درگذشت منصور دولو نقاش پیشکسوتی که از چشم دیگران دور بود
منصور دولو متولد ۱۳۱۵ در تهران است لیسانس و فوق لیسانس تعلیم و تربیت هنر از آکادمی هنر اشتوتگارت، آلمان، ۱۳۵۰ و عضو هیات علمی دانشگاه هنر بود و سال ها در کسوت معلم در دانشگاه هنر به تربیت دانشجویان اهتمام ورزید. او در سن ۸۱ سالگی در بهمن ماه ۱۳۹۶ درگذشت.
سایت تندیس درگذشت این هنرمند را به خانواده محترم‌‌شان و جامعه هنری تسلیت میگوید. در همین ارتباط متن زیر برگرفته از مقدمه کتاب هنرمندان معاصر ایران «منصور دولو» به قلم محمد حسن حامدی می‌باشد:
هنرمندان مهجور سرزمین ما کم نیستند؛ بزرگانی که هر یک برگی از فرهنگ، هنر و تمدن این خاک را رقم زده اند و اکنون فارغ از هر چشمداشت و به دور از هیاهو در خلوت خویش، همچنان بر این مجموعه، برگ می افزایند و در این طی طریق از نجابت خود هیچ نکاسته اند.
جنس این فاصله اما متفاوت است؛ گاه جبر زمانه دست به کار است و گاه تا بیری است خود خواسته. استاد منصور دولو از جمله هنرمندان خلوت گزیده روزگار ماست که این هر دو را تواما به محک موی سپید، آزموده و پس پشت نهاده است.
ابهام مستتر در وجود این مرد، مسئله ایی بود در ذهن من، هنرمندی که می دانستم بی وقفه می کوشد و دست به کار خلق و تولید دارد، بی آن که دغدغه ایی برای عرضه آنها متصور باشد. حال می باید پرسید که چه کسی و یا چه اجتماعی- آن هم از نوع وطنی۔ روی التفاتش به هنرمندی است که پیشاپیش خود را از چشم دیگران دور نگه می دارد؟! آثار استاد دولو همگی دغدغه کاوش دارند، کاوش در روح و کالبد انسان معاصر، کاوش در گذشته های اساطیری انسان، جستجو در هنر و فرهنگ پسین و… و این همه با احساسی از سر دلتنگی و غم غربت که بعضا به تلخی نیز پهلو می زند.
شاید برهنگی و بی پرده گی محتوای پرده ها باشد که چشم های تنبل، نگاه خود را از کار می دادند و پیش از آن که تزکیه را بر روان خود جاری کنند، به حذف و رفع و رجوعش می نشینند. این صراحت لهجه با اندک تأملی در کیفیت تکنیکی آثار، تلخی را دو چندان نیز می کند. مرارت و حوصله به کار گرفته شده در تنظیم لکه های ظریف رنگ و خط، برای دست یابی به نهایت معنایی به گونه ایست که کمتر در هنر این روزها می توان سراغش را گرفت. جستجو در هویت ملی و مذهبی، بخش قابل توجهی از آثار دولو را شامل می شود. این بخش که از نقب و کنکاش در فرم و محتوای هنر اسلامی نظیر مینیاتور، فرش، معماری و… حاصل آمده، با همان ظرافت و همان دغدغه های جاری، شکل یافته اند.
