تاثیرگذارترین هنرمندان سال ۲۰۱۹
قسمت سوم: آرتور جافا و لوچیتا هورتادو
مجله هنرهای تجسمی آوام: ترجمه معصومه شیخی
آرتور جافا[۱]
متولد ۱۹۶۰، توپلو، می‌سی‌سی‌پی که در لس‌آنجلس زندگی و فعالیت می‌کند.
اگر دوسالانه‌ی ونیز را المپیک دنیای هنر در نظر بگیریم، پس آرتور جافا مدال طلا را به دست آورده است. او جایزه‌ی شیر طلایی را ─ بالاترین افتخار در دوسالانه‌ی ونیز ─ برای فیلم آلبوم سفید[۲] (۲۰۱۸) گرفت. این اثر نقطه‌ی برجسته‌ی نمایشگاه مرکزی به نام «باشد که در عصری هیجان‌انگیز زندگی کنید»[۳] به هنربانی رالف روگاف[۴] بود.
در مقاله‌ای از آرت‌سی[۵] در اواخر سال ۲۰۱۸، نویسنده‌ی مقاله، آنتوان سارجنت[۶]، این اثر را به‌عنوان «کلاژی حدوداً نیم‌ساعته از موزیک‌ویدئو‌های اختصاصی، فیلم‌های دوربین مداربسته و فیلم‌های ضبط‌شده با تلفن همراه، کلیپ‌های پربیننده و تکه‌های فیلم‌های مستند توصیف می‌کند ─ که همگی به شکل نوعی فیلم روایت‌گر با اثر روایت‌گری چشمگیر تدوین شده است ─ که سفیدی را به‌عنوان «فرزندی ناخلف» در مجموعه‌ای رام‌نشده و دمدمی از کابوس‌هایی درباره‌ی نژاد و قدرت نمایش می‌دهد.»
همان‌طور که جافا در مصاحبه‌ای با سارجنت شرح داد، هنرمند به جای این‌که تنها چیزی بگوید که درباره‌ی سفیدی درست یا نادرست باشد، تلاش می‌کند تجسمی پیچیده‌تر از ارتباط خود با این مسائل بسازد. او علاقه‌ای به درست یا نادرست ندارد؛ او به این علاقه دارد؛ این احساسی است که در ارتباط با آن دارد.
بسیاری آلبوم سفید را به‌عنوان گام بعدی ویدئوی جافا در سال ۲۰۱۶، به نام عشق پیام است، پیام مرگ است[۷] می‌بینند. اثری که به شکلی هنرمندانه همه‌چیز را کنار هم گذاشته است؛ از ورزشکاران سیاه‌پوست در قدرتمندترین حالتشان گرفته تا اقدامات وحشتناک و خشونت‌بار پلیس. این اثر اخیراً در کاخ ماداما پالاتزوی تورین به نمایش درآمد و جایزه‌ی بین‌المللی هنر معاصر را ─ جایزه‌ی نقدی ۸۳ هزار دلاری ─ برای هنرمند به ارمغان آورد. جافا امسال هم‌چنین نمایشگاه انفرادی در موزه‌ی هنرهای مدرن استکهلم داشت و در سال ۲۰۲۰ نمایشگاهی دیگری در موزه‌ی هنرهای مدرن لوییزیانای دانمارک خواهد داشت.
سمت چپ: آرتور جافا، نمای چیدمان آلبوم سفید، ۲۰۱۸. عکس از فرانچسکو گالی[۸]. سمت راست: پرتره‌ای از آرتور جافا اثر رابرت هاماخر[۹]. با مجوز هنرمند و شرکت گوین براون. نیویورک/رم.لوچیتا هورتادو[۱۰]
پرتره‌ای از لوچیتا هورتادو اثر اورستی ساناپولوس. حق امتیاز عکس در اختیار اوچیتا هورتادو. با مجوز هنرمند و هاوزر و ورث.متولد ۱۹۲۰، مایی‌که‌تیا، ونزوئلا که در لس‌آنجلس زندگی و فعالیت می‌کند.
لوچیتا هورتادو نقاش نود‌ونه‌ساله‌ی ونزوئلایی شاهدی بر این مدعا است که موفقیت در دنیای هنر نصیب کسانی خواهد شد که صبوری می‌کنند و سال ۲۰۱۹ سال موفقیت به‌تعویق‌افتاده‌ی او بود؛ با این‌که او دهه‌ها به‌طور جدی در حال تولید اثر هنری بود، پیش از کشف مجدد و دیرهنگام او در سال ۲۰۱۶، با نمایشی در گالری پارک ویو/پل سوتو[۱۱]، رزومه‌ی حرفه‌ای هورتادو تنها یک نمایشگاه انفرادی در سال ۱۹۷۴ در لس‌آنجلس را در خود دارد؛ از آن‌جا به بعد محدودیتی برای او وجود نداشت و مؤسسه‌ها و گالری‌های سطح بالا برای رسیدن به این هنرمند نودوچندساله هیاهوی بسیار به راه انداختند.
امسال موجی از اتفاقات کاری مهم برای هورتادو همراه داشت. گالری «هاوزر و ورث»[۱۲] (که ارائه‌ای از این هنرمند را در اواخر ۲۰۱۸ اعلام کردند) نمایشگاهی فوق‌العاده در نیویورک با عنوان «سال‌های سیاه» برپا کردند و آثار اولیه‌ی آبستره و فیگوراتیو هورتادو را به نمایش گذاشتند؛ و گالری‌های سرپنتاین در لندن، اولین نمایش به‌تعویق‌افتاده‌ای در انگلستان از این هنرمند را برگزار کردند ─ و اولین نمایشگاه سازمان‌یافته‌‌‌ی مجموعه‌آثار این هنرمند محسوب می‌شود ─ با عنوان «زندگی می‌کنم، می‌میرم، دوباره متولد می‌شوم»[۱۳]، که آثار قدیمی‌تر را با نقاشی‌هایی که هنرمند به‌تازگی به پایان رسانده، در کنار هم گذاشته است؛ مبادا کسی به این فکر کند که سنِ هورتادو سرعت او را پایین آورده است؛ او هم‌چنان چالاک و جذاب است و در خانه‌اش در سانتا مانیکای کالیفرنیا مشتاقانه فعالیت می‌کند.
ربکا لویین[۱۴]، هنربان سرپنتاین می‌گوید: «بعضی از قدرتمندترین آثار هورتادو تصویری از بدن انسان به‌عنوان بخشی از دنیا ارائه می‌دهد، نه جدا از طبیعت، در حالی که آثار دیگر بر روی زبانی تمرکز می‌کنند که برای پل‌زدن میان خودمان و دیگران به کار می‌گیریم؛ ما تازه شروع به درک این کرده‌ایم که این دیدگاه چقدر حیاتی است و من شک ندارم که همان‌طور که آثار زندگی او دیده و کشف می‌شوند، دیدگاهش هنرمندان جوان‌تر و مخاطبان را تحت‌تأثیر قرار خواهد داد.»
لوچیتا هورتادو، بی‌نام، ۱۹۶۹. عکس از جف مک‌لین. با مجوز موزه‌ی همر، لس‌آنجلس و گالری‌های سرپنتین.پی‌نوشت:
[۱] Arthur Jafa
[۲] the White Album
[۳] May You Live in Interesting Times
[۴] Ralph Rugoff
[۵] Artsy
[۶] Antwaun Sargent
[۷] Love is the Message, the Message is Death
[۸] Francesco Galli
[۹] Robert Hamacher
[۱۰] Luchita Hurtado
[۱۱] Park View/Paul Soto
[۱۲] Hauser & Wirth
[۱۳] I Live I Die I Will Be Reborn
[۱۴] Rebecca Lewin
قسمت‌های قبلی این پرونده را اینجا بخوانید:
