کریستوف ریم با دوربین قطع بزرگ خود سنگر را حفظ کرده است

آشنایی با عکاسان معاصر در پرونده آنچه برعکس می‌نماید

کریستوف ریم christof rehm

مجله هنرهای تجسمی آوام‌: ترجمه امیر کوشامنش

هنری که در آغاز به نظرمان بیگانه می‌آید ارزشمند است؛ چون افکار و رویکردهایی را در اختیار ما می‌دهد که در محیط‌های همیشگی و آشنای اطراف‌مان به راحتی در دسترس نیستند و برای تماس کامل با انسانیت خود به آنها نیازمندیم. در فرهنگی که به برابری تأکید دارد، افکار مهم گم می‌شوند. روزمره‌های معمول ممکن است هیچ‌گاه بخش‌های مهم وجودمان را بیدار نکنند. همه‌ی آنچه نیاز داریم همیشه و همه‌جا در دسترس نیست. وقتی نقاط ارتباط با خارج را می‌یابیم قادر به رشد خواهیم بود.

کریستوف ریم با دوربین قطع بزرگ خود سنگر را حفظ کرده است. در عکس‌های سیاه و سفید‌ او از مناظر خشن سنگ‌ها و تخته سنگ‌ها، در زیر تمام بی‌حوصلگی‌ها، یک تلاطم عمیقی احساس می شود. به نظر می‌رسد ریم لحظه‌ای قبل از شکافته شدن پرده‌ی نازک واقعیت را ثبت می‌کند و در عین حال دسترسی به آنها را مسدود می‌سازد. فضاهای منفی کناره‌های تصویر، مات شدن و پردازش تصویر به صورت گرد و غبار و خراش، همه این را می‌رسانند که این اثر یک تصویری روی دیوار است که بیننده را در جهان خودش نگاه می‌دارد. او در آکادمی هنرهای زیبا مونیخ / آلمان تحت حمایت پروفسور کارل ایموف و پروفسور گونتر فارگ در رشته‌ی نقاشی تحصیل کرد و هم‌اکنون به عنوان دانشجوی ارشد رشته‌ی خصوصیت تصویری عکاسی مشغول است. او همچنین بنیانگذار فوتودیسکورس آکسبورگ می‌باشد.

کریستف مجموعه‌ی از لیتوگرافی دارد. لیتوگرافی چاپ سنگی یا طرح نگاری، نوعی چاپ مکانیکی و مسطح بوده که در آن از سنگ آهک استفاده می‌شده‌است؛ بدین ترتیب که نوشته یا تصویر را به روی سنگ منتقل می‌کنند و با استفاده از روش‌های شیمیایی آن را برجسته و سپس این تصویر بارها روی کاغذ چاپ می‌کنند. این نوع چاپ با استفاده از روش مختلط فیزیکی و شیمیایی بر اساس دفع متقابل آب و چربی اختراع شد و متداول‌ترین روش چاپ پیش از چاپ سربی و اختراع ماشین چاپ بوده‌است که امکان تیراژ بالا را میسر می‌ساخته‌است. لیتوگرافی بعد از اتمام مرحله طراحی و صفحه‌بندی آغاز می‌شود. نخست، طرحِ مورد نظر را از طریق عکاسی (سنتی یا دیجیتال) روی فیلم حک می‌کنند، سپس فیلم‌های تهیه شده کنار هم مونتاژ می‌گردد و مرحله کپی فیلم بر روی ورقه‌ها یا پلیت‌هایی که از آلومینیوم و لایه‌ای حساس به نور ساخته شده انجام می‌شود. بعد از نور خوردنِ ورقه‌های پلیت، آن را مانند فیلم عکاسی ظاهر کرده، برای مرحله‌ی چاپ به ماشین چاپ می‌بندند.

در لیتوگراف‌های کریستوف ریم لایه‌های پی در پی و پیچ و تاب خورده و تکه‌های رنگ با استفاده از خراشیدن بوجود آمده است. در حقیقت لیتوگراف‌های کریستوف زُخمت هستند. چیزی که در مورد لیتوگراف‌های او وجود دارد این است که او جوری لیتوگراف را اغوا می‌سازد که موضوع مناظر خالی بدل به یک موضوع رمانتیک می‌شود. اما این صفت پیش پا افتاده چه چیزی را می‌تواند توصیف کند؟ اینکه این تصاویر فاقد هر چیزی است که امروزه چشم انداز اروپای مرکزی را متمایز می کند؟ حداقل در لیتوگراف‌هاهیچ دودکش نیروگاهی یا ابر دود، هیچ پست خط انتقال، هیچ توربین بادی (نمادهای پرشکوه امید ما برای مدیریت بهتر محیط) را نمی‌یابیم. ما هیچ جاده‌ای و حتی یک شهرک نمی بینیم. اما همه ما این امر را واضح می دانیم که حومه شهرها معمولاً باید چنین نمادهایی پُر شود، به گونه‌ای که دیگر چشم‌ ما حتی واژه‌ی خالی بودن را درک نمی کنند. اگر بخواهیم در مورد عکس‌های او خوشبینانه نظر دهیم باید گفت:

«بیرون کشیدن آزادی و آرامش از دل چشم اندازه‌ای کشف نشده»

بنابراین «رمانتیک» نمی‌تواند نگرش دور شدن از محیط زندگی امروزه ما را توصیف کند. تصور یک زندگی روستایی دست نخورده به عنوان آزادی برای به تصویر کشیدن چیزی است که در واقع عکاس در کشورخود با آن روبرو است. با این حال، صفت «رمانتیک» می‌تواند شگفتی بیننده را بوجود آورد، اینکه یک هنرمند، طبیعت را با یک بنیان صادقانه به تصویر کشیده است. دقیقاً همان کاری که اولین بار توسط کاسپار دیوید فردریش (نقاش آلمانی سبک رمانتیک و پیشگام جنبش رمانتیسیم) انجام پذیرفت. اما بیننده‌ای که از این راه بسیار شگفت زده می شود، باید مدنظر داشته باشد که در آخر نگاهش به لکه‌ها و شیارهای خالی و نقطه‌ها دوباره و دوباره باز می گردد. لیتوگرافی تنها روش کاری کریستف ریم نمی‌باشد. او از فیلم‌های عکاسی قدیمی استفاده می‌کند. آنها را احیا کرده و مجدداً در معرض نمایش قرار می‌دهد. فیلم‌هایی که برای دهه‌ها در یخ زنده مانده است. بعضی از آنها برای قرن بیستم بوده و عکاسانی چون نیلز استرینبرگ (عکاس و دانشمند سوئدی قرن ۱۹) آنها را گرفته است. بعضی از آنها از دل جنگ‌ها بیرون کشیده شده‌اند و هیچ وقت چاپ نشده‌اند. عکس‌هایی که اکثراً تار هستند و با فوکوس بیشتر می‌توان نقطه‌ها و رنگ‌ها و جزئیات را تشخیص داد. در پایان این جمله‌ی کاسپار دیوید فریدرش را شاید بتوان بهترین نقطه‌ی پایانی بر این مقاله دانست؛

«هنرمند نه فقط چیزی که در مقابلش می‌بیند را باید نقاشی کند بلکه باید آنچه در درون خود می‌بیند را هم نقاشی کند. اما اگر چیزی در خودش نمی‌بیند پس آنچه را در مقابل خود می‌بیند را هم بهتر است نقاشی نکند.»

منابع:

https://www.christof-rehm.de

http://kaufbeurerkuenstlerstiftung.de

Wikipedia

کتاب هنر همچون درمان،نویسنده : آلن دوباتن و جان آرمسترانگ

شماره‌های قبل از پرونده آنچه برعکس می‌نماید را اینجا ببینید:

هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن

Posted: 15 مرداد ۰۳

هنرمند/منتقد | اثر چیست؟ معنای احتمالی آن چیست؟ به چه درد می‌خورد؟ در این روزهایی که عکس و عکاسی از من گریخته‌است یا من از آن فرار کرده‌ام چه چیز می‌تواند برایم بامعناتر/بی‌معناتر از دبیری بخش عکاسی یک مجلۀ هنری باشد. رنگ این روزها رنگ همه‌چیز را عوض کرده است. عکس برایم رنگ‌باخته‌است و می‌دانم به سبب همین رنگ‌عوض‌کردنش در لحظه است که این‌گونه دوستش می‌دارم.[…][۱] […] موضوع، خود عکاسی است همان‌گونه که چیزها خود عکس هستند. «من» هم تکه‌ای […]

۲ comments

مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر

Posted: 27 اسفند ۰۱

مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .

کریستوف ریم با دوربین قطع بزرگ خود سنگر را حفظ کرده است

کریستوف ریم با دوربین قطع بزرگ خود سنگر را حفظ کرده است

آشنایی با عکاسان معاصر در پرونده آنچه برعکس می‌نماید

کریستوف ریم christof rehm

مجله هنرهای تجسمی آوام‌: ترجمه امیر کوشامنش

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ