هیچ بزرگ، نگاهی به مجموعه عروسک‌های سیامک عزمی

نگاهی به مجموعه عروسک‌های سیامک عزمی

«هیچ بزرگ»

سایت تندیس به قلم مریم روشن فکر

عروسک وسیله بازی است و رابطه شمایلی قوی با شخصیت انسانی دارد، این رابطه دو جانبه است و هم انسان‌ها هستند که شخصیت خود را به عروسک‌ها می‌دهند و هم عروسک‌ها زندگی انسانی را در مقیاسی کوچک‌تر تصویر می‌کنند.

در آثار عزمی عروسک‌ها عروسک‌هایی معمولی نیستند، همان‌طور که سایر تصاویر نیز تصاویری معمولی نیستند، او عروسک‌ها و تصاویرش را از رسانه‌ها انتخاب می‌کند. رسانه‌هایی که ایدئولوژی‌های خود را در قالب داستانِ شخصیت‌ها به خورد مخاطبین می‌دهند و این شخصیت‌ها را به آیکون تبدیل می‌کند و این آیکون‌ها ذهن‌ها را برای دریافت هرآن‌چه رسانه بخواهد کد گذاری می‌کنند.

این بخش اول موضوع است ولی بخش دوم، پرداخت او به این عروسک‌هاست که ناشی از احترام عمیق به نقاشی است که با دقتی وسواس گونه و علاقه‌ای حرفه‌ای، آنان را می‌سازد و می‌پردازد و در ابعادی بزرگ و با تکنیکی والا به تصویر می‌کشد.

رنگ‌های گرم با رنگمایه سرخ، نارنجی و صورتی، یادآور حال و هوای صحنه تئاتر هستند، صحنه‌هایی که به واقع نیز در کار او وجودی فیزیکی و معنوی دارند. آثار او چیدمانی با دقت از مجموعه عناصری هستند که در ذات برساخته‌هایی از تخیل انسان را شامل می‌شوند.

عزمی سعی می‌کند سویه انتقادی خود را نسبت به این جهانِ افسانه‌های دروغین در انباشت عروسک‌های بیجان و پرتره‌های شخصیت‌های سینمایی آیکونیکی مانند چاپلین و مرلین مونرو نشان دهد. حتی در آثار دیگرش نیز سنگ‌های معلق و نقشه‌های جغرافیایی، بشکه‌های نفت و نوشته‌های طلایی به زبان انگلیسی به صورتی مستقیم و بی‌پرده قطعات جملات بعضا «اعتراضی» او را شکل می‌دهند. فرم اعتراضی عزمی از جنس آثار برادران چپمن است (Jake and Dinos Chapman[۱]) اما انباشت و فشار در آثار او به مدد مدیای نقاشی کم‌رنگ‌تر است و در محدوده به تصویر کشیدن صرف سوژه‌ای انباشته باقی می‌ماند. به عبارتی تفاخر نقاشی به خودی خود جنبه اعتراضی این آثار را زیر سوال می‌برد.

عزمی سعی می‌کند در صحنه پرشکوه خود که با انبوه شخصیت‌های سینمایی و کارتونی پر شده، تهی شدن را نشان دهد. یک تهی زیبا و خوابگون که گرد طلایی رویا بر آن پاشیده شده‌است. مانند صحنه آخر یک تئاتر عروسکی با پس زمینه نقاشی شده و آکسسوار به دقت چیده شده و فضای رومانتیکش.

و در این آثار حتی آناتاگونیست نیز از ارجاعات مبری نمانده‌است، بخشی از تابلوی ایلیا رپین، مرلین مونرو، چارلی چاپلین، زنی با چرتکه و ساعت و فرشته عدالت. نمادهایی کاملا شناخته شده و واضح که با کوتاه کردن جمله از روش چپمن‌ها فاصله گرفته و به سمت غلبه زیبایی می‌رود. چیره دستی او در فن است که ساخت و ساز این صحنه‌ها را با حداکثر جزییات ممکن ساخته‌است و دقت وسواس‌گونه او که در پی هیچ است.

هیچ او با صدایی بلند لحظات بزک شده واقعیت‌ها را مجددا آراسته و همچون مشاطه‌ای برجستگی‌ها و نقاط تاکید را تا حد ممکن بزرگتر و پررنگ‌تر می‌سازد. او آثار خود را در قطعی ۱تا۲ متری تولید کرده و از رنگ و روغن که متریال ساخت و ساز و لایه‌لایه بر هم گذاشتن است بهره می‌برد و موضوع خود را نیز با آن می‌پرراند. اما شاید بتوان گفت ایرادی که بر او وارد می‌شود این است که این «هیچِ اعتراضی» بسیار کلی است و به امری جهانشمول و بیرون از او اشاره می‌کند و ردپای تجربه زیست شخصی هنرمند در پس هیبت نقاشانه آثار گم می‌شود.

عزمی نقاشی در دهه چهل عمر است و با توجه به کارنامه هنری و حضور موفق در عرصه فروش، نمایشگاه‌های متعدد داخلی و خارجی باید گفت او در ارتباط با مخاطبینش موفق عمل می‌کند و از صراحت و طعم گرم آثارش برای تضمین این اعتبار بهره می‌برد. او عروسک‌هایش را در آرایشی زبانی می‌چیند و هر عنصری در تصویر را به مثابه واژه‌ای جهانشمول مورد استفاده قرار می‌دهد، اما ماندن در مدیای نقاشی بال‌های اعتراضی او را در ویترین قرار داده و قدرت پرواز بلند را از او سلب کرده‌است. هرچند سخنان او شفاف، قابل فهم، جهانی و در اعتراض به زندگی معاصر هستند، اما عدم حضور رد زخم شخصی در آثار او تفاوتی است که او را از هنرمندان هم سبک خود جدا می‌کند، به واقع او خود را در جایگاه تماشاگر قرار داده و از بخشیدن وجوه ابهام آمیز و سوال انگیز به آثار رو بر تافته. در آثار او به جای دیوچه[۲]‌ها و شیطانک‌های آثار چپمن‌ها، عروسک‌های خوش رنگ و لعاب نشسته‌اند و بی نقص بودنشان بیش از پیش موجب اثبات تهی بودن و «هیچ» بودنشان است. که در عین بیان محتوی خود را در حجاب فرم پنهان کرده‌اند.

لازم به ذکر است نمایشگاه سیامک عزمی جمعه ۳۰ شهریور در گالری ۷ art استانبول گشایش یافت و تا ۱۰ مهر ادامه دارد.

پی نوشت:

[۱] هنرمندان انگلیسی نامزد جایزه ترنر که مجموعه گسترده‌‌ ای از آثارشان مسائل اعتراضی نسبت به احتماع، سیاست و فرهنگ در دنیای امروز است و از شخصیت‌های آیکونیک مانند هیتلر و دلقک مک دونالد استفاده می‌کنند.

[۲] Dimon

نقد نمایشگاه‌های قبل به قلم مریم روشن فکر را اینجا بخوانید:

هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن

Posted: 15 مرداد ۰۳

هنرمند/منتقد | اثر چیست؟ معنای احتمالی آن چیست؟ به چه درد می‌خورد؟ در این روزهایی که عکس و عکاسی از من گریخته‌است یا من از آن فرار کرده‌ام چه چیز می‌تواند برایم بامعناتر/بی‌معناتر از دبیری بخش عکاسی یک مجلۀ هنری باشد. رنگ این روزها رنگ همه‌چیز را عوض کرده است. عکس برایم رنگ‌باخته‌است و می‌دانم به سبب همین رنگ‌عوض‌کردنش در لحظه است که این‌گونه دوستش می‌دارم.[…][۱] […] موضوع، خود عکاسی است همان‌گونه که چیزها خود عکس هستند. «من» هم تکه‌ای […]

۲ comments

مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر

Posted: 27 اسفند ۰۱

مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .

هیچ بزرگ، نگاهی به مجموعه عروسک‌های سیامک عزمی

نگاهی به مجموعه عروسک‌های سیامک عزمی

«هیچ بزرگ»

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ