چگونه هنرمندان در عصر کرونا بر درِ آفرینش هنری می‌کوبند؟
خلق تاثیری مثبت در هنر و زندگی
مجله هنرهای تجسمی آوام: شیدا عزیزی
هنرمندان در عصر کرونا
پاندمی کووید ۱۹ و اثرات آن بر اقتصاد آمریکا _ به وجود آمدن حدود ۴۶ میلیون بیکار در طول یک هفته- سبب شده تا هنرمندان راهی به‌جز تطبیق دادن خود با شرایط نداشته باشند، چراکه بسیاری از پروژه‌های هنری کنسل شده، یا با تأخیر مواجه شده‌اند.
بر اساس مطالعه‌ای که از سوی یکی از سازمان‌های در امریکا[۱] که در واشنگتن دی سی قرار دارد انجام‌شده است، ۶۲ درصد از هنرمندان در طی یک سال اخیر کاملاً بیکار شده‌اند و بیش از ۹۴ درصد از هنرمندان از دست دادن منابع مالی و محرومیت از عایدی و دستمزد را تجربه کرده‌اند.
در ادامه به ۳ هنرمندی می‌پردازیم که در این دوران آثار هنری خود را در راستای تغییر دوران شکل دادند.
سیلویا لوپز چاوز[۲]
خورشید بر پنجره ۱۲ لته‌ای آتلیه سیلویا لوپز چاوز می‌تابد و او پشت میز کارش نشسته و در دفتر طراحی و یا در کامپیوتر خود مشغول طراحی است. سیلویا هنرمند معاصر دومینیکن تبار ساکن بوستون است و روند خلق آثار را وسیله‌ای برای تغییرات مثبت در زندگی و هنر را ابزاری برای ارتباط به شمار می‌آورد. او فارغ‌التحصیل تصویرسازی از دانشگاه ماساچوست است و سعی دارد تا در نقاشی‌های دیواری خود وجوه فرهنگی، اجتماعی و محیطی را در تولید ارتباط در نظر بگیرد.
قرنطینه هرچند استرس‌زا است، اما این فرصت را به او داده است تا درباره هنرش و بالأخص نقش هنر عمومی بر مردم بیاندیشد.
در طول یک سال, «سیلیویا» به‌طورمعمول اوقات خود را در نواحی بوستون، با نقاشی می‌گذراند. به‌عنوان یک نقاش دیواری که دیوار را به‌مثابه بوم می‌انگارد، علاقه‌ی زیادی به انعکاس خطوط و سطوح مواج و کشیدن گرداب‌های پیچان با استفاده از رنگ‌های درخشان و زنده و پرهیاهو دارد. وی به‌طورکلی در آثارش عناصر تجسمی نظیر مدیا، خط، رنگ، فرم و تکرار را همواره مدنظر قرارداده است. او دراین‌باره می‌گوید: «من در کارگاهم همیشه طراحی به معنی کلاسیک را با نقاشی در هم می‌آمیزم و درنهایت با چاپ دستی و کلاژ تولید اثر را به انجام می‌رسانم. بزرگ‌ترین دغدغه من دریافت معنی مکان و ارتباط پذیری آن با عموم و فضای عمومی و چگونگی به چالش کشیدن مخاطبان به‌وسیله‌ی فضاست.»
او همچنین خالق اثری بر دیوار مجتمع دانشگاهی نورث ایسترن بوستون[۳] در ایستگاه راگلز[۴] است.
پس از وقوع پاندمی و مواجهه اجباری انسان‌ها با سختی‌ها و مشکلات معیشتی که زاییده کووید ۱۹ بود، سیلویا نیز تصمیم گرفت تا تمرکز خود را بر فعالیتی قرار دهد تا بتواند «نان بر سر سفره آورد». به عقیده او ازآنجایی‌که هنرمندان همواره با شرایط چالش‌زا و سخت دست‌وپنجه نرم کرده‌اند، یافتن راهی برای تطبیق دادن خود با شرایط فعلی امری عجیب و جدید به نظر نمی‌رسد.
نقاشی دیواری لوپز چاوز که در سال ۲۰۱۹ خلق شده است ترکیبی است از رنگ‌های بسیار درخشان و زنده، تصویر دست‌ها و یک مرغ ماهی‌خوار از جنس اوریگامی در ابعادی بسیار عظیم‌تر از اندازه واقعی.
او می‌گوید: «آرزو می‌کنم هرچه زودتر دوباره بتوانم بر دیوارهای عظیم نقاشی کنم. به نظرم اکنون بیش از هر زمان دیگری مردم به اهمیت هنر عمومی پی می‌برند. این هنر عمومی است که در شرایط سخت و چالش‌زای فعلی می‌تواند برانگیزاننده‌ی شادی و امیدواری در میان افراد باشد.»
کیتی آن گیلمور[۵]
گلیمور هنرمند ساکن لس‌آنجلس و فارغ‌التحصیل رشته هنر در ریاضیات در سال ۲۰۱۱ از دانشگاه گرینویل است.[۶] او در سال ۲۰۱۹ در ساختمان مجتمع دانشگاهی بوستون یک نقاشی دیواری خلق کرده است که به‌نوعی احساس هیپنوتیزم و خواب را تداعی می‌کند.
او درباره هنرمند نخست- سیلویا لوپز چاوز- می‌گوید: «کووید ۱۹ سبب شد سیلویا بیش‌ازپیش به‌صورت «دیجیتال» به هنر بیندیشد و امیدوارم واقعیت مجازی در آثار لوپر جایگاه خود را بیابند به این معنی که نقاشی‌های او به‌صورت فیزیکی بر دیوارها و هم‌زمان نیز به‌صورت مجازی درگوشی تلفن و یا کامپیوتر فرد دیگری نمایش داده شوند تا بیننده به‌صورت مجازی با آن آثار در تعامل قرار بگیرند.
Katy Ann Gilmore, a Los Angeles Based artist, works on her mural in the Snell Engineering building. Photo by Ruby Wallau/Northeastern Universityدقایقی پیش از اینکه پاندمی کووید ۱۹، ایالات‌متحده را با توقف مواجه کند، گلیمور در حال بازگشت از آرت فری در نیویورک بود. او نیز همانند لوپز چاوز معمولاً اوقات خود را صرف سفر به مناطقی می‌کرد که قرار بود نقاشی بعدی او از آن نواحی الهام گرفته شود.
گلیمور می‌گوید:«به‌نوعی احساس کسالت داشتم به‌طوری‌که خلاقیت در من رنگ باخته بود. مدتی طول کشید تا قوه خلاقه من دیگربار برانگیخته شد. به خودم گفتم اتفاقات عجیب و غیرقابل‌پیش‌بینی گا‌هاً واقع می‌شوند و این شاید بدین معناست که می‌بایست زمان بیشتری به خودم بدهم تا مجدداً بتوانم خود را بیابم و شروع به کار کنم. حذف ضرب العجل‌های کاری به او فرصتی داد تا مجدداً خود را بیابد. او روزانه به پیاده‌روی‌های طولانی می‌رفت و بیش‌ازپیش زمان خود را صرف گفتگوی ویدئویی با دوستان و اقوام می‌کرد.
Katy Ann Gilmore, a Los Angeles Based artist, works on her mural in the Snell Engineering building. Photo by Ruby Wallau/Northeastern Universityحدوداً یک ماه طول کشید تا گلیمور به استودیوی خود بازگردد و پس‌ازآن حس کرد گویی به سال ۲۰۱۴ بازگشته است، زمانی که هنوز با گالری‌ها کار نمی‌کرد و آثار خود را شخصاً در شبکه‌های اجتماعی به فروش می‌رساند.
هم‌اکنون او در طول روز بیشتر زمان خود را صرف کشیدن طراحی‌های کوچک می‌کند و در طراحی‌هایش خطوط کوچک هندسی را به‌گونه‌ای در کنار هم قرار می‌دهد تا با ایجاد اشکال در هم اپتیکال، خطای دید ایجاد کنند.
تومیسلاو توپیک[۷]
در نقطه دیگری از جهان هنرمند دیگری به نام تومیسلاو توپیک به بوم سفید خود در آتلیه‌اش واقع در برلین زل زده‌است. او متولد ۱۹۸۵ میلادی در هانوور[۸] است و هم‌اکنون در برلین سکونت دارد. توپیک تعداد قابل‌توجهی آثار چیدمان در فضای عمومی و خیابانی در دنیا آفریده است. او ذهنیت کلاسیک و سنتی درباره نقاشی را درهم‌شکسته و از مرزها گذر کرده‌است و در این مسیر ثابت کرده که آثار آبستره او چه در ابعاد کوچک قابل‌پذیرش در گالری‌ها هستند و چه بر فراز بناهای عظیم ارزش و جایگاه خود را یافته‌اند. رنگ و فرم دو عنصر قطعی و قابل‌ملاحظه در آثار او به شمار می‌آیند. توپیک هنرمندی است که معتقد است آثارش- چه نقاشی و چه چیدمان- می‌بایست به‌گونه‌ای ارائه شوند تا مخاطبین -از هر فرهنگ و موقعیتی- به‌طور واقعی و مستقیم بتوانند با آن‌ها ارتباط برقرار کنند.
در شرایط عادی، او به‌طورقطع روزهای پراضطرابی را می‌گذراند، ولی پروژه‌ها کنسل شده‌اند و سیل ایمیل‌ها و تماس‌های تلفنی و ضرب العجل‌ها و مشغله روزانه که تمامی روز او را پر می‌کردند هم متوقف شده‌است و گلیمور بر این عقیده است که این رکود روزهای نخستین حرفه او را به یاد او می‌آورد. «روزهایی را به یاد می‌آورم که هیچ موفقیتی کسب نکرده بودم و تنها به آزمون‌وخطا می‌پرداختم و یا در آتلیه پرسه می‌زدم و حتی هیچ کاری انجام نمی‌دادم.» توپیک یکی از هنرمندان آلمانی هنر خیابانی گروه دو کویینتسنز[۹] است.
این گروه متشکل از تومیسلاو توپیک و توماس گرنسور[۱۰]– خالق چیدمان‌های هنر عمومی در شهرهای مختلف دنیا ازجمله برلین، هامبورگ، شانگهای، هونگ کونگ، پاریس و بوستون هستند.
زمانی که محدودیت‌های سفرهای بین‌المللی اعمال شد، توپیک در حال انجام چیدمانی بسیار عظیم در ابعاد حدودی ۶۰ متر طول و ۲۰ متر عرض و ۸ متر ارتفاع بود که بنا بود در شهر پکن اجرا شود.
همانند دیگر هنرمندان در عصر کرونا توپیک تصمیم گرفت کار و حرفه‌اش را به‌طور مجازی ادامه دهد او برای این کار طرح‌های ابتدایی و طرح‌های رنگی را بارگذاری کرد هم‌اکنون اجرا و تولید این چیدمان را در پکن از استودیو خود نظاره‌گر است.
پی‌نوشت:
[۱] America’s for the art
[۳] Northeastern’s Boston Campus
[۴] Ruggle Station
[۶] Greenville College
[۸] Hannover
[۹] Duo quintessenz
[۱۰] Thomas Granseuer
منبع: https://news.northeastern.edu این مطلب علاوه بر برگردان انگلیسی به فارسی شامل بخش‌های افزوده شده و متناسب با موضوع می‌باشد.
در همین ارتباط اینجا بیشتر بخوانید:
بحران کرونا یا برای ساکت کردن کارمندان معترض دریکی از بهترین موزه‌های کوچک آمریکا
