سوفی گابریل، عکاسی که هرگز تسلیم نشد در پرونده آنچه برعکس می‌نماید

سوفی گابریل، عکاسی که هرگز تسلیم نشد

آشنایی با عکاسان معاصر در پرونده آنچه برعکس می‌نماید

سوفی گابریل Sophie Gabrielle

آوام‌مگ: ترجمه امیر کوشامنش

هر کسی تریاق‌های کوچک خود را دارد و روش چیره‌شدن بر عطش ذهنی‌اش را. واقعیت، احتضاری است که تمامی ندارد. وقتی‌ دیگر سازی نداری که زندگی را با آن برقصانی، باید بین حقیقت و دروغ یکی را انتخاب کنی؛ و گذار زندگیِ «سوفی گابریل»، او را تمام‌و‌کمال با این حقیقت آشنا ساخته است. او هرگز نتوانسته نسبت به محیط اطراف خود بی‌اعتنا باشد؛ ازکنار عکس‌های خراب به‌راحتی نمی‌گذرد و رابطه‌ای بین ایرادهای عکس با اتفاقات موجود در آن پیدا می‌کند؛ چرا‌که بر اساس اعتقاداتی که با آن‌ها رشد کرده، هر چیزی در عالم وجود، حتی یک ذره‌ حکمتی دارد.

سوفی گابریل، در «کانبرا»ی استرالیا متولد شد؛ مکانی آرام که با دریاچه‌ و منازل رؤیایی محصور بود. او از نخستین روزهای نوجوانی شوق هنری خود را به نمایش گذاشت و تا سیزده‌سالگی، درست زمانی‌که از ناحیه‌ی کمر آسیب دید به هنر موسیقی و رقص ‌پرداخت. سوفی بعد از این اتفاق از هنر دست نکشید و با یک دوربین (Olympus OM20) شروع به عکاسی کرد. (اگر هنوز جایی برای کنجکاوی باقی مانده است، این نکته را نیز اضافه ‌کنم که او هنوز هم برای عکاسی از این دوربین استفاده می‌کند.)

سوفی که خود را مغروق تالاب نوجوانی می‌دید، برای نجات از این موقعیت شروع به ثبت محیط اطراف‌اش کرد. او برای تحصیل عکاسی به کالج «ملبورن» رفت و از جایگاه جدید خود در جهت به واقعیت‌رساندن ایده‌هایش بهره برد.

او در پاسخ به این پرسش که چرا از بین شاخه‌های هنر، عکاسی را انتخاب کرده است، این‌گونه پاسخ داد: «کار هنری من، تجربه‌ای شخصی و پژوهشی در حوزه‌ی روان‌شناسی و معنویت است. مادرم در طول زندگی همیشه سنگ‌های مختلفِ شفا‌دهنده را در خانه قرار می‌داد و معتقد بود، فضای خانه توسط عالمان پاک ‌و منزه خواهد شد؛ و حالت معنوی خواهد گرفت.

مادرم مذهبی بود و از سرودهای دسته‌جمعی کلیسا لذت می‌برد. ایمان او بیشتر از این‌که به تعالیم تفکّری خاص بپردازد، در ارتباط با دیگران و خانواده‌اش شکل می‌گرفت. داستان‌های خیالی فراوانی در حافظه داشت؛ و من همیشه خودم را بین چیزهای عجیب‌و‌غریب می‌یافتم؛ چیزهایی مانند اعتقادی کور که بدون آن‌که قابل رؤیت باشد احساس می‌شود؛ و دقیقاً در همین زمان ایده‌ی اولیه‌ی کارها برایم الهام می‌شود. چیزهایی که در سایه پنهان می‌شوند، جریان فکری و تسلسل روانی که در اواخر شب، پیش از خواب به سراغم می‌آیند و این پرسش همیشگی که چه چیزی واقعی است و چه چیزی نیست، همواره با من است. عکس‌ها هم حقیقت را می‌گویند و هم نمی‌گویند. مجموعه‌ی BL_NK SP_CE این ایده را در ذهن تداعی می‌کند که ما از عکس‌ها در جهت یادآوری گذشته بهره می‌بریم؛ اما خاطرات در برخورد با این عکس‌ها در طول زمان تحریف می‌شوند؛ هم‌چنین این مجموعه، امکان دسترسی به افراد و مکان‌هایی که به‌طور معمول قادر به رؤیت‌شان نیستیم را فراهم می‌کند. نقاشی و عکاسی امکانی را در اختیارم قرار داد تا آثاری خارج از خود خلق کنم که من جا می‌گیرند؛ و از منظری دیگر به نمایش گذاشته ‌می‌شوند؛ این یک رها‌سازی است.»

سوفی با بهره‌گیری از هنر و علاقه‌اش به اسطوره‌شناسی، معنویت و روان‌شناسی، آثار شاعرانه‌ای خلق کرد که بازتاب احساس ما از خویش، جایگاه و خاطرات گنگ ماست.

سرطان پروستاتِ پدرش او را به انعکاس روند معاینات از طریق عکاسی ترغیب کرد. پد‌بزرگش هم از سرطان ریه رنج می‌برد؛ و همین او را مجذوب روش‌های درمانی و اشعه‌ی‌ ایکس کرد؛ به‌ویژه وقتی‌که الگوهای خوشه‌ایِ تاریکِ سلول‌های غیرطبیعی را در تصاویر مشاهده می‌کرد. این مجموعه‌ هم‌چنین در برگیرنده‌ی گیاهان دارویی، پزشکی یا سمّی‌ای هستند که در بازتاب متابولیسم متداول برای مبارزه با سرطان نقش مهمی را ایفا می‌کنند.

گابریل پس از انتخاب هر تصویر از بایگانی، با استفاده از فرآیندهای قدیمی، از هر تصویر زیر یک صفحه‌ی شیشه‌ای چندین‌بار عکس‌برداری کرده و نگاتیوهایی ایجاد کرد که به علّت وجود ذرات غبار و… در محیط عکاسی دارای ضعف‌هایی بودند؛ پس از آن با قرار‌دادن نگاتیوها در آب آلوده، اجازه داد امولسیون جذب قسمت‌های برجسته تصویر شود تا ویژگی‌های خلسه‌ایِ بیماری را برجسته نماید. در نهایت میکروب‌های موجود در آب آلوده قبل از چاپ ردی از خود بر تصاویر باقی می‌گذاشتند.

سوفی در سال ۲۰۱۸ عضو هیأت مدیره‌ی جشنواره‌ی هنر و موسیقی Good Moon Rising شد که در راستای تجلیل از جامعه‌ی هنری زنان ملبورن که برای سازمان خیره‌ی «دختران راک» سرمایه‌گذاری می‌کنند، فعالیت می‌کند.

او هم‌چنین در صنعت تصاویر پرتره و مد، با طراحان ملبورن همکاری دارد؛ و جایزه‌ی بهترین عکس مد جشنواره‌ی «مرکز عکاسی معاصر» را کسب کرده و هم‌چنین برنده‌ی جایزه‌ی «فوم تلنت، ۲۰۱۹» شده است.

شماره‌های قبل از پرونده آنچه برعکس می‌نماید را اینجا ببینید:

هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن

Posted: 15 مرداد ۰۳

هنرمند/منتقد | اثر چیست؟ معنای احتمالی آن چیست؟ به چه درد می‌خورد؟ در این روزهایی که عکس و عکاسی از من گریخته‌است یا من از آن فرار کرده‌ام چه چیز می‌تواند برایم بامعناتر/بی‌معناتر از دبیری بخش عکاسی یک مجلۀ هنری باشد. رنگ این روزها رنگ همه‌چیز را عوض کرده است. عکس برایم رنگ‌باخته‌است و می‌دانم به سبب همین رنگ‌عوض‌کردنش در لحظه است که این‌گونه دوستش می‌دارم.[…][۱] […] موضوع، خود عکاسی است همان‌گونه که چیزها خود عکس هستند. «من» هم تکه‌ای […]

۲ comments

مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر

Posted: 27 اسفند ۰۱

مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .

سوفی گابریل، عکاسی که هرگز تسلیم نشد در پرونده آنچه برعکس می‌نماید

سوفی گابریل، عکاسی که هرگز تسلیم نشد

آشنایی با عکاسان معاصر در پرونده آنچه برعکس می‌نماید

سوفی گابریل Sophie Gabrielle

آوام‌مگ: ترجمه امیر کوشامنش

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ