«بِبُر! بازی با کاغذ در عکاسی معاصر » در موزه پل گِتی
دنیاگردی مجله تندیس شماره ۳۷۰
ترجمه سجاد عمادی
لس انجلس، آمریکا : برای بیشتر مردم، تعریف یک عکس نسبتا ساده است؛ تصویری روی یک برگ کاغذ با چهار ضلع مستقیم و چهار گوشه. اما برای برخی عکاسان، کاغذ صرفا نتیجه نهایی فرایند خلق عکس نیست؛ کاغذ ماده‌ای است که می تواند به شیوه های متعددی به فعالیت واداشته شود . نمایشگاه «ببُِر! بازی با کاغذ در عکاسی معاصر» که در موزه پل گِتی در معرض دید است، نگاهی به آثار شش هنرمند معاصر می‌اندازد که نقش کاغذ در عکاسی را توسعه داده اند. مدیر موزه می گوید: در گنجینه بسیار گسترده عکس‌های گِتی، از تولد این رسانه تا حال حاضر، شماری از کارهایی وجود دارند که مرز میان عکاسی و دیگر رسانه های هنری را کمرنگ می‌سازند. هنرمندان از نیمه اول قرن بیستم به این سو با بریدن و دستکاری عکس های چاپ شده، کارهایی را آفریده اند که در آ نها برش، شکل دادن و ترکیب تصاویر، این رسانه را به مسیرهای به شدت نوینی انداخته است. نمایشگاه‌هایی مانند این، بستر و چشم اندازی تاریخی برای تجربیات بسیاری از عکاسان معاصر امروز ایجاد می کنند.
نمایشگاه شامل کنکاش علاقه مندی دیرپای عکاسان درمورد روشی است که کاغذ به واسطه آن میتواند چیزی ورای حضور فیزیکی‌اش را منتقل کند. در گستره سال‌های۱۹۲۶ تا۱۹۶۷، آثار هنرمندانی نظیر مانوئل آلوارز براوو (مکزیک، ۱۹۰۲ ۲۰۰۲) ، الکساندر رودچنکو (روسیه،۱۸۹۱ ۱۹۵۶) و Ei-Q (با نام اصلی سوگیتا هیدئو، ژاپن، ۱۹۱۱ -۱۹۶۰) تصاویر انتزاعی و پیکره هایی شکل داده شده از برش عکس ها را نمایش می دادند. کنجکاوی این هنرمندان صحنه را برای تجربیات معاصر جسورانه تر فراهم کرد.
کارهای معاصر به نمایش درآمده بر دو مضمون متمرکز هستند؛ نخستین بخش، معرف هنرمندانی است که از تصاویر جمع آوری شده از رویدادهای معاصر، اینترنت، یا کتا بها و مجلات، مدلهای کاغذی می سازند و از آ نها عکاسی می کنند. دنیل گوردون )متولد ۱۹۸۰ ، امریکا( تصاویری از اینترنت جمع می کند، سپس آنها را میبُرد، پاره می کند، می چسباند و به شکل مجسمه‌های سه بعدی سرهم می کند؛ نظیر کار «نارنگی ها » که در آن کاغذهای چاپ شده طوری چیدمان شده اند تا به طبیعت بی جا ن های شلوغ پیکاسو، ماتیس یا سزان شباهت داشته باشند. گوردون با چاپ تصاویر دیجیتال، سرهم کردن آنها به شکل یک مجسمه و عکاسی از آ نها با یک دوربین قطع بزرگ، و سپس ویرایش دیجیتالی تصاویر، گوردون مسیر میان عکاسی آنالوگ و دیجیتال را می پیماید. مت لیپس متولد ۱۹۷۵ ، امریکا تصاویر از پیش موجود را در زمینه‌های جدیدی قرار میدهد که معنای بالقوه آنها را بسط می دهد.
کارهای وی در نمایشگاه از عکس های بازنشر شده در نشریاتی متعلق به هر دو حیطه فرهنگ عامه‌پسند و فاخر برداشت شده‌اند ، تا به این موضوع بپردازند که چگونه تصاویر همزمان انعکاس، و شکل‌دهنده شناخت و تجربه ما هستند. پس از انتخاب تصاویر، لیپس آنها را به شکل کلاژهای چندلایه یا مدلهای سه بعدی درمی‌آورد، و از نور و سایه، برای تبدیل تصاویر به تابلوهای هنری، بهره مییگیرد و سپس از آنها عکاسی میکند.
عکس‌های او در مقیاسی بزر گتر از تصاویر اولیه، چاپ و ارائه می‌شوند. نمایشگاه همچنین شامل نمونه عکس‌هایی است که برش خورده، شکافته شده، روی هم قرار داده یا تا شده‌اند تا عناصر ملموس و سه بعدی را در آنچه که عموما به‌عنوان یک فرم هنری دوبعدی شناخته می‌شود، بگنجانند. کارهای کریستوفر راسل متولد ۱۹۷۴ ، امریکا بازتولید مکانیکی را در مواجهه با کارِ دستی کمال نایافته خود قرار میدهد. اغلب با استفاده از لنزهای ارزا نقیمت، او عکس‌های رازآمیزی خلق میکند که عمدا ناواضح هستند یا مستقیما رو به خورشید عکاسی شده‌اند. با استفاده از تیغهای ریشتراشی یا موک تبرُی و دیگر ابزارها، او سطح کار را با خراشیدن، تراشیدن و کندن درهم می ریزد تا مغز سفید کاغذ را نمایان کند. برخی کارها، نظیر انفجار نمایشگر مجموعه‌ای از اشکال کنترل شده هستند که به خلق نقوش پیچید‌ه‌ای مشابه کاغذ دیواری انجامیده است، درحالیکه در دیگر آثار شاهد خشونت ضربات هنرمند روی کاغذ به‌وسیله ساطور قصابی هستیم.
کیریستین فِزِر متولد ۱۹۷۷ که کارش را با مواد و دستورالعمل های ساده آغاز میکند، اشیاء عکاسانه‌ای می‌سازد که جایی میان عکاسی و مجسمه سازی قرار میگیرند. پس از برش دادن، تا کردن و روی‌هم گذاشتن لایه‌های کاغذ در قالب ترکیب‌های انتزاعی، او به دقت آنها را، اغلب با فلاش، نورپردازی میکند. سپس با یک دوربین دیجیتال با وضوح بالا از آ نها عکس میگیرد و روی کاغذهایی مشابه آنچه که کلاژها از آن ساخته شده‌اند، تصاویر را چاپ می کند. در کار» قسمت «۳۱ فزر از قطعات کاغذ تاشده استفاده میکند که به شکل مجموعه‌ای از مکعب هایی در اندازه های متفاوت ظاهر می شوند، اما درحقیقت یک معمای بصری بغرنج هستند که می طلبد از زوایای متعددی با دقت تماشا شود.
ویرجینیا هکرت، کیوریتور نمایشگاه میگوید: «عکاسی میتواند نقطه آغاز باشد، با تصاویری ساخت شده با دوربین که با بریدن و مدلسازی تغییر داده شده‌اند تا روایات لایه‌لایه و گذرزمان را بنمایند؛ ازسوی دیگر عکاسی میتواند آن ریزه‌کاری‌های نهایی برای اتمام کلاژ یا سازه‌ای باشد که به دقت براساس تصاویر از پیش موجود تجسم یافته است. این رفت وآمد متناوب میان دو و سه بعُد، و میان تصاویر از پیش حاضر و ساخته شده، آن دگردیسی که در هر عکسی اتفاق می افتد را به ما یادآوری میکند».
www.getty.edu
