثر تنها به هنر معاصر خاورمیانه و مسائل خاص مربوط به آن می‌پردازد. نتایج آن، حداقل در غرفه نمایشگاه Armory کاملا با معاصران اروپایی و آمریکاییشان متفاوت است.
با وجود اینکه هنرمندان عرب به وضوح از آثار غربی بین‌المللی آگاهی دارند و حتی با آنها وارد دیالوگ شده‌اند، اثری چون ” و آنها روزهایی هستند که ما بین آدمها، نقشه و Eqar می‌چرخانیم(چاپ شده روی پارچه کتان چادر صحرایی ) اثر ناصر السالم Nasser Al-Salem و اثر بدون عنوان ۸-۱( پوستر فیلمهای مصری بر روی جعبه‌های دستمال کاغذی) کار ایمان یسری دیدبان Ayman Yosri Daydban بیشتر با مخاطبان هم‌منطقه‌ای خود که تجربه‌های مشترک داشته‌اند وارد بحث می‌شود تا جامعه‌ی جهانی هنری فرضی. البته این نکته برای مخاطبان نمایشگاه Armory امتیازی مثبت به حساب می‌آید.
گالری آرتورو بندینی لس آنجلس با زیر پا گذاشتن تمام قوانین معروف می‌شود.
نوشته‌ی اندرو ام.گلدشتاین
سال گذشته وقتی آیزاک رزنیکف و مایکل دوپ Michael Dopp and Isaac Resnikoff از فارغ‌التحصیلانUCLA تصمیم به بازکردن گالری خود کردند، اراده کردند که تا جایی که می‌شود مرسومات گالری‌گردانی را زیر پا بگذارند.
به جای اینکه کارها را به دیوار گالری آویزان کنند از یکی از دوستان معمارشان به نام یوآخیم دالکویست Joakim Dahlqvist ( که برای رم کولهاس کار می‌کرد) تقاضا کردند تا برای حیاط پشتیشان غرفه‌ی گچی سفیدی (برای برگزاری نمایشگاه‌هایشان) طراحی کند و سپس خودشان آنجا را ساختند. آنها تصمیم گرفتند به جای زدن پیج اینستاگرام، فیسبوک و دعوت‌نامه‌های ایمیلی، تنها با فرستادن اس ام اس به گروه دوستانشان تبلیغات کنند. به جای سرو کردن نوشیدنی در افتتاحیه‌ها از یکی از دوستانشان خواستند که برای هر مراسمی، یک نوشیدنی خاص و تازه سرو کند.
این هنرمندان اسم گالری را از یکی از شخصیتهای اصلی کتاب معروف جان فانته برداشتند و کارشان را به نمایشگاهی به نام “زامبو ایتالیانو” آغاز کردند. همانطور که دپ میگوید” نمایشگاهی گروهی از فرمالیزم زامبی وار”.(این نمایشگاه آثاری از سارا گرنزباکر Sara Gernsbacher ، تامس مک دانل Thomas McDonellو شش هنرمند محلی دیگر را شامل شده بود.) آنها تا به حال هفت نمایشگاه برگزار کردند که هرکدامشان به “موضوع وسیعی” مثل فیگوراسیون و عکاسی منظره پرداخته است.
گالری آرتورو بندینی خیلی خوب پیش می‌رود. به لطف شبکه وسیع دوستیشان که تمام مدارس هنری اطراف را شامل می‌شود، در روزهای افتتاحیه، گالری تبدیل به مقصد هنرمندان نسل جدید می‌شود. در زمان برگزاری Art Los Angeles Contemporary and Paramount Ranch آنها ورژن خود از یک نمایشگاه هنری با نام ARTBandini برگزار کردند. گالریهایی چون Night gallery و Louis B. James و گالریهای دیگری که توسط هنرمندان اداره می‌شدند در این گالری شرکت کردند. این نمایشگاه تازگی مطبوعی داشت و حتی MOCA هم میز عضویتی در آنجا به پا کرده بود.
با این وجود نمایشگاه Material اولین حضور مرسوم گالری به معنی متداول آن بود. برای غرفه‌شان آنها یکی از دیوارهای اتاق گچی گالریشان را بازسازی کردند و آثاری از نوین محمود Nevine Mahmoud و تامس مکدانل Thomas McDonell به علاوه‌ی چمدانی که طراحیهای خیلی ها در آن بود (همه به قیمت ۵۰۰ دلار) در آن قرار دادند. از مونگو تامسون گرفته تا نوجوانانی که دستیار گالری هستند و حتی متصدی بار در آن چمدان طراحی داشتند. دپ میگوید:« ما گالری دار نیستیم اما همزمان گالری داری هم می‌کنیم. به طور کلی ما آرتورو بندینی را پروژه‌ای هنری در ابعادی بزرگتر می‌دانیم.»
دیگران هم همین نظر را دارند. لورا اوون Laura Owens صاحب گالری ۳۶۵ از دپ و رسنیکف خواسته تا بار پیانوی مخفی‌ای در پشت گالری بسازد که همه چیز آن، حتی لیوان‌ها و دستمالهایش هم توسط هنرمندان خلق شده باشد. بعد از آن سالن رقص Marfa از این دو خواست تا عینا غرفه گچی گالریشان را آنجا بازسازی کنند و دو تا نمایشگاه در آن کیوریت کنند که اولین این نمایشگاه‌ها شامل آثار دن کولن و گروه نقاشی Transcndental می‌باشد. برای شروع بد نیست!
