تغییر معنای بودن و اندیشیدن در چیدمان‌های ریچل وایترید

تغییر معنای بودن و اندیشیدن | پرونده‌ی چالش فضا در چیدمان

ریچل وایترید | Rachel Whiteread

معرفی هنرمندان چیدمان

مجله‌ی هنرهای تجسمی آوام: ترجمه‌‌ی دینا صنیعی

دیدن یک اثر هنری عالی می‌تواند شما را از یک مکان به مکان دیگر منتقل کند – می‌تواند زندگی روزمره را ارتقا دهد، روزگار ما را منعکس کند، به این معنا شیوه‌ی بودن و اندیشیدن را تغییر دهید.

در مجسمه‌ها و نقاشی‌های ریچل وایت رید، محیط روزمره، اشیاء و سطوح به ماکت‌های ارواحی تبدیل می‌شوند که کاملاً برای ما آشنا هستند. از طریق قالب‌گیری، موضوع مورد نظر خود را از تختخواب‌ها، جداول و صندوق‌ها تا برج‌های آب و سطوح سرتاسری خانه‌ها از استفاده عملی رها می‌کند، و این نوعی بقای جدید را نشان می‌دهد که با حافظه رسوخ کرده است.

ریچل وایترید، متولد ۲۰ آوریل ۱۹۶۳، لندن، انگلستان، هنرمند بریتانیایی، او به خاطر مجسمه‌ها و بناهای یادمان خود مشهور است؛ که البته معمولا نمایانگر فضای منفی است. وی در سال ۱۹۹۳ جایزه ترنر را به دست آورد و در سال ۱۹۹۷ در دوسالانه ونیز نماینده انگلیس بود.

وایترید که مادرش نیز هنرمند بود در ایلفورد و اسکس (Essex یک شهرستان تشریفاتی و غیر شهری در شرق انگلستان) بزرگ شد. از همان سنین کودکی عاشق هنر بود و در (۸۵-۱۹۸۲) در پلی‌تکنیک برایتون حضور یافت، جایی که به تحصیل نقاشی پرداخت، و همچنین مدرسه اسلاید هنرهای زیبا (۱۹۸۵-۸۷)، که در آنجا مجسمه‌سازی را به اتمام رساند.

برای نخستین نمایشگاه انفرادی خود (۱۹۸۸)، در گالری کنونی کارلین در ایسلینگتون، به نمایش چهار مجسمه پرداخت: کمد[۱]،پشته[۲]، تنفس سطحی [۳]و تورسو[۴]. هر یک از قالب های گچی، قسمتی از فضای داخلی پروژه بود، اثری تقریباً قابل مقایسه با قالب‌های ساخته شده از کسانی که در بمپئی جان باختند.

تورسو بازنمایی فضای داخلی بطری آب است. پوششی فضایی در ارتباط مستقیم با قسمت زیر کار که توسط یک میز مخصوص آرایش انجام شده است. تنفس کم عمق فضایی باریک در زیر تشک تخت‌خواب را نشان می‌دهد. و کمدی که فضای داخلی قفسه را برای بیننده ملموس می‌کند.

او مانند سایر هنرمندان نوظهور معروف به YBAs (هنرمندان جوان بریتانیا [۵]؛ که با نام BritArtists نیز شناخته می‌شوند) از جمله دیمن هرست [۶]و تریسی امین[۷] ،که توسط بسیاری از داوران مورد نکوهش قرار گرفت.

پروژه‌ی بزرگ بعدی شبه وایترید [۸](۱۹۹۰) بود که اندازه‌ی مجسمه‌ی او مقیاس اتاق را به هم زد. برای این کار او یک اتاق نشیمن ویکتوریایی را انتخاب کرد که پنجره، شومینه و یک درب داشت. در پاک کردن قالب‌های گچی، او نه تنها توانست “فضای اتاق” را دگرگون کند (این دیگر آن چیزی نبود که شخصی بتواند داخل آن بماند) اما احساسات شخصی را آشکار کرد – خراش‌ها، زخم‌ها، و گودال‌های ناشی از گزش‌های انسانی. از تصویر زمینه و هندسه‌ی انتزاعی یک رزونانس عاطفی.

شاید برجسته‌ترین اثر او خانه [۹](۱۹۹۳ باشد؛ اکنون ویران شده است)، پروژه‌ای طولانی که او تکنیک‌های خود را در خانه‌ی سه طبقه‌ای که در حال خراب شدن بود بکار برد. او در بیشتر کارهای بعدی خود همان اصول را بکار برد، به ویژه در یادبود قربانیان هولوکاست [۱۰](۲۰۰۰) در جودن پلاتز شهر وین. علاوه بر بررسی خصوصیات مواد علاوه بر گچ، به عنوان مثال، رزین (برج آب[۱۱]، ۱۹۹۸؛ بنای یادمان، ۲۰۰۱)- وایترید بعد از کسب جایزه ترنر در جهات مختلف دست به کار شد. او شروع به کار بر روی فضاهای درون ظروف کوچک کرد.

خاکریزی [۱۲](۲۰۰۵) از ریچل وایترید خواسته شد که ماموریتی را برای سالن عظیم توربین در گالری تیت مدرن لندن انجام دهد. حاصل کار او شامل ۱۴۰۰۰ کپسول پلی اتیلن شفاف از جعبه‌های مقوایی است؛ که مانند مکعب‌های قند غول‌پیکر، چیدمان می‌شدند که بیننده‌ها به طور تصادفی در میان آنها سرگردان بودند. خاکریزی یادآور منظره‌ای زمستانی است و باید توجه داشت که هنرمند در اوایل همان سال از قطب شمال بازدید کرده است؛ همچنین این اثر از مرگ مادرش نیز الهام گرفته شده است؛ با اهدا و گذشتن از وسایل مادرش و بسته‌بندی کردن آنها، ارزش عاطفی جعبه مقوایی را برای هنرمند نشان می‌دهد.

دهکده‌ای ساخته شده از حدود دویست خانه‌ی عروسکی (مکان :دهکده ۲۰۰۶ تا ۲۰۰۸)، در این مرحله همچنین تعدادی از کارهای نفیس خود را روی کاغذ تولید کرد. در سال ۲۰۰۶ به عنوان هماهنگ کننده سفارشات امپراتوری بریتانیا (CBE) انتخاب شد. در جشن بازی‌های المپیک ۲۰۱۲ لندن، به وی مأموریت داده شد فضایی را که بیش از یک قرن در گالری وایت چپل خالی از سکنه بود، پر کند.

در قطعه برج آب (۱۹۹۸)، هنرمند نقش خود را به عنوان فردی از بیرون، بازی می‌کند. برج رزین در میان سایر اشیاء که در ابتدا تقریباً با آن یکسان هستند، به خط آسمان معرفی می‌شود. در این زمینه، اثر هنری به یک مهاجر تبدیل می‌شود و تفاوت را از منظر شباهت آشکار می‌کند و این سوال را برای بیننده ایجاد می‌کند؛ که چه چیزی یک شیء هنری را از اشیاء معمولی متمایز می‌کند.