ویتامین پی دنیای نقاشی معاصر | فرانسیس آلیس
در این پرونده به ترجمه جستارهای کتاب اول ویتامین پی خواهیم پرداخت. این مجموعه جستارها را محققان و منتقدان مهم عرصه هنر درباره نقاشان مطرح جهان نگاشته‌اند. خواندن این مطالب هم دریچه‌ای به دنیای نقاشی معاصر می‌گشاید و هم مروری است بر شیوه جستار نویسی و نقد نقاشی معاصر.
فرانسیس آلیس Francis Alys
نوشته: داگلاس فوگل[۱]
سایت تندیس ترجمه سیما طاهرخانی
پیش درآمد این پرونده را اینجا بخوانید:
سبک نقاشی من اقتباسی است از آگهیهای تبلیغاتی دست‌ساز که در محیط اطرافم با آنها مواجه شده‌ام. تصاویر نقاشی‌های من، ذات و طبیعت زودگذر یا اجرایی (پرفرماتیو) آثارم را نشان می‌دهند.
در سال ۱۹۹۳ من به نقاشان تابلوهای تجاری بسیاری برای تولید نسخه‌های بزرگتری از تصویر اصلی کوچکتر خودم سفارش دادم. وقتی که آنها چندین ورژن را کامل کردنده بودند، من مدل جدید را ساختم «ترکیبی از مهمترین عناصر در تفسیر وشرح هر نقاش ». این «نسخه اصلی» دوم مدلی شد برای نسل جدیدی از کپی‌ها بوسیله نقاشان تابلوهای تجاری و همین روند ادامه یافت تا بی‌نهایت و مطابق با تقاضای بازار.
کنش نقاشی جایگاه متناقض غریبی در آثار هنری فرانسیس آلیس اشغال می‌کند. احتمالاً آلیس بیشتر برای ویدئوها، چیدمان‌ها، و پرفورمنس‌های پاسئوها[۲]، یا پیاده‌روی‌هایش شناخته می‌شود که از لحاظ مفهومی محیط‌های شهری را شعرگونه و رویاوار بازترسیم می‌کنند، او هم‌چنین رابطه‌ای با عمل نقاشی دارد که مفهومی و هستی‌شناختی است. آلیس که در بلژیک متولد شده، پیش از مهاجرت به مکزیکوسیتی در اواخر دهه هشتاد آموزش معماری دیده است. او معماری را ترک کرد و مجذوب نقاشی تابلوهای تجاری شد که شیوهای تبلیغاتی است و حضوری فراگیر در خیابان‌های مکزیکوسیتی دارد. آلیس به سرعت نقاشی را به بخش جدایی‌ناپذیر شیوه‌های مفهومی و زیباشناختی خود تبدیل کرد. حتی در این مقطع هم آثارش در طبقه‌بندی‌های [مرسوم] نمی‌گنجید.
رابطه اولیه آلیس با مدیوم نقاشی را می‌توان در شیفتگی ابتدایی‌اش به نقاشی تابلوهای تجاری دیدکه زمینه‌ساز پروژه‌هایی شد که در آنها سبک روتولیستاس[۳] یا نقاشان تابلوهای تجاری را در مکزیکوسیتی تقلید می‌کرد. آلیس این مجموعه آثار را در اوایل دهه نود آغاز کرد، نقاشی‌های کوچکی را مبتنی بر سبک نقاشی تبلیغاتی موجود در همسایگی‌اش کشید. سپس این نقاشی را به نقاشان علائم تجاری می‌داد تا نسخه کپی بزرگی را از این تصویر بوجود آورند. بعد از آنکه آنها چندین مدل را بوجود آوردند، هنرمند نسخه دوم را بر اساس تلفیقی از تفاسیر مختلف سبک نقاشان تابلوهای تجاری تولید می‌کرد. این نسخه دوم به‌عنوان مدل جدید برای نسل جدیدی از نسخه‌های کپی استفاده می‌شد و این فرایند ادامه پیدا می‌کرد. با تکرار نامحدود آنها توسط هنرمند و همکارانش، این شیوه فراتر از پایان مفهومی نقاشی می‌رود و به سمت حوزه دیگر سوق می‌یابد، به جایی که نقاشی تبدیل به ابزاری برای طرح سوالاتی درباره زندگی در دنیای مدرن می‌شود. 
محتوای نقاشی آلیس، رابطه مستقیمی با محتوای کنش‌های پرفرماتیو او دارد. مردی کت و شلوار پوش خود را در وضعیت‌های متناقض و عجیب و غریب و گاهی اوقات مشکل‌ساز می‌یابد. برخی از آنها تبدیل به کنش‌هایی شده‌اند که هنرمند انجام‌شان داده است.این وضعیت‌ها روایی و تامل‌برانگیز و به نحو غریبی هستی‌شناختی‌اند. مثلاٌ آلیس در پروژه ادامه‌دارش «وقت خواب»[۴] (که در سال ۱۹۹۷ آغاز شد)، آرشیوی از پرفرمنس‌هایش (در گذشته و آینده) را به شکل مجموعه‌های خاطره‌نگاری و [در قالب] نقاشی‌های کوچک تصویر کرد.
در این اثرهنری، بازیگر اصلی، خود را با جعبه‌ای روی سرش می‌یابد در حالی که سگی تعقیبش می‌کند یا تلاش می‌کند تکه طنابی را به اشکال گوناگون درآورد یا درحالیکه قدم می‌زند، خط رنگی در پشت سر به جای می‌گذارد. این تصویر آخر بازنمایی پرفرمنس آلیس در پروژه چکه[۵] بود (که ابتدا در سال ۱۹۹۵ اجرا شد) و در آن آلیس نقش پرسه‌زن دوره‌گرد را ایفا کرد.
هنرمند با حرکت از داخل فضای مکعب سفید گالری، شروع به پیاده‌روی در منطقه‌ای کارگرنشین در سائوپائولو کرد و پشت سرش خط نازک رنگ آبی از قوطی سوراخی که در دستش نگه داشت چکه می‌کرد. این تعکیس نقاشی کنشگر که الهام گرفته از وضعیت است، بی‌بضاعتی و بیانگری تاریخ نقاشی مدرنیستی را به خیابان آورد. آیا آلیس نقاش است؟ احتمالاً با درک سنتی ما از این عمل خیر. با این وجود، همان‌طور که بسیاری از هنرمندان امروزه از عکس استفاده می‌کنند، اما خود را عکاس نمی‌دانند، احتمالاً آلیس را می‌تواند به‌عنوان هنرمندی در نظر گرفت که فی‌نفسه نقاش نیست، اما این مدیوم را به‌عنوان روش دیگری برای نمایش پروژه پاسئو به‌کار می‌گیرد و با انجام این کار از آنها به‌عنوان مجرایی برای پژوهش‌های نامانا و پرفرماتیو در شاعرانگی زندگی روزانه استفاده می‌کند.
مروری بر حرفه هنرمند
آلیس درسال ۱۹۵۹ در آنتورپ (بلژیک) متولد شد و در مکزیکوسیتی زندگی و کار می‌کند.
منتخب نمایشگاه‌های انفرادی: ۲۰۰۳- مرکز موزه ملی دِآرته رینا سوفیا[۶]، مادرید، ۲۰۰۲- پروژه دیوار بیرونی[۷]، موزه هنرهای معاصر، لوس‌آنجلس، ۲۰۰۲- پروژه دیوار بیرونی، موزه هنر مدرن، نیویورک،۲۰۰۱- مدرسه هنری وادزورث، هارتفورد، ایالت کنتیکت[۸]، ۲۰۰۱- آخرین دلقک[۹]، گالری لیسون، لندن، ۲۰۰۰ ACME ، لوس‌آنجلس، ۱۹۹۹- موزه منطقه‌ای گوادالاجارا، مکزیک[۱۰]
منتخب نمایشگاه‌های گروهی: ۲۰۰۲- بینال لیما، پرو، ۲۰۰۱- انیمیشن‌ها، P.S.1، لانگ آیلند، نیویورک[۱۱]، ۲۰۰۱- بینال ونیز، ایتالیا ، ۲۰۰۱- نقاشی در لبه دنیا، مرکز هنر والکر، مینه‌آپولیس، مینه‌‌سوتا[۱۲]، ۲۰۰۰- آمیزش خاطره و شهوت (یا آرزو)[۱۳]، موزه جدید هنر، لازرن، سویس، ۱۹۹۹- بینال استانبول، ترکیه، ۱۹۹۸- Cinco Continentes y una Ciudad، موزه دِلاسیداد، مکزیکوسیتی[۱۴]، ۱۹۹۸- Mexeilente ، مرکز هنری یربا ، سانفرانسیسکو[۱۵]
۱۹۹۸- بینال سائوپائولو، برزیل
منتخب کتاب‌شناسی:
۲۰۰۰- چارلز دِ میشل، «فرانسیس آلیس در لیسون»، هنر در آمریکا، می[۱۶]
۲۰۰۰- دیوید تورس، «فرانسیس آلیس، عابر ساده»، آرت پرس، دسامبر[۱۷]
۲۰۰۰- راشل وایترس، «فرانسیس آلیس، گالری لیسون»، آرت فروم، مارچ[۱۸]
۱۹۹۷- دیوید پگل، «فرانسیس آلیس»، آرت ایشوز، مارچ/آوریل[۱۹]
۱-Catalogue 7, 1994, Top Left: Catalogue 7-1, Oile on Canvas, 11 x 8 3/4 inches, 28 x 22 cm; Bottom Left: Catalogue 7-2 (by sign painter Martin), Enamel on Board, 28 x 23 1/4 inches, 71 x 59 cm; right: Catalogue 7-3 (by sign painter Noe), Enamel on Board, 55 1/4 x 46 1/2 inches, 140 x 118 cm.
۲- Catalogue 4, 1994, Bottom right: Catalogue 4-1, Oile on Canvas, 9 3/4 x 8 1/4 inches, 25 x 21 cm; top right: Catalogue 4-2 (by sign painter Huerta), Enamel on Board, 28 1/4 x 23 3/4 inches, 72 x 60 cm; Left: Catalogue 4-3 (by sign painter J.Garcia), Enamel on Board, 53 1/2 x 47 1/4 inches, 136 x 120 cm.
۳- Catalogue 4-1, 1994, Oile on Canvas, 9 3/4 x 8 1/4 inches, 25 x 21 cm.
۴- Catalogue 7-0, 1994, Oile on Canvas, 11 x 8 3/4 inches, 28 x 22 cm.
۵- La Lecon de Musique, 2000, Oile on Canvas, 8 x 11 3/4 inches, 20 x 30 cm.
۶- La Prophete, 2001, Oile on Canvas, 19 1/4 x 22 3/4 inches, 49 x 58 cm.
۷- Painting and Punishment, 2000, Oile on Canvas, 7 x 4 ۳/۴ inches, 18 x 12 cm.
[divider style=”solid” top=”20″ bottom=”20″]
پی نوشت:
[۱]Douglas Fogle
[۲] Paseo
[۳] Rotulistas Style
[۴] Le Temps du Sommeil
[۵] The Leak
[۶] Museo Nacional Center de Arte Reina Sofia
[۷] Outwall Project
[۸] Wadsworth Atheneum, Hartford, Connecticut
[۹] The Last Clown
[۱۰] Museo Regional, Guadalajara, Mexico
[۱۱] “Animations”, P.S.1, Long Island City, New York
[۱۲] “Painting at the Edge of the World”, Walker Art Center, Minneapolis, Minnesota
[۱۳] Mixing Memory and Desire
[۱۴]”, Museo de la Ciudad, Mexico City
[۱۵] “”, Yerba Center for the Arts, San Francisco
[۱۶] Charles Dee Mitchell, ”Francis Alys at Lisson”, Art in America, May
[۱۷] David Torres, “Francis Alys, Simple Passant”, Art Press, December
[۱۸] Rachel Withers, “Francis Alys, Lesson Gallery”, Artforum, March
[۱۹] David Pagel, “Francis Alys”, Art Issues, March/Aprill
[/one_half_last]
