آی وی وی هنرمندی که می‌بیند | نگاهی به چیدمان هانسل و گرتل با مفهوم تحت نظر بودن
شما تحت نظر ای وی وی هستید
آى وى وى مؤسسه‌ی پارک اَوِنیو آرمورى را به یک مرکز نظارت با تکنولوژى پیشرفته تبدیل کرده که اتفاق بسیار جالبی رخ میدهد.
سایت تندیس ترجمه مژده اتراک
نگاهی به چیدمان هانسل و گرتل در مؤسسه‌ی آرمورى
هنرمند با دو معمار سوئیسى هرتسوگ و دمویرون، تیمى تشکیل داده تا چیدمانى را خلق کنند که در نهایت بى‌معنا به نظر می‌رسد.
اگر شما تا به حال در شرایطى نبوده‌اید که وقتى پایتان را از در خانه بیرون می‌گذارید متوجه بشوید تحت نظارت هستید و فضاى خصوصی‌تان را از دست داده‌اید، هنرمند چینى آى وى وى و معماران سوئیسى جاکوس هرتسوگ و پیر دمویرون اینجا هستند تا شما را در چنین شرایطى قرار بدهند.
چیدمان عظیم الجثه آنها با عنوان هنسل و گرتل در مؤسسه‌ی آرمورى ارائه شده و از تمام تجهیزاتى که مخاطب را در شرایط تحت نظارت بودن قرار میدهد استفاده شده، اما از پاسخ دادن به مسائل پیچیده‌ترى که دنیاى تحت نظارت امروز را احاطه کرده خوددارى می‌کند.
این پروژه در حالی‌که بسیار تفکر برانگیز است،اما پیشنهاد و راه حلى براى پرسش‌هاى بیشترى در خصوص مسئله Big Brother ارائه نمی‌دهد و آن را سطحى رها می‌کند.
این چیدمان هر لحظه به مخاطب یادآورى می‌کند که برادر بزرگتر Big Brother همیشه در حال نظاره کردن اوست.
بعد از ورود به ساختمان از طریق در ورودى پشتى از کوچه لکسینگتون، بازدیدکنندگان از راهرویی تاریک و سیاه با چراغ‌هایى کم‌نور عبور مى‌کنند تا به سالن اصلى برسند.
وارد سالن که می‌شوید چند لحظه طول می‌کشد تا چشمانتان به تاریکى عادت کند، اما به محض اینکه قادر به دیدن اطرافتان می‌شوید خود را در فضایى بسیار تأمل‌برانگیز مى‌یابید.
صداى بلند و آزاردهنده‌ی وزوز پهبادهایى (دوربین‌هاى پرنده) که اطرافتان در حرکت‌اند و شبکه‌اى از نور که شما را در فضایى به وسعت یک زمین فوتبال در برگرفته‌اند.
همانطور که در فضا قدم برمی‌دارید سعى می‌کنید تا آن را درک کنید و به‌سرعت متوجه می‌شوید که تصاویرى از شما روى زمین منعکس می‌شود که از طریق دوربین‌هاى مداربسته‌ایى که به سقف سالن متصل‌اند گرفته شده‌اند.
مشخص نبودن آنچه دقیقاً دوربین‌ها و پهبادها از آنها عکاسى می‌کنند به صورت ناخودآگاه این حس را در شما إیجاد مى‌کند و تشویق می‌شوید تا آنها را آزمایش کنید، دست‌ها و پاهایتان را تکان می‌دهید، عقب و جلو می‌روید، دستانتان را باز می‌کنید و به بالا نگاه می‌کنید، روى زمین می‌نشینید و …. تا بفهمید دقیقاً چه چیزى درحال ثبت شدن است و شاید به عقب برگردید تا ببینید در چند دقیقه‌ی گذشته چه شواهدى از شما به جا مانده است.
یکى از بازدیدکنندگان لحظه تشویش برانگیزى را گزارش می‌کند و می‌گوید:
وقتى من سعى می‌کردم خارج از یکى از شبکه‌هاى نورى بایستم، به محض اینکه در داخل مرز با نور مشخص شده تغییر جهت می‌دادم تعدادى ردیاب حرارتى به شکل مکعب‌هاى نورى قرمز رنگ من را دنبال می‌کردند تا پیدایم کنند. این باعث شد تا احساس کنم هیچ جایى براى پنهان شدن وجود ندارد. و البته باید بگویم که ریسک کمى دارد.
این تجربه مانند تمرینى در یک بازى تکنولوژیک در حکم کشفی قطعى از پایگاه نظارتى است.
و شاید این‌طور به نظر برسد که این تکنولوژى این‌چنین به کار گرفته شده تا یک شهربازى را براى کودک و بزرگسال به وجود آورد تا دید آنها را به دنیا و حتى محیط اطرافشان مثل مترو در مسیر خانه‌شان تغییر دهد.
به کاربردن چنین تکنولوژى‌ای در زندگى واقعى بسیار ترسناک است، واقعیتى که خود هنرمند در نشستى که به همراه معماران و کیوریتور این برنامه تام اکلس Tom Ecclesداشت از آن صحبت کرد.
همچنین هانس اولریش اوبریس به عنوان کوکیوریتور این پروژه بود که در نشست حضور نداشت.
اکلس Eccles اشاره کرد که ایده این چیدمان چند سال پیش شکل گرفته، قبل از اینکه آى وى وى در چین تحت نظارت قرار بگیرد و نتواند کشور را ترک کند. آى وى وى قبل از این هم در پروژه‌ی ساخت استودیوم آشیانه‌ی پرنده در بِیجین در سال ٢٠٠٨ با این معماران سوئیسى همکارى داشت.
اکلس می‌گوید: مشخصاً تحت نظارت بودن هم به‌صورت نظرى و هم به‌صورت معناى واقعى آن در نظر گرفته شده است.
اکلس سپس رو به آى وى وى می‌گوید : تو نمی‌توانستى چین را ترک کنى و به اینجا بیایى، شاید بخواهى کمى راجع به تجربه‌ی شخصى‌ات از تحت نظارت بودن صحبت کنى.
آى وى وى پاسخ میدهد: من فکر می‌کنم همه‌ی ما تجربه‌ی تحت نظارت بودن را داشته‌ایم، ویژگى نظارت این است که تنها یک سوى ماجرا را ببینید، اما این پروژه به مخاطبش این اجازه را میدهد که جنبه‌هاى دیگرى از این پروسه را تجربه کنند و حتى از آن لذت ببرند و واقعیتش را درک کنند.
هانسل و گرتل اثر چند وجهى جدید هنرمند و فعال اجتماعى چینى آى وى وى و معماران سوئیسى با برداشت از داستان برادران گریمBrothrts Grim است، جایى که خواهر و برادر تکه‌هاى نان را در راه می‌ریزند تا مسیر بازگشت به خانه را پیدا کنند.
این پروژه با فراهم کردن فضایى که مخاطب نمى‌تواند هیچ کجا در آن پنهان شود ،سؤالات زیادى را در خصوص حقوقش در داشتن فضاى خصوصى در دنیایى که به صورت انبوه در حال مانیتور شدن است به وجود مى‌آورد.
