شنیدن صدای حضور در آثار سریت ایوانز

شنیدن صدای حضور | پرونده‌ی چالش فضا در چیدمان

سریت ایوانز | cerith wyn evans

معرفی هنرمندان چیدمان

مجله‌ی هنرهای تجسمی آوام: ترجمه‌‌ی دینا صنیعی

سریت ایوانز[1]، متولد ۱۹۵۸ در بریتانیا، هنرمند مفهومی، مجسمه‌ساز و فیلم‌ساز است. در سال ۲۰۱۸ جایزه‌ی سی‌هزار پوندی «هپورث» را برای مجسمه‌سازی به دست آورد.

در سال ۱۹۸۰ فارغ‌التحصیل هنرهای زیبا از دانشکده‌ی هنر «سنت مارتینز» در لندن شد؛ و چهار سال بعد، لیسانس فیلم و ویدئو را در کالج سلطنتی هنر به پایان رساند. برای مدت‌زمانی، او به‌عنوان دستیار درک جارمان (۱۹۴4-۱۹۹2)، فیلم‌ساز، طراح صحنه و نقاش انگلیسی فعالیت کرد؛ او هم‌چنین فیلم‌های کوتاه آزمایشی زیادی در دهه‌ی ۱۹۸۰ ساخت.

این هنرمند در رسانه‌های مختلفی از جمله فیلم، عکاسی، مجسمه‌سازی و چیدمان فعالیت می‌کند. ایوانز برای بیان و کشف ایده‌های خود در مورد زبان و ادراک از مواد غیرمعمول و عجیب و غریب مانند آتش‌بازی، لامپ‌های نوری، چراغ‌های نئونی، فانوس‌ها، کد مورس، گیاهان، توپ‌های آینه و حتی ادرار استفاده کرده است. او این فرض را به چالش می‌کشد که مهم‌ترین ویژگی یک مجسمه باید وضعیت آن به‌عنوان یک جسم فیزیکی و اشغال‌گر در فضا باشد. به همین دلیل از مواد زودگذر هوا و زمان به‌عنوان مواد اولیه‌ی خود استفاده می‌کند.

ایوانز درباره‌ی کار خود چنین می‌گوید: «این واقعاً مربوط به سیالیت است، در مورد حرکت در فضا، در مورد نواختن صداها، تصاویر در حال حرکت؛ شما در حال حرکت از یک مکان به جای دیگر هستید؛ و این جنبش نه‌تنها فیزیکی، بلکه به لحاظ عاطفی نیز می‌تواند اتفاق بیفتد.»

اولین نمایشگاه انفرادی او با نام «برعکس معکوس»[2] و در گالری «مکعب سفید» در لندن برگزار شد. این گالری تا امروز نمایش‌دهنده‌ی آثار وی در انگلستان است.

یکی از برجسته‌ترین و معروف‌ترین آثار او، چیدمان در دوسالانه‌ی «ونیز» بود، جایی که او از چراغ جست‌وجوی جنگ جهانی دوم استفاده کرد تا شعر یک آواز‌خوان قرن هفدهم، الیس وین، را با کد مورس به نمایش بگذارد. این شعر[3]، به‌عنوان نمایشگر نور کد مورس تجسم شده بود، ایوانز به دلیل خطری که می‌تواند برای هواپیماهای هوایی ایجاد کند، مجبور شد از مقامات ایتالیایی مجوز قانونی بگیرد.

قطعه‌ای به نام کلیو شماره‌ی سه[4] انتقال، چشم‌انداز شاعر در خواب نامیده شد و گفته می‌شود بزرگ‌ترین شاخص و نقطه‌ی عطف در ونیز است؛ به‌طوری که کلیسای «پالادیو سان جورجیو مگ گیور» را تحت‌الشعاع قرار داده است. یکی دیگر از آثار مشهور این هنرمند، مجسمه‌ای است متشکل از یک آینه‌ی مقعر بزرگ که بر روی دیوار نصب شده و تصویر بیننده را تحریف می‌کند.

زیبایی‌شناسی ایوانز کاملاً تصفیه‌شده و لطیف است؛ و او از علاقه‌ی زیاد خود به تاریخ فیلم و ادبیات به‌عنوان منبع الهام استفاده می‌کند. بخش عمده‌ای از کارهای او اشتیاق رمانتیک و‌ میل به خواستن را به تصویر می‌کشد؛ مانند قطعات آتش‌بازی متشکل از سازه‌های چوبی هستند که میل به سوختن را در یک دوره‌ی زمانی مرور می‌کنند.

ایوانز در ادامه رویکرد خود را برای گنجاندن مجسمه در آثارش گسترش داده است. آثار متأخر او ایده‌ها و تأثیرات هنری، تاریخ، فلسفه و علم را با هم ترکیب می‌کند تا درک ما از دنیای پیرامون‌مان را تغییر دهد. او شاید بیشتر به‌خاطر آثار بینامتنی ظریف نئونی که جذابیت خاصی با زبان و نور دارد، شناخته شده باشد. در سال ۲۰۱۷ مجسمه‌ی نئون سفید خیره‌کننده‌اش، فرم‌ها در فضا به واسطه‌ی نور (در زمان)، گالری‌های «دووین» و «تیت» را پر کرد.

مجسمه‌های چلچراغ او یک بار دیگر از کد مورس استفاده می‌کنند؛ بخش‌هایی از متون به‌صورت کد، ترجمه‌شده و به وسیله‌ی سیگنال‌های نور چشمک‌زن تجسم می‌یابند.

ایوانز در سال ۲۰۱۱ توسط اپرای ایالت وین به منظور طراحی پرده‌های ایمنی برای فصل جدید اپرا، ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۲، مأمور شد.

نمایش پروژه در ویک‌فیلد[5] شامل سی‌و‌هفت فلوت کریستالی است که دو قوس داخل هم هستند. بدنه‌ی پمپ‌ها که زندگی را به درون فلوت‌ها می‌کشانند، به‌طور مشخص مکانیکی هستند؛ این هنرمند تلاش چندانی برای پنهان‌ساختن کارهای داخلی خود از چشم مخاطب ندارد و با این کار بدن شنونده را درگیر می‌کند؛ همان‌طور که در مقابل کار ایستاده‌ایم، نفس ما از طریق پمپ‌ها چرخیده و از طریق فلوت‌ها تبدیل به صدا می‌شود؛ انگار صدای حضور خودمان را می‌شنویم!