نوستالژی معاصر کامبیز صبری، قدرت الله عاقلی و بهروز حشمت در گالری فرمانفرما

نگاهی به نمایشگاه گروهی مجسمه چیدمان ویدیو نوستالژی به همراه گزارش تصویری نمایشگاه

هنرمندان: بهروز حشمت، کامبیز صبری، قدرت الله عاقلی

نمایشگاه تا ۳۰ تیر ماه ادامه دارد.

بازدید همه روزه ١۴ تا۲۱
۲شنبه ها گالری تعطیل است.

نوستالژیا:
نوستالژی جهان در حال شدن و دگردیسی درون رسانه‌های نوین معاصر و درهم دریدگی و گسست اندام‌واره فرهنگ‌های بومی و ناپدید شدن آرام حافظه زیسته انسان معاصر دغدعه‌های این سه هنرمند حشمت، صبری و عاقلی را رقم زده است.
این هنرمندان می‌کوشند در آثارشان از لایه‌های پارادوکسال جباریت زندگی امروز، با مشروعیتی ذهنی و احساسی به تعادلی جهت دار و روشن در حفظ هویت‌های بومی و ارزش‌های هنوز بر جای مانده انسان معاصر این سرزمین برسند.

م ب ضیائی

ضیایی در استیتمنت نمایشگاه نوستالژی اینچنین عنوان می‌کند:
هنر معاصر در بطن پیچیده‌ی پارادوکس‌های اجتماعی نطفه بسته و به شکل و فرم آثاری تصویری، واقعی و مجازی مرئی شده و ارائه گشته است . یافت و بازیافت و دریافت نقاط اشتراک این سه هنرمند که هر کدام در سلول مستقل اندیشگی و خلاقیت خود ابراز وجود می کنند امری است پیچیده و نامرئی، بخصوص که این سه هنرمند هیچ نقطه‌ی مشترک زیستی و کاری با یکدیگر نداشته‌اند.

نخست احساس نوستالژی کارهایشان است که از مجرای رهیابی به شعور فرم و معنایابی و بسته شدن ایده‌های متقارن و همگرا ایجاد شده است که در موقعیت‌های ( مکانی – زمانی) و مشروط هر کدام تکوین یافته است.

دوم تلاش برای رسیدن به مفهوم و تجسم بنیادین هویت انسان و شرایط زندگی معاصر است. این امر از طریق بسط ذهن مشترک فرهنگی‌شان امکان پذیر گشته است. بدون شک نوستالژی جهانِ در حال دگردیسی و تغییر در عصر رسانه‌های نوین و گسیختگی و در هم دریدگی اندامواره ی فرهنگ‌های بومی (culture local) و انهدام حافظه ی زیسته و جمعی انسان معاصر، از ویژگی های دیگر آثار این سه هنرمند معاصر را تشکیل می دهد.

بهروز حشمت در هوای غربت ناخواسته و تحمیل شده‌ای دور از سرزمینش می‌زید و کار می‌کند در شرایط مهاجرت و کامبیز صبری و قدرت الله عاقلی در ایران به سر می‌برند . اما هر سه هنرمند انگار فضای نوستالژیک زمان معاصر را در آثارشان منعکس کرده‌اند. ( خانه – لانه‌های ) بهروز حشمت مستقر بر شجره‌ی غربت، آویختگی و عدم قطعیت و ایستایی را مجسم کرده‌اند و عبارت از آثاری هستند که از استحاله و دگردیسی ( دگربودگی هویتی ) حاصل شده‌اند. و خانه‌های کامبیز صبری در همسایگی ابرهای پف کرده‌ی پلاستیکی همان‌قدر غریب و غیر متعارف‌اند که آثار قدرت الله عاقلی در مجموعه‌ی فرش‌هایش که با انفجار و ترکیدن بافت سنتی توسط عناصر ابر انسان دوران رسانه‌ها صورت پذیرفته است.

نمایشگاه نوستالژیا، خود نماد این هاویه و گسیختگی است که به ” بود ” ختم شده است ، نمایشگاهی که سه هنرمند را در کنار هم گرد آورده است بی آن که نوعی سابقه‌ی زیستی و ذهنی با یکدیگر داشته باشند. با وجود این می‌توان گفت همه‌ی آن‌ها فرزندان یک ” بطن ” می‌باشند که در نقاط مختلف پا به عرصه‌ی وجود گذاشته‌اند و آثارشان نقد هوشیار جامعه‌ی معاصر است که تمامی ارزش‌های فرهنگی‌اش در حال دگرگونی و از هم پاشیدن است.

نمایشگاه نوستالژیا مفهوم حسرت ایام گذشته را با خود یدک نمی‌کشد، بلکه حسرت بودن در زمان ” اکنون “را با خود دارد که در هر لحظه اجزای متشکل آن در حال از هم گسیختن است. هنرمند می‌کوشد از لا به لای این خلاف آمدها و جباریت زندگی در مشروعیتی احساسی و ذهنی به تعادلی جهت دار، روشن و آگه در حفظ هویت عمومی و ارزش‌های هنوز بر جای مانده‌ی انسان معاصر این سرزمین برسد.