موزه نیو | کلاسی جهانی، اما مکانی سخت برای کار
بحران کرونا یا برای ساکت کردن کارمندان معترض دریکی از بهترین موزه‌های کوچک آمریکا
مجله هنرهای تجسمی آوام: نیلوفر تقی پور
«موزه نیو»[۱] که یکی از بهترین موزه‌های کوچک آمریکا محسوب می‌شود و به خاطر نمایشگاه‌های هنر معاصر به مدیریت، لیزا فیلیپس[۲]، مداوم تحسین می‌شود. این موزه در منهتن نیویورک است و موفقیت‌هایی چشمگیری درزمینه‌‌ی هنر معاصر داشته است.
فیلیپس به مدت ۲۱ سال در رأس همه فعالیت‌های موزه قرار داشت و توانست «موسسه نیو» را از یک سازمان آشفته به فضای مؤثر فرهنگی ارتقا دهد و با دستاوردهایی چون افزایش حضور مخاطبان در نمایشگاه‌ها، بالا رفتن سرمایه و کارکنان موزه، گسترش وسعت و امکان دیده‌شدن موجبِ تحسین و شگفت همتایان خود شود؛ اما مدیران قبلی و کارکنان فعلی موزه آن را جور دیگری توصیف می‌کنند. آن‌ها از شرایط کاری ناسالم، حقوق کم، عدم رعایت اخلاق‌ِکاری شکایت می‌کنند که خود روسای موزه از آن‌ها خواسته‌اند. این شکایات هم‌زمان با همه‌گیرشدن بیماری کووید و جنبش اجتماعی «اهمیت زندگی سیاه‌پوستان» مطرح شد که بسیاری از مؤسسات را برای تجدیدنظر در روندکاری تحت‌فشار قرار داد. این امر باعث شد کارکنان موزه قدرت بیشتری برای برطرف کردن مشکلات قبلی خود پیدا کنند.
در هفته‌های اخیر باوجود بحران ویروس کرونا، «موزه نیو» مجبور شد، بودجه خود را از ۱۴ میلیون به ۱۱ میلیون دلار کاهش دهد و به طبعِ آن اخراج‌هایی صورت بگیرد که به گفته منتقدان از این اتفاق برای ساکت‌کردن کارمندانی که سال گذشته دست به ایجاد اتحادیه زده بودند، استفاده‌شده است. در ادامه شکایات اتحادیه از این تعدیل‌ها، این اتفاق را «تبعیض‌آمیز و تلافی‌جویانه» تلقی کردند؛ اما این ادعاها از جانب موزه بی‌اساس و ناعادلانه خوانده‌شده و آن را به‌عنوان دروغ و شایعات کارکنان سابق بیان کرد. چراکه معتقد است این اخراج‌ها از همه‌ی بخش‌ها و در همه‌ی سطوح کارمندان بدون هدفمندی خاصی اتفاق افتاده است.
فیلیپس که از مصاحبه خودداری می‌کرد، در بیانیه‌ای اظهار داشت سابقه او در گسترش «موزه نیو» به فضایی متنوع، مهیج و خلاقانه برای اعضای تیم موزه و بازدیدکنندگان آزمایشی است که به‌طور یکسان عمل می‌کند؛ اما تجربه کارکنان سابق این موزه جور دیگری است. بسیاری از آن‌ها از تجربیات بد کاری خود در موزه صحبت کردند و توضیح دادند که موزه تحت کنترل فلیپس تلاش می‌کند با نتایج و تأثیر موزه‌های مهم شهر نیویورک مطابقت داشته باشد، اما حتی منابع نزدیک به سطح آن موزه‌ها را ندارد و این باعث می‌شود کارکنان را به‌شدت تحت‌فشار قرار دهد.
در بیش از ۳۰ مصاحبه با کارمندان سابق و کارکنان فعلی از همه رده‌ها، تصویری از موزه به وجود آمد که برخی از کارمندان در آن احساس خطر یا بدرفتاری می‌کردند و اکثریت آن‌ها ترک موزه را انتخاب کردند. بسیاری از کارمندان سابق می‌گفتند اگر شرایط متفاوت بود، از داشتن و ساختن آینده شغلی در آنجا خوشحال می‌شدند.
لیلی بارتل، سردبیر موزه، که به سازماندهی اتحادیه کمک کرد و در کمتر از دو سال اخراج شد، گفت: «به نظر می‌رسد که مدیریت احساس می‌کند که گردش مالی خوب است و این باعث می‌شود که آدم‌ها دنیای هنر را شروع کنند، اما واقعیت این است که آن‌ها در موقعیت‌های کم‌درآمد به دام افتاده‌اند و مجبورند سریع بیایند و بروند؛ اما از طرفی موزه معتقد است گردش مالی بالایی ندارد و اینکه میزان فرسایش آن برای موزه‌ای در اندازه طبیعی است. از ۶۸ کارمند تمام‌وقت، ۲۵ نفر بیش از هشت سال و ۱۰ نفر دیگر بیش از ۵ سال در موزه جدید بوده‌اند.»
با این توضیحات اما فیلیپس همچنان مورداحترام بسیاری از هنرمندان و متخصصان هنری است. آدام وینبرگ، مدیر موزه هنرهای آمریکایی ویتنی، درباره او می‌گوید: «من بیش از سه دهه است که لیزا را می‌شناسم و فکر می‌کنم او یکی از برجسته‌ترین کیوریتورهای نسل خود است. او همیشه هنرمندان و هنر را در درجه اول قرار می‌دهد.»
در روزهای اخیر برای ابراز حمایت از فیلیپس برخی از کارکنان، مانند کارن وونگ، جانشین مدیر و ریگان ال گروسی، معاون مشارکت‌های استراتژیک بیانیه‌هایی دادند. در مصاحبه‌ای جنیفر هسلین، مدیر سابق فروش موزه نیو، تجربیات کاری‌اش را با فیلیپس بسیار مثبتش توصیف کرد. هیئت‌مدیره موزه در بیانیه‌ای اعلام کرد که «کاملاً از شخصیت لیزا فیلیپس، مدیریت عالی و دستاوردهای فوق‌العاده او حمایت خواهد کرد و افزود که وی این موزه را به نیروگاهی از نمایشگاه‌های تحسین‌شده و برنامه‌های ابتکاری شناخته‌شده در کل دنیا تبدیل کرده است.»
این موزه که اخیراً پس از تعطیلی به دلیل همه‌گیری بیماری کووید بازگشایی شده‌است، با ارائه آثار بسیاری از هنرمندان معاصر در حال ظهور، در دنیای هنر نیویورک جایگاه خوبی را اشغال می‌کرده است. این مجموعه توسط مارسیا تاکر در سال ۱۹۷۷ برای تجلیل از هنرمندان زنده تأسیس شد و هیچ مجموعه دائمی ندارد، اما هنری را نشان می‌دهد که از مؤسسات، گالری‌ها و مجموعه‌داران در سراسر جهان گرفته شده‌است. کریستین پوگی، مدیر انستیتوی هنرهای زیبا دانشگاه نیویورک درباره فعالیت‌های این موزه می‌گوید: «آن‌ها نمایش‌های جالبی را انجام می‌دهند که موزه‌های دیگر انجام نمی‌دهند.»
از دیگر فعالیت‌های فیلیپس می‌توان به تأکید وی بر تساوی حقوق صاحبان سهام و دستمزد براساس جنسیت برای مدیران موزه اشاره کرد. او در بسیاری از شکایات علیه خود تبعیض جنسیتی را می‌دید اما از این نگاه انتقادی ناعادلانه‌ای گذشت می‌کرد. جالب آنکه برخی از کارمندان سابق وی می‌گویند که در بعضی موارد، موزه درست برعکس آنچه انتظار داشتند از موسسه‌ای تحت مدیریت یک زن باشد، انجام می‌داد. روسای «موزه نیو» معتقد هستند «سیاست‌های سخت‌گیرانه‌ای درمورد کار دارد و به‌سرعت به تمام ادعاهای رفتار نامناسب رسیدگی می‌کنند.»
فیلیپس حتی باوجود کاهش بودجه بعد دوران همه‌گیری بیماری همچنان بالاترین حقوق مدیر اجرایی موزه را نسبت به سایر مدیران همتای خود در موزه‌های دیگر در همین رده دریافت می‌کند. در مقام مقایسه، جیمز روندو در انستیتوی هنر شیکاگو تقریباً همان میزان فیلیپس درآمد کسب می‌کند اما ناظر بر موزه‌ای با بودجه بیش از ۱۰۰ میلیون دلار و کارکنان تمام‌وقت ۶۹۵ است؛ اما زمانی که اتحادیه موزه در سال گذشته خواستار دستمزد بیشتر برای کارمندان شد، دستمزد فیلیپس بخشی مهمی از گفتگو بود.
باید در نظر داشت که کار در یک سازمان غیرانتفاعی معمولاً دستمزد کمی دارد؛ اما اتحادیه، – فیلیپس با ایجاد آن مبارزه کرده بود- بر این باور بود که کارمندان رده‌های پایین‌تر دستمزدهای غیرقابل‌تصوری و بسیار کمی دریافت می‌کنند. کارکنان برای دستمزد پایه ۵۱ هزار دلار در سال گفتگو می‌کنند اما درنهایت موزه آن را به هزار ۴۶ دلار کاهش می‌دهد. مسئله دستمزد زمانی تشدید شد که متصدیان آثار هنری به دلیل شرایط نامناسب فیزیکی کار، زمان‌بندی‌های کوتاه‌مدت و محدودیت‌های ساختمان، آن را ناامن توصیف کردند.
اخیراً برخی از کارکنان اظهار کردند که نمایشگاه‌ها اغلب در شب نصب و اماده‌سازی می‌شدند چراکه موزه وقت کافی برای نمایش‌های پیچیده در نظر نمی‌گرفت و اغلب تصمیمات را در آخرین لحظه تغییر می‌داد و نمی‌خواستند با بستن گالری‌ها هنگام نصب، درآمد ورودی را از دست بدهد. طی گفتگوهایی که با مسئولین نصب آثار شد، آن‌ها بسیار نگران امنیت خود بودند چراکه ازنظر آن‌ها ایمنی هرگز در اولویت نیست و وقتی‌که سرعت کار بسیار بالا است مسائل کوچک، به موضوعات بزرگی تبدیل می‌شود.
از دیگر شکایاتی که کارکنان موزه نیو مطرح کردند زیر پا گذاشتن رعایت مسائل اخلاقی در کار بود و ماجرای یکی از نمایشگاه‌ها را شرح می‌دهند که از آن‌ها خواسته‌شده در مورد اینکه آیا یک اثر هنری شامل قطعات پرنده یا خزندگان است، به گمرک آمریکا دروغ بگویند که به موزه کمک کنند تا از پروسه دست‌وپا گیر مجوز رهایی یابد. حتی در مواردی کارکنان مسائلی از قبیل جعل اثر، بازتولید و ساخت مجدد آن‌ها را بدون اطلاع هنرمند را مطرح کردند؛ اما موزه همه این اظهارات را از اساس رد و نادرست خواند و اعلام کرد هرگز به فکر بازسازی اثر بدون «مشارکت و رضایت» هنرمند نبوده است.
و در انتها کارمندان همگی معتقدند که موزه فاقد بررسی توان لازم است و لیزا فلیپس ازآنجاکه تمام نظارت‌ها را کنترل می‌کند – ازجمله هیئت‌مدیره – موزه نیو را به‌عنوان یک موسسه اداره نمی‌کند بلکه درواقع موزه، بنیاد خصوصی او است.
پی‌نوشت:
[۱] – New Museum
[۲] – Lisa Phillips
منبع: https://www.nytimes.com
