کتاب خودآموز نوشتن از هنر منتشر شد | ضرورت نوشتن درباره‌ی هنر
نشر آوام سرا
جلد اولِ کتاب خودآموزِ نوشتن از هنر معاصر ترجمه سحر افتخارزاده، از مجموعه‌ی کتاب‌های «کپسول هنر معاصر» توسط نشر پژوهشی آوام‌سرا منتشرشد.
کتاب قرمز کوچکی که هرکسی در دنیای هنر باید یک نسخه از آن را داشته باشد.
برجسته‌ترین کاری که بشر تاکنون در این جهان کرده این است که چیزی را ببیند و سپس آنچه را دیده، به زبانی ساده بیان کند. (جان راسکین ۱۸۵۶)
هدف این کتاب آن است که راهنمایی برای مبتدیانِ نویسندگی در حوزه‌ی هنر ارائه دهد و شاید بتواند برای نویسندگان باتجربه نیز همچون یک دوره‌ی بازآموزی مفید عمل کند.
ضرورت نوشتن از هنر چیست؟ یک «هنر-نوشته» چه می‌تواند بگوید که یک اثر هنری به‌خودی‌خود نمی‌تواند؟ منتقد، سوزان سانتاگ از دهه ۱۹۶۰ بر آن است که: «اکنون باید هدف هر نوع متن و یادداشت درباره‌ی هنر این باشد که اثر هنری را برای ما واقعی‌تر کند نه برعکس.» و این می‌تواند نقطه‌ی شروع خوبی باشد.
اولین قانون هنرنگاریِ خوب شاید کوشش صادقانه برای بازتصویرکردن اثر هنری به شکلی معنادارتر، لذت‌بخش‌تر و واقعی‌تر برای خواننده باشد، با افزودن «چیزی بیشتر و بهتر» به هنر (و زندگی) که فاقد آن است.
اساساً چرا این حجم از متن هنری تولید می‌شود؟ معمول‌ترین دفاع از نگارش هنر معاصر، خواه نقادانه باشد یا نه، آن است که هنر جدید بدون کمک یک توضیحِ نوشته یا گفته‌شده نامفهوم می‌ماند. منتقد و فیلسوف فقید آرتور سی دانتو می‌گوید:«وظیفه‌ی من به‌عنوان یک منتقد فراهم آوردن بافتاری است که خواننده برای برداشت بیشترین بهره از هنر بدان نیازمند است.»
اگر تنها یک دلیل مهم برای یادگرفتن نگارش درست درباره‌ی هنر وجود داشته باشد این است که هنرِ خوب لیاقتش را دارد و شفاف و دقیق نوشتن از هنر می‌تواند مواجهه با آن را بسیار بهتر کند.
>> اگر قرار است تنها یک توصیه از این کتاب را آویزه‌ی گوشتان کنید بهتر آن است که دقیق باشید.
موشکافی و دقت، کمترین دِینی است که هنرنگاران در قبال هنر و خواننده به گردن دارند.
گیلدا ویلیامز نویسنده کتاب کتاب خودآموز نوشتن از هنر سه وظیفه بر گردن هنرنگاری معاصر می‌گذارد که در عین سادگی و بدیهی بودن در عمل نیازمند اشراف به حوزه‌های مختلفی چون مبانی بصری هنر، تاریخ هنر، فلسفه‌ی هنر, تاریخ رویدادهای معاصر و معضلات پیش روی انسان معاصر است. طرح این سه پرسش در واکنش به اثر هنری؛ این چیست؟ چه معنایی دارد؟ و درنهایت خُب که چی؟ حاکی از نوع نگاه ویلیامز به هنر معاصر است. او از نویسنده توقع دارد به خواننده توضیح دهد که درباره‌ی چه چیز قرار است صحبت کند. پس بر بخش توصیفی نقد یا مرور تأکید می‌کند. دیگر آنکه منتقد باید بتواند تفسیری از چگونگی حمل و انتقال معنا به‌واسطه‌ی فرم اثر ارائه دهد. همین واجد معنا بودنِ اثر هنری معاصر است که منجر به سؤال سوم ویلیامز می‌شود. ویلیامز از یک اثر هنری معاصر انتظار دارد که غایتی خارج از خود و در ارتباط با جهان داشته باشد. او به دنبال ضرورت تولید اثر است. می‌پرسد این اثر در مقیاس بزرگ‌تر به چه درد جهان می‌خورد؟ اندیشیدن به معنایی که اثر تولید کرده چه اهمیتی برای اکنونِ بیننده دارد؟ برای ویلیامز اثر هنری معاصر نمی‌تواند بدون مسئله باشد. نمی‌تواند خود غایت خودش باشد و نمی‌تواند حامل معنایی هرچند جزئی و معمولی، نباشد. اگر این‌گونه باشد اساساً منقد هم چیزی برای تفسیر ندارد. همین مطلب یادآور می‌شود که متن مکتوب قرار نیست معنایی بر اثر بار کند که دربردارنده‌ی آن نیست. بلکه آن‌چنان‌که ویلیامز از سوزان سانتاگ نقل‌قول آورده: [«اکنون باید هدف هر نوع متن و یادداشت درباره‌ی هنر این باشد که اثر هنری را برای ما واقعی‌تر کند نه برعکس.» و این می‌تواند نقطه‌ی شروع خوبی باشد.]
کتاب خودآموز نوشتن از هنر مجموعه‌ای بسیار مفید و کاربردی که خواندن آن برای هنرمندان، پژوهشگران، منتقدین، نویسندگان در حوزه هنر و کلیه دانشجویان هنر و هرکسی در دنیای هنر جذاب خواهد بود.
علاقه‌مندان برای کسب اطلاعات بیشتر و خرید کتاب‌های نشر آوام‌سرا می‌توانند به آدرس avamsarapub.ir مراجعه نموده یا با تلفن ۸۸۸۴۸۶۱۵ تماس حاصل نمایند. لازم به ذکر است ارسال کتاب‌ها رایگان و تا پایان سال ۹۹ با ۱۰ درصد تخفیف ارائه می‌شود.
به نظر بسیار مفید و جالب میاد