دانیل گوردن، عکاسی که ماتیس را مینیمالیست جلوه می‌دهد

آشنایی با عکاسان معاصر در پرونده آنچه برعکس می‌نماید

دانیل گوردن Daniel Gordon

مجله هنرهای تجسمی آوام‌: ترجمه امیر کوشامنش

او دکتر فرانکنشتاین نیست.کارهایش زاییده‌ی ذهن خلاق او و در راستای کشف معنا می‌باشند. دانیل گوردن در سال ۱۹۸۰ در بوستون ماساچوست به دنیا آمد و در سانفرانسیسکو، شهر تپه‌های بلند و پُل بلند گلدن گیت (واصل این شهر به ایالت کالیفرنیا) بزرگ شد. می‌توان گفت او در دنیای هنر نقش کمتری از این پل را ایفا نکرده است. گوردن پل بلندی بین دنیای عکاسی و نقاشی کشیده است. او هالسمن، وستون، هارل، ارویت و چندی از عکاسان دیگر را با نقاشان معروفی چون پیکاسو، دالی، ماتیس و سزان دور میز طبیعت بی‌جان نشانده است.

دانیل گوردن در سال ۲۰۱۴ از طرف مجله‌ی «نیویورکر» به عنوان هنرمندی که «ماتیس را مینیمالیست جلوه می‌دهد» معرفی شد. گوردن آثاری را خلق می‌کند که تفاوت‌های کلاژ، عکاسی و مجسمه را در خود حل می‌کند.

کار او استخراج تصاویر از اینترنت، تغییر دیجیتالی آنها و به هم چسباندن آن‌هاست. البته تصویر نهایی یک عکس است. عکسی که با یک دوربین قطع بزرگ از اثر گرفته شده است. او سپس تصاویر بصری‌اش را با استفاده از شهود ذاتی و البته نرم افزار فتوشاپ بسط می‌دهد. توانایی او در ادغام تصاویر دیجیتالی و غیر آن، بی‌نظمی مفرّحی ایجاد می‌کند که در آن واقعی و غیر واقعی از یکدیگر قابل تشخیص نیستند.

تصاویر به دست آمده نمونه‌های جالبی از «هنر تخصیص» است به این دلیل که مواد و تصاویر از منابع دیگری جمع آوری شده و مجدداً مورد استفاده قرار می‌گیرند، در حالی که موضوعات و ریتم‌ها به استادان مدرنیسم از جمله پیکاسو، دالی، ماتیس و سزان ارجاع می‌یابد.

از مشخصه‌ی کارهای گوردن استفاده از عکاسی برای بازی با مفاهیم تصنعی و سنخیت است. در مجموعه‌ی متفاوت‌تر او «تصاویر پرواز» (۲۰۰۱-۲۰۰۴) پرواز و معلّق ماندن انسان در ارتفاع پست مورد چالش قرار گرفته است. او در این مجموعه (با همکاری دستیار خود) از لحظه‌ی پرش در آسمان و لحظه‌ی جادویی معلّق ماندن خود در هوا با سرعت شاتر ۱۲۵/۱ ثانیه عکاسی کرده است. تصاویر به دست آمده از این مجموعه خطوط بین واقعیت و داستان را محو کرده است و هم‌زمان فعالیت وی را مستند ساخته و یک واقعه‌ی غیر ممکن را به تصویر کشیده است.

اخیراً تلاش‌های او به درون استودیو انتقال یافته است. او به جای اینکه از مدل واقعی استفاده کند کلاژهای سه بعدی متشکل از مجلات و چاپ‌های اینترنتی را در مقابل بیننده قرار داده است. نتیجه‌ی کار عمدتاً پرتره‌های گروتسک و طبیعت بی‌جان است. البته برخلاف کمال یکپارچه این تصاویر (که با نرم افزار فتوشاپ دستکاری دیجیتالی شده است)، آنها عمدتاً زمخت و ناهموار هستند.

گوردن استودیوی خود را «تجلّی مادی جهان وِب» خوانده است او زیبایی را کمی خشن در آغوش می‌گیرد و اینگونه ابراز می‌دارد: «من دوست دارم دست‌هایم را نمایش بدهم و بگذارم مردم عیوب آن را ببینند.» برخی از این تصاویرِ بُرش داده شده و پاره شده طبیعت‌گرایانه بوده و برخی دیگر دارای زرق و برق و رنگ‌های پرجنب و جوش هستند که توّهم آثار لطیف و صاف را ایجاد می‌کنند.

در حالی‌که مبنای کارهای گوردن عکاسی است، جذاب‌ترین قسمت کارهایش ایجاد حسّ کاریزماتیک و مفرّحی از فضا به‌وسیله‌ی تصاویری است که عمدتاً از طریق اینترنت یا مجلات به‌دست آمده و با قیچی بریده و در پس زمینه‌ای قرار داده است. این غزل با شکوه با طبیعت نا‌آرام و نمایانگریِ دو بعدی خود همان چیزی است که سزان می‌توانست در صورت استفاده از فتوشاپ بدان دست یابد.

آثار گوردن از «کیفیت حرکتی» برخوردار است، البته یک حساسیت پسامدرنیسم نیست و تعمداً مرجع غیرمفیدی از منبع الهام بخش اصلی ارائه نمی‌دهد. او از بسیاری جهات یک نقاش است که معادل‌های عکاسی را برای ضربه زدن قلم‌مو، تراکم رنگ، تورم نور برای به تصویر کشیدن جهان طبیعی و شکل انسان پیدا می‌کند.

او درباره‌ی استفاده از پیکرها در عکس‌هایش و رابطه‌ی آن با روند عکاسی این‌گونه بیان داشته است که: «من سعی می‌کنم از بدن به عنوان ابزاری برای ایجاد محیطی استفاده کنم که فرد بتواند احساس انزجار، عصبانیت، همدلی و… کند و از مادّیت خود آگاه باشد. من به جای بیان مقصود سعی می‌کنم شکل ادبیات یا همان «معنا» را کشف کنم.»

گوردن در چندین گالری بین المللی نمایش های انفرادی داشته و در نمایشگاه‌های گروهی قابل توجهی از جمله «Out of Focus» در گالری Saatchi Grater NewYork در MoMA در سال ۲۰۱۰ و در سال ۲۰۰۹ در موزه‌ی هنرهای مدرن شرکت داشته است.

شماره‌های قبل از پرونده آنچه برعکس می‌نماید را اینجا ببینید:

هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن

Posted: 15 مرداد ۰۳

هنرمند/منتقد | اثر چیست؟ معنای احتمالی آن چیست؟ به چه درد می‌خورد؟ در این روزهایی که عکس و عکاسی از من گریخته‌است یا من از آن فرار کرده‌ام چه چیز می‌تواند برایم بامعناتر/بی‌معناتر از دبیری بخش عکاسی یک مجلۀ هنری باشد. رنگ این روزها رنگ همه‌چیز را عوض کرده است. عکس برایم رنگ‌باخته‌است و می‌دانم به سبب همین رنگ‌عوض‌کردنش در لحظه است که این‌گونه دوستش می‌دارم.[…][۱] […] موضوع، خود عکاسی است همان‌گونه که چیزها خود عکس هستند. «من» هم تکه‌ای […]

۲ comments

مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر

Posted: 27 اسفند ۰۱

مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .

دانیل گوردن، عکاسی که ماتیس را مینیمالیست جلوه می‌دهد

دانیل گوردن، عکاسی که ماتیس را مینیمالیست جلوه می‌دهد

آشنایی با عکاسان معاصر در پرونده آنچه برعکس می‌نماید

دانیل گوردن Daniel Gordon

مجله هنرهای تجسمی آوام‌: ترجمه امیر کوشامنش

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ