عادل سعدالدین | هرجایی بیرون از این جهان
سایت تندیس: به قلم جاوید رمضانی
برگرفته از شعری از بودلر
آیا خواب انسان شناختی انسان محوران کماکان ادامه دارد. آیا کسی در این زمین، بن‌بست‌های ذاتی اومانیسم را ندیده است. مگر ما با درخت و خورشید و آسمان پیمان نبستیم آن هنگام که تمدنی کوچک بودیم.
آیا انسان متناهی است! آیا به انسان خداگونه قرن نوزدهم کماکان باور داریم با اختراعات، ابداعات و فروکاستن زندگی از امکان حضور. آیا جهانی جدید را باور کرده‌ایم.
اینچنین سخن آغاز کردم چراکه باور دارم عادل سعدالدین هم اینچنین می‌اندیشد. نخستین برخورد معمولاً الهاماتی دارد که صادق و راهگشاست. آنچه در گذر زمان به‌دست آوردم تنها همین باور است و اعتنا کردن به آنچه در نخستین برخورد با جان تافته ای در قالب هنرمندی سخت‌کوش در ذهنم شکل می‌گیرد. پرتره‌های عادل گستره وسیعی از انسان‌های موجود و خیالی را بازنمایی می‌کنند. آنچه خیال می‌نامم در واقع برخورد هنرمند با اندیشه‌های آنان است از ورای کتاب‌ها و گفته‌ها در شبکه‌های ارتباطی نوین و یا روی جلد مجلات کهن و یا انسان‌های ناشناس زیستن هرروزه او.
پرتره‌های عادل نه زمان دارند و نه مکان بلکه در جای جای زندگی او پدیدار شده‌اند؛ در ذهنش و در کنار ملاقاتی عاشقانه و یا متنی زیبا.[۱]
شاید کمترین دغدغه او از نقاشی بافت و رنگ و نظریه است. او تاریخ هنر را نه در روایتی خطی و تهی از همپوشانی جغرافیاهای مختلف نظاره می‌کند، بلکه برای وی تاریخ هنر تاریخ تکنیکی هنر است. هر امکان فنی در نقاشی حاصل دورانی است از زیستن انسان، زیستنی که تقدیرش در الگویی بازخوردی بین هستی و اندیشه زمان شکل گرفته است. به تعبیر من حضور هر تصویر در خیال عادل همگام با دیالوگی است که با شخصیت مورد نظر برقرار می‌کند، گاهی این شخصیت گستره‌ای عمومی دارد و با مخاطب به تفاهم می‌رسد براساس داده‌های مشترک بین‌الاذهان و درجه شهرت موضوع پرتره، و گاهی برخوردی است خصوصی با فردی که از منظر مخاطب شناخته نمی‌شود و تنها بافت و رنگ و تکنیک مصرفی هنرمند، او را پدیدار می‌کند.
گستردگی فنی نقاش حاصل کنکاش و آموزش نقاشی است؛ او می‌آموزد چراکه شخصیت‌هایش تنها با رنگ و فرم و بافتی متفاوت و یا فراتر از آن، با لحن و سبکی متفاوت خلق می‌گردند،
اما قطعاً سوژه او خود اوست. انسان است. نیازی نیست از خرقانی بگویم و یا از بایزید، چراکه در خاک آنان زیستن آدمی را وادار می‌کند که هم نوع را نانی دهد و از ایمانش نپرسد. اما هنرمند ما او را تصویری می‌دهد جاودانه که در آینه امروز هنرمند شکل گرفته است.
شوری می‌آفریند تا بگریزد از تئوری مرگ انسان، از تعریف انسان، نزد عادل انسان و هستی، انسان و خدا هیچ‌گاه جدا نبوده‌اند. این تعاریف به حد کافی تجربه شده‌اند.
آیا معنای انسان فراتر و به سوی جهان دیگر نیست. رنگ آن جهان در خنده‌های نقاش و در غم‌هایش که پنهانند و آثارش که بهانه‌ای است تا ما را در آن جهان شریک نماید هویداست. خوب بنگرید. نمی‌دانم این هنر است و یا چیزی گریزان از تعاریف متداول و تقسیم‌بندی‌های متعلق به گذشته.
[۱]. any where out of this world
برای مشاهده تصاویر بیشتر و کاتالوگ این نمایشگاه به این آدرس مراجعه کنید.
لازم به ذکر است؛ جلسه نقد و بررسی آثار پرتره عادل سعدالدین با میزبانی گالره دانژه در روز چهارشنبه ۲۹ آذرماه در سالن حکیم الهی مجتمع کومش (از ساعت ۱۷:۳۰-۱۹:۰۰) و با حضور استاد سید اسدالله شریعت پناهی (هنرمند) و دکتر جاوید رمضانی (هنربان) و آقایان رضا سماوی (هنرمند و عضو هیئت علمی دانشکده هنر دانشگاه سمنان) و ابوافضل دلارام (هنرمند و استاد دانشگاه) و نیز اهالی هنر برگزار می‌گردد.
نقد نمایشگاه های دیگر به قلم جاوید رمضانی را در لینک‌های زیر مشاهده کنید:
هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن
هنرمند/منتقد | اثر چیست؟ معنای احتمالی آن چیست؟ به چه درد می‌خورد؟ در این روزهایی که عکس و عکاسی از من گریخته‌است یا من از آن فرار کرده‌ام چه چیز می‌تواند برایم بامعناتر/بی‌معناتر از دبیری بخش عکاسی یک مجلۀ هنری باشد. رنگ این روزها رنگ همه‌چیز را عوض کرده است. عکس برایم رنگ‌باخته‌است و می‌دانم به سبب همین رنگ‌عوض‌کردنش در لحظه است که این‌گونه دوستش می‌دارم.[…][۱] […] موضوع، خود عکاسی است همان‌گونه که چیزها خود عکس هستند. «من» هم تکه‌ای […]
مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر
مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .
رضا نصرتی | از دکوراتیو تا ساختارهای ضد زیبا
رضا نصرتی | از دکوراتیو تا ساختارهای ضد زیبا نقدی بر نمایشگاه رضا نصرتی در گالری ساربان سایت تندیس: به قلم جاوید رمضانی چه رابطه‌ای بین فرم و محتوا استوار است. از منظر بسیاری از هنرمندان فرم اصلی‌ترین پایه و بازتاب کنکاش عملی و ذهنی هنرمند است؛ به نوعی برای تکیه بر ادراک مبتنی بر احساسات یا حس‌های پنجگانه باید فرم را به خلوص و صداقت نزدیک نمود. این نزدیکی با ابزار عقلانی و محاسبات تکنیکی رخ می‌دهد. سوال این […]
هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن
هنرمند/منتقد | اثر چیست؟ معنای احتمالی آن چیست؟ به چه درد می‌خورد؟ در این روزهایی که عکس و عکاسی از من گریخته‌است یا من از آن فرار کرده‌ام چه چیز می‌تواند برایم بامعناتر/بی‌معناتر از دبیری بخش عکاسی یک مجلۀ هنری باشد. رنگ این روزها رنگ همه‌چیز را عوض کرده است. عکس برایم رنگ‌باخته‌است و می‌دانم به سبب همین رنگ‌عوض‌کردنش در لحظه است که این‌گونه دوستش می‌دارم.[…][۱] […] موضوع، خود عکاسی است همان‌گونه که چیزها خود عکس هستند. «من» هم تکه‌ای […]
مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر
مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .
باسم الرسام | شاعران در عصر لوله‌ها
شاعران در عصر لوله‌ها نقدی بر نمایشگاه باسم الرسام در گالری الهه سایت تندیس: به قلم جاوید رمضانی گفته‌اند ماندن میان زمین و آسمان، ولادت و مرگ شاعران را پدید آورده است. شعر سعی می‌کند تا خانه‌ای بسازد و آدمی در آن سکنی گزیند تا از بی‌وطنی و سرگردانی که ذات بشر در آن پوشیده مانده است نجات یابد. به این ترتیب شاعران اهل حقیقت‌اند و بیش از همه سیر آفاق و انفس و گاهاً مهاجرت‌های جبری دامان آنان را […]
