آران
نمایشگاه گروهی نقاشی
عنوان: وضوح
گشایش: ۶ اسفند
ساعت بازدید: گشایش ها ۱۶- ۲۰ و روزهای دیگر ۱۳ – ۱۹ جمعه های
غیرگشایش تعطیل است
پایان: ۱۶ اسفند
هنرمندان: مجید کامرانی- زهرا قیاسی- مریم فرزادیان – هومن بیات
تهران، خیابان خردمند شمالی کوچه دی پلاک ۱۲
تلفن: ۸۸۸۲۹۰۸ ۷
این نمایشگاه با هدف نمایش آثاری که بسیار واضح، ظریف و دقیق پرداخت شده اندبرگزار می‌شود. آثار هنرمندانی که هم با تمام توان بر پیشبرد تکنیکی آثار و هم موضوعات مورد نظرشان تمرکز می کنند. این هنرمندان اشیاء و اشکال واقعی را به تصویر می کشند و با تکیه بر جزئیات و مشخصه های کلیدی به خوانشی جدید از اصل و واقعیت دست پیدا میکنند. طی این فرآیند و به میانجی تبحر در رسانه ی که انتخاب کرده اند با امتزاج احساسات و ارزش های اجتماعی و برداشت خود از دنیا قادر به تقابل و تعامل با واقعیت هستند. وضوح تصاویر در جزییات دقیق این نقاشی ها بیننده را بین دو رسانه عکاسی و نقاشی سرگشته می کند. در این نقاشی های روایی هر هنرمند لبه تیغ دنیای منحصر به فرد خود را به تصویر می کشد.
مجید کامرانی با کاوش در گذشته راهی به اکنون می جوید. او به تناوب از خاطرات به امروز سفر می کند. با تصویر کردن چرخ خیاطی ها و خودنگاره ها هنرمند به مادرش که با شغل خیاطی فرزندان خود را به عرصه رسانده است ادای احترام می نماید. خلوص عواطف و کیفیت احساسی این نقاشی ها یادآور بهترین لحظات رابطه مادر و فرزند است؛ درنگی در دنیائی آشفته و سخت برای به خاطر آوردن آنچه که زیباست.
زهرا قیاسی با بهره گیری از عکسهای تصادفات و خرابیهای آزمایشات ایمنی در کارخانه های خودروسازی صحنه هایی با موضوع قرار دادن تصادفات اتومبیل تصویر می کند. او بر لحظه تصادف و هجوم ادرنالین تاکید دارد تا شدت برخورد را نشان دهد. استعاره‌ای از خشونت بدون نشان دادن نتیجه تصادم؛ نمایش پیش پا افتادگی شرارت و زیانباری. هنرمند در کشورهای مختلف زندگی کرده و تصویر کردن واقعیتی جدید که مختص خود او است حقیقتی را می سازد که دیگر از دست نخواهد رفت.
مریم فرزادیان تفسیری دقیق از اشیآیی میسازد که میتوانند ابزارسازندگی و خشنودیباشند و یا عاملتباهی باشند و رنج. می‌توان تصور کرد که در لایه های این نقاشی ها و در ذهن هنرمند، تاریخ و حافظه جمعی جاری و در عین حال نهان هستند؛ رویدادهائی که هنرمند با زبان اشاره و کنایه به آنها می‌پردازد.کیفیت روایی و احساسی این نقاشی ها واقعیت خود را به تصویر می کشند.بافت،سطح،نور و سایه واضح تر از واقعیت جلوه گر میشوند تا به بیننده یادآوری کنند که “اشیا از آنچه می بینید به شما نزدیکتر هستند.”
هومن بیات از ضرب قلمهای پهن استفاده می کند تا تصاویری به وضوح شیشه پدید آورد. با به تصور درآوردن سمبول های برندهای بین المللی مثل کوکاکولا، هنرمند به اهمیتی که این اشیاء در زندگی روزمره یافته اند، اشاره می کند؛ سمبل ها و اشیای که برای زمان طولانی قابل شناسائی خواهند ماند. در این نقاشی ها، اشیاء جایگزین فرم انسانی با تمام تفاوتهای آن هستند و صورت جدیدی از طبیعت بی جان را پدید می آورند. در بیشتر اوقات این اشیاء شکسته و له شده هستند تا تعبیری از فنای ماده را القاء کنند. در عین حال به سوء استفاده از موهبت های طبیعی و مصرف گرائی حاد در جوامع، نیز اشاره می کنند.
