| گالری آتبین
| نمایشگاه انفرادی عکس
| عنوان: کالبد اثیری
| هنرمند: نیلوفر تقی پور
| گشایش: ۱ خرداد، ۱۶-۲۱
| پایان: ۱۲ خرداد ۹۴
| بازدید: همه روزه ۱۶-۲۱
| آدرس: تهران، خیابان ولیعصر، چهاراه پارک وی، کوچه تورج، کوچه خاکزاد، شماره ۴۲
| تلفن: ۲۶۲۱۰۳۹۵
شهر، منظره‌ای مصنوعی از خیابان‌ها، ساختمان‌ها، دستگاههایی ست که زندگی شهری را امکان پذیر می‌سازد. برای شهر کارکرد خاصی اندیشیده شده بود و توسعه‌ی آن به طبیعت آسیبی نمی رساند. اما جنبش مدرن با تکیه بر کارکردگرایی، خردگرایی، منطقه بندی و تفکیک شهر در چهار عملکرد اصلی مثل کار، سکونت، فراغت و رفت و آمد روح فضای شهری را عملا به دست فراموشی سپرد.
پس شهر چه معنایی دارد و چگونه می توان آن را نشان داد؟
کدام را ببینم ؟ تصویر دوقطبیِ درونی یا منظره‌ی شهری‌ای که از معنای استحکام و کارکردش به عنوان یک شهر تهی ست.
در دوران بیماری‌ام، از آنچه درونم در حال رشد بود اطلاعی نداشتم. اما می دانستم که تعداد سلولهای جدید به تعداد سلولهایی که از بین میروند نزدیک است. نمود این تکثیر سلولی هر لحظه از یک جا خودش را نشان می‌داد. گاهی سلول های عصبی با درد و گاهی هم سلولهای مغزی با گرفتن تمرکز زندگی روزمره ام را مختل می‌کردند.
زندگی برای سلول ها به صورت غیر ارادی جاری است و فعالیت آنها باعث ادامه زندگی ارادی من در شهر می‌شود، شهری که باید آن را به عنوان مکانی معنوی و محیطی آرمانی برای حیات یا بخشی از جهان خطرناک و خشن پذیرفت.
فضای شهری امری دو وجهی به نظرم می‌آمد و جغرافیای فردی‌ام‌در ارتباط با آن شکل می‌گیرفت; مثل مرزی میان فضای خصوصی و عمومی، جزییات و کلیات، داخلی و خارجی، قدیمی و جدید، دایمی و موقت و …
اما آنچه هویت درونی‌ام را با فضا و بافت شهری به عنوان هویت بیرونی پیوند می زند چه بود !؟
وجه مشترک و معمایی فضای شهر و آنچه که در بدن من اتفاق می‌افتد نوعی تجربه است و عکس های این مجموعه شهر را به عنوان یک متن اساس کار خود قرار داده‌اند که فاصله و فضای متعلق به من را درون جغرافیای درهم ریخته شهر به تصویر می‌کشند و به جای خلق فضای بصری صرف بر هویت تاکید می‌کنند. ثبت هویت شهر در قالب عکس تسکین‌دهنده است. مانند واکسنی که باعث تحریک بدن برای تولید پادزهر می‌شود.
مکان بخشی از فضاست که به وسیله‌ی شخصی یا چیزی اشغال شده است و دارای بار معنایی و ارزش است. اینجاست که مرزهای آگاهی ذهنی و بصری، که مجموعه ای از عناصر ناهمسان است در یک لحظه و در بستری از احتمالات تصویری به وحدت میرسند.
کالبد اَثیری اصطلاحی در عرفان جدید است که به اولین لایه از هاله‌ی پیرامون انسان اطلاق می‌گردد. گفته می‌شود که این لایه در ارتباط مستقیم با جسم است و به عنوان نگهدارنده‌ی جسم و پیونددهندهی آن با “بدن‌های سطح” بالاتر عمل می‌کند.
