خلاصه کتاب در جستجوی زبان نو | جاذبه‌ی واقعیت حال

جاذبه‌ی واقعیت حال

قسمت بیست و سوم

تألیف روئین پاکباز | انتشارات نگاه

مجله هنرهای تجسمی آوام: تلخیص دینا صنیعی

«ادگار دگا» در خانواده‌ای دولتمند، با منشی اشرافی و روحیه‌ای انزواجو‌‌ پرورش یافت و در عین‌حال برون‌گرا، جست‌وجوگر و تیزبین بود. او در سال ۱۸۵۵ به مدرسه‌ی هنرهای زیبای پاریس رفت و «انگر» را ملاقات کرد و سنت طراحی او سرمشق و راهنمای دگا شد؛ البته کارش نسبت به انگر ساده‌تر و جاندارتر می‌نماید. در دهه‌ی هفتاد صحنه‌های شهری، کافه‌ها و خیابان‌ها موضوعات عمده‌ی نقاشی دگا بودند. او از نخستین نقاشانی است که فن عکاسی را آموخت و از آن بهره گرفت. او بیش از تک‌تک معاصرانش به مطالعه‌ی تنوع بی‌پایان و خاص حرکات پیوسته پرداخت. دگا، از احساسات و تمایلات رمانتیک عاری است و از این‌رو، حتی ناخوشی‌های اجتماع را در قالبی تراژیک ارائه نمی‌کند. در نهایت دگا از فراز امپرسیونیسم پلی می‌زند بین انگر و نقاشان پیشتاز دو دهه‌ی آخر قرن.

«ماری کاسات» (۱۸۴۴-۱۹۲۶) دختر یک بانکدار آمریکایی است که نقش مهمی در معرفی امپرسیونیسم به آمریکا دارد؛ او ‌پس از هنرآموزی در پنسیلوانیا، به اروپا سفر می‌کند، در پاریس اقامت می‌گزیند و در ۱۸۷۴ به سالن راه می‌یابد. دگا با دیدن تابلو او را چنین می‌ستاید:

«او ‌حسی نظیر حس من دارد»

«جیمز مکنیل ویسلر» (۱۸۳۴-۱۹۰۳) در آمریکا متولد شد و در آکادمی پترزبورگ، تحصیلات اولیه‌ی خود را گذراند. در سال ۱۸۵۵ به پاریس رفت تا در کارگاه «گلیر»، ادامه‌‌ی تحصیل دهد. در پاریس با «فانتن لاتور»، طرح دوستی ریخت و با «کوربه» و «مانه» و «مونه»، آشنایی یافت؛ در سال ۱۸۹۵ به انگلستان رفت. اقامت او در لندن با مبارزه علیه ناتورالیسم هنر انگلیسی همراه بود. ویسلر آرزو داشت که آثارش تنها براساس خواص صوری‌شان مورد پسند قرارگیرند؛ و اصولاً نقاشی‌های خود را مشابه با آثار موسیقی می‌دانست.

«جان سینگر سارجنت» (۱۸۵۶-۱۹۲۵)، زاده‌ی فلورانس، والدینش از ثروتمندان آمریکا بودند. آموزش‌های ابتدایی هنری‌اش در فلورانس بود؛ در سفری به ونیز با ویسلر، آشنا شد و به تشویق «ویدر» در ۱۸۷۴ به پاریس رفت و در مدرسه‌ی هنرهای زیبا به ادامه‌ی تحصیل پرداخت؛ سپس برای مطالعه‌ی آثار «ولاسکز» راهی اسپانیا شد. او در بهترین آثارش به میراث ولاسکز وفاداری نشان ‌داد و نوآوری‌های مانه را سرمشق قرار داد ــ شیوه‌ی واقع‌گرایانه‌ی او با ترکیب‌بندی‌های غیرقراردادی و رنگ‌آمیزی درخشان و جاندار برای تجسم حالت‌های اتفاقی آدم‌ها، کیفیتی خاص دارد.

«والتر ریچارد سیکرت» (۱۸۶۰-۱۹۴۲) در بسط جنبش هنری فرانسه به انگلستان سهم به‌سزایی داشت. او فرزند یک نقاش دانمارکی بود که به انگلستان مهاجرت کرده بود. او شیفته‌ی طرز فکر و شیوه‌ی هنری دگا بود. گاه او را امپرسیونیست قلمداد می‌کنند؛ اما او فقط تا آن‌جا که به ثبت لحظه‌های گذرا می‌پردازد، یعنی به اندازه‌ی دگا، به امپرسیونیسم تعلق دارد.

رهبری جنبش رئالیستی آلمان بر عهده‌ی «ویلهلم لایبل» (۱۸۴۴-۱۹۰۰) بود؛ «من فقط آن‌چه که می‌بینم، و فقط از طبیعت، نقاشی می‌کنم». مشهورترین اثر او موسوم به سه زن در کلیساست. لایبل، بیشتر مردم‌نگار است تا رئالیست؛ از این‌رو با نقاشان هلندی سده‌ی هفدهم نزدیکی بیشتری دارد.

«هانس تما» (۱۸۳۹-۱۹۲۴) از پیروان آلمانی کوربه، عامل وحدت‌بخش آثارش، رویارویی بی‌واسطه با طبیعت بود؛ «آدولف فن منستل» (۱۸۱۵-۱۹۰۵) نقش راهگشای رئالیسم آلمانی سده‌ی نوزدهم را به‌عهده گرفت.

در سال ۱۸۴۰ مصورسازی کتاب زندگی «فردریک کبیر» را سفارش گرفت. چاپ دستی و سیاه‌قلم انجام می‌داد و در ۱۸۳۷ رنگ‌وروغن را شروع کرد؛ او موضوع خود را تا حد ممکن مؤثر می‌نمایاند و به طریقی کاملاً شخصی از صراحت علمی سده‌ی نوزدهم تبعیت می‌کرد.

برخورد لحظه‌ای با واقعیت و بازی‌های نور و سایه که سراسر تصویر را فراگرفته‌اند، ظاهری امپرسیونیستی به کار او بخشیده‌اند.

«ماکس لیبرمان» (۱۸۴۷-۱۹۳۵) هنرمندی که آلمان را با هنر فرانسه و هلند در ربع آخر قرن مواجه می‌کند؛ اما نمی‌توان او را یک نقاش امپرسیونیست به شمار آورد؛ زیرا هیچ‌گاه در پرده‌هایش جلوه‌های رنگ و نور عمده نمی‌شوند و وضوح طراحی از میان نمی‌رود. در ۱۸۹۹ او و کرنیت رهبری گروه انشعاب برلین را به‌عهده گرفتند و واسطه‌ی نفوذ نقاشی فرانسه در هنرمندان آلمانی شدند.

«لوئیس کرنیت» (۱۸۵۸-۱۹۲۵) پلی بین رئالیسم و اکسپرسیونیسم آلمان بود. او در آکادمی مونیخ و سپس در آکادمی ژولیان پاریس هنرآموزی کرد و عمدتاً به چهره‌نگاری پرداخت. او در آخرین سال‌های زندگی‌اش با رنگ‌های پرمایه‌تر و‌درخشان‌تر و در روال اکسپرسیونیستی نقاشی می‌کرد. چند ماه پیش از مرگش بیان می‌کند: «من چیزی تازه کشف کرده‌ام: هنر راستین، بازنمایی چیزهای غیرواقعی است!»

شماره‌های پیشین خلاصه کتاب درجستجوی زبان نو را اینجا بخوانید:

هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن

Posted: 15 مرداد ۰۳

هنرمند/منتقد | اثر چیست؟ معنای احتمالی آن چیست؟ به چه درد می‌خورد؟ در این روزهایی که عکس و عکاسی از من گریخته‌است یا من از آن فرار کرده‌ام چه چیز می‌تواند برایم بامعناتر/بی‌معناتر از دبیری بخش عکاسی یک مجلۀ هنری باشد. رنگ این روزها رنگ همه‌چیز را عوض کرده است. عکس برایم رنگ‌باخته‌است و می‌دانم به سبب همین رنگ‌عوض‌کردنش در لحظه است که این‌گونه دوستش می‌دارم.[…][۱] […] موضوع، خود عکاسی است همان‌گونه که چیزها خود عکس هستند. «من» هم تکه‌ای […]

۲ comments

مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر

Posted: 27 اسفند ۰۱

مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .

خلاصه کتاب در جستجوی زبان نو | جاذبه‌ی واقعیت حال

خلاصه کتاب در جستجوی زبان نو | جاذبه‌ی واقعیت حال

جاذبه‌ی واقعیت حال

قسمت بیست و سوم

تألیف روئین پاکباز | انتشارات نگاه

مجله هنرهای تجسمی آوام: تلخیص دینا صنیعی

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ