مروری بر عکسهای جدید کاترین اوپی
نیویورک، امریکا: گالری لمان ماپین از برپایی نمایشگاهی از آثار عکاس اهل لس‌انجلس، کاترین اوپی، خبر داد. برای این رویداد، همزمان کارهای جدیدی در دو فضای نمایشگاهی گالری در معرض دید قرار می‌گیرد که تاکیدی بر تعامل هنرمند با تاریخ عکاسی و ساختارهای هویت است، که هر دو مورد جنبه‌های مهم و لاینفک کار وی هستند. اوپی در دهه‌ی ۱۹۹۰ با مجموعه پرتره‌هایش از مدلهای هم‌جنس‌خواه و تراجنسی مورد توجه قرار گرفت، که آثاری پیشگامانه در دوران اوج قطب‌بندی فرهنگی در امریکا، موسوم به «جنگهای فرهنگی»، بودند. از آن زمان تا کنون، اوپی به صورت گسترده‌ای سفر نموده و زندگی امریکایی معاصر، و نواحی جغرافیایی را به‌واسطه‌ی عکاسی از سوژه‌هایی عمدتا از حلقه‌ی دوستان، خانواده و همسالانش ثبت کرده است. با تمرکز ویژه بر بررسی خرده‌فرهنگ‌ها، عکسهای اوپی سیاستها و ساختارهای اجتماعی کنونی را با زیبایی‌شناسی کلاسیک پیوند می‌دهند. این ویژگی در تصاویری به اوج خود میرسد که بر اساس سنت عکاسی مستند و همچنین معیارهای وسیع‌تر تاریخ هنر بسط یافته‌اند.
پرتره‌ها و مناظر به نمایش درآمده، شامل پرتره‌های رسمی جدید و مناظر انتزاعی، متاثر از ژانرهای پرتره‌سازی اروپایی و عکاسی منظره‌‍ی امریکایی است. با به‌کارگیری تکنیک کلاسیک کیاروسکورو، سوژه‌های اوپی ــ شامل چهره‌های فرهنگی مهمی چون کارا واکر، طراحان مُد، کیت و لورا مولِوِی، و جان واترز کارگردان ــ در برابر یک پسزمینه‌ی سیاه حالت گرفته و به شیوه‌ی تئاتری نورپردازی شده‌اند، و در جزئیات چهره و بدنشان به شکل نمایشی اغراق شده است. هنرمند بر شخصیت منحصربه‌فرد آنها تاکید می‌کند در حالی که همچنین بُعدی تمثیلی، فرای هویت فردی را ارائه می‌دهد. در میان این پرتره‌های تحکم‌آمیز، مناظری انتزاعی قرار دارند که نمی‌توان مکان جغرافیایی آنها را تشخیص داد. با نمایش بهترین چشم‌اندازهای امریکا، اوپی تصویر را به نوری محو و اشکال اصلی انتزاعی تقلیل می‌دهد تا واکنشی غریزی را برانگیزد که یادآور نسیان، امر متعالی و امور ناشناخته است.
در نمایشگاه همچنین مجموعه‌ای از ۵۰ عکس ارائه شده است که اموال و فضاهای داخلی محل سکونت الیزابت تایلر را به تصویر می‌کشد. تایلر که به‌ندرت اجازه می‌داد از محیط خانه‌اش عکاسی شود، به شکل بی‌سابقه‌ای به اوپی اجازه‌ی عکاسی از چیزی را داد که به آخرین پرتره‌های این ستاره‌ی افسانهای تبدیل شد. اوپی کارش را در ۲۰۱۰ آغاز کرد و به مدت شش ماه ادامه داد، و پرتره‌های غیرمستقیم صمیمانه‌ای را به‌واسطه‌ی نمایش خانه و اموال تایلر خلق نمود. با الهام از مجموعه‌ی «گریس لند» (۱۹۸۴) از ویلیام اگلستون ــ شامل تصاویری از خانه‌ی الویس پریسلی ــ اوپی مستندی خودمانی و دوست‌داشتنی از یک ستاره‌ی امریکایی ارائه می‌دهد. همزمان با این نمایشگاه بخشی از همین مجموعه در مرکز دیزاین‌پاسیفیک موزه هنر معاصر لس‌انجلس نمایش داده خواهد شد. همچنین کتابی نیز با عنوان، ۷۰۰ Nimes Road، از سوی نشر پرستل منتشر می‌شود. کاترین اوپی (متولد ۱۹۶۱)، لیسانس را از موسسه‌ی هنر سن فرانسیسکو و فوق‌لیسانس را از CalArts اخذ کرده است. وی در سن نه‌سالگی با یک دوربین کداک شروع به عکاسی از خانواده و اطرافیانش کرد. اوپی در سال‌های اول زندگی بیشتر تحت تاثیر عکسهای لوییس هاین بود. وی در ۱۹۸۸ به لس‌انجلس نقل مکان کرد و علاوه بر کار هنری، برای امرار معاش به‌عنوان تکنیسین آزمایشگاه در دانشگاه کالیفرنیا مشغول به کار شد و همراه با جولی برلی کارگاهی را در حیات خلوت خانه‌شان راه انداخت. او مدتی را به همراه جان بالداساری، باربارا کروگر و اِد روشا، به‌عنوان یکی از اعضای هیئت‌رئیسه، با موزه‌ی هنر لس‌انجلس همکاری داشت. مشخصه‌ی کار اوپی درآمیزی دغدغه‌های ساختاری، به‌کارگیری طیف متنوعی از تکنولوژی‌های چاپ، ارجاع به تاریخ هنر، و نقدهای سیاسی و اجتماعی است. اوپی از ۲۰۰۱ استاد هنرهای زیبای دانشگاه یو سی اِل اِی بوده است و در لس‌انجلس زندگی و کار می‌کند.
www.lehmannmaupin.com
نخستین نمایشگاه انفرادی الن دی مایر در هیوستون
هیوستون، امریکا: گالری یونیکس اولین نمایشگاه انفرادی از نقاشیهای هنرمند هلندی، اِلِن دی مایر، در هیوستون را با عنوان «فروپاشی» برپا نموده است. برای این نمایشگاه کارهایی از مجموعه «شکاف دیجیتال» ارائه شده که رابطه همیشه در حال تکامل میان پیوندهای شخصی و فنآوری پست‌مدرن را مورد تاکید قرار می‌دهد. در «فروپاشی»، کارهای الن دی مایر چشم‌اندازی سنجیده را از چیزی که نمی‌بینی تا چیزی که هر روز احساس می‌کنی، ارائه می‌دهد. هنرمند می‌خواهد تاثیر جامعه‌ی پست مدرن ما را بر رفتار انسان نشان دهد و همچنین تضاد میان غرایز اصلی انسانی ما، یعنی عشق، طمع، ترس، حس جمعی و علاقه‌ی همیشگی برای پیشرفت و موفقیت. دی مایر میگوید: «مجموعه‌ی شکاف دیجیتال در مورد همه‌ی ماست.
در طول بیست سال گذشته ما دگرگونی بزرگی بیشتر ناشی از فنآوری و انقلاب دیجیتال را تجربه کرده‌ایم. اما غرایز انسانی‌مان تغییر نکرده‌اند، اگرچه جامعه‌ی مدرن ما اغلب انتظار دارد آنها را نادیده بگیریم. این تنش، الهامبخش کار من است.» پرتره‌های او افراد موفق را نشان می‌دهند، در حالی که با نگاه‌های تهی شکننده به نظر می‌رسند. پیکره‌های الن دی مایر مجهز به گجت‌های دیجیتالی نظیر عینکهای گوگل و آیفون هستند، که به ویژگی مسلط زمانه‌ی ما در دسترسی به اطلاعات و قدرت اشاره دارد. اغلب فیگورها با اشیای کوچک و عجیب به تصویر کشیده شده یا دستکش‌های نظافت پلاستیکی پوشیده‌اند که نماد یک وسواس اجتماعی برای استرلیزه‌کردن و کمالی دست‌نیافتنی است. الن دی مایر (متولد ۱۹۵۵) برای تکنیک ظریف و سطح بالای جزئیات کارهایش در اروپا شناخته می‌شود. او در آکادمی هنر تیلبورگ هلند تحصیل نموده است و مدرسه‌ی هنر خودش را اداره می‌کند.
www.unixgallery.com
مجسمه‌های نقاشانه‌ی دنیس هولینگزوورث
نیویورک، امریکا: گالری Hionas برای اولین نمایشگاهش در ۲۰۱۶، آثار دنیس هولینگزوورث را با عنوان «مجسمه‌سازانه نقاشی کن/ نقاشانه مجسمه بساز» نمایش می‌دهد. هنرمند در اینجا مجموعه‌ای از مجسمه‌های جدید را ارائه می‌دهد، شامل یک مجسمه‌ی بزرگ، متشکل از رنگ روغن چسبانده‌شده روی یک آرماتور چوبی. کارهای نمایشگاه میان ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۵ خلق شده‌اند. در چرخشی آشکار از شیوه‌ی مرسوم هنرمند در استفاده از رنگ روغن در اشکال مجسمه‌سازانه، هولینگزوورث در این نمایشگاه، به جز دو مورد، از سطح بوم فاصله گرفته تا نقاشیهای سه‌بعدی و ایستاده‌ای خلق کند که همانند مجسمه دیده می‌شوند. نتیجه‌ی کار، ترکیب‌های شگفت‌انگیزی است که مانند اشیای نادر در ویترین قرار داده شده‌اند، و کیفیات طبیعت‌گرایانه‌ی آنها در تضاد با ترکیب‌های ماجراجویانه و کاربرد رنگ‌ماده در کار هنرمند قرار می‌گیرد. هنگامی که رنگ خشک می‌شود، نقاشی پایان می‌یابد. برای اینکه رنگ بالاتر از سطح بوم قرار بگیرد، بستر کار، که زمانی پانل‌ها و کلاف‌های بوم بودند، تبدیل به آرماتورهای مجسم‌هسازی شدند.
ویترین‌هایی را که هولینگروورث کارهایش را در آنها قرار می‌دهد، میتوان یک پوشش محافظ، یک کلاه ایمنی، ابزاری برای حفظ حیات و تاخیر در آنتروپی دانست که همزمان هم می‌گذارد و هم نمی‌گذارد که طبیعت مسیر خود را در پیش بگیرد. قطعات خار مانند رنگ روغنی که هنرمند در نقاشی‌هایش به کار می‌گیرد، بلوکهای ساختمانی مجسمه‌های رنگ روغنی وی روی آرماتورها هستند. دنیس هولینگزوورث فوق‌لیسانس هنر را از مدرسه‌ی کلرمونت (۱۹۹۱) دریافت کرده است. وی در نیویورک و شهر تسسا د مار اسپانیا زندگی می‌کند و نمایشگاه‌های متعددی در امریکا و اروپا داشته است.
www.hionasgallery.com
آثار محیط زیستی جولیان شاریر
لندن، انگلیس: بنیاد هنر پاراسول یونیت، اولین نمایشگاه هنرمند فرانسوی ـ سوئیسی، جولیان شاریر، را در انگلیس برگزار نموده است. نمایشگاه، مجسمه، پرفورمنس‌های ضبط‌شده، اینستالیشن، عکس و فیلم را شامل می‌شود. فعالیت‌های شاریر در طول دهه‌ی اول کارش، برای تحقیق در مورد زمین‌شناسی، زیست‌شناسی، فیزیک، تاریخ و باستان‌شناسی، او را به برخی از دورافتاده‌ترین نواحی سیاره‌ی ما کشانده است. کار هنرمند عمدتا در مورد زمان است؛ چرخه‌ی ممتد گذشته، حال و آینده، در کنار دگرگونی‌های ناگهانی و تدریجی که به شکل طبیعی یا بر اثر فعالیت‌های انسان اتفاق افتاده‌اند. بخش مهمی از آثار شاریر تا به امروز، او را به سمت بررسی دقیق مطالبات فعلی عمومی برای پیشرفت در زمینه‌ی فنآوری سوق داده است؛ پیشرفت‌هایی که بیشتر به استفاده‌ی روزافزون از منابع طبیعی بستگی دارد و پیامدهای گسترده‌ای برای نظام‌های زیست محیطی خواهد داشت. در میان چند اینستالیشن حاضر در نمایشگاه، اثری با عنوان «فضاهای فسیلی آینده» (۲۰۱۴) قرار دارد. این اثر ترکیب بزرگی از قطعات سنگ نمک است که از ناحیه‌ای موسوم به«مثلث لیتیوم» در بولیوی استخراج شده است.
فیلمی با عنوان «جایی» (۲۰۱۴) و مجموعه عکس «چند‌ضلعی» (۲۰۱۵) از دیگر کارهای نمایشگاه هستند. موضوع این دو کار، ویرانی ناشی از فعالیت‌های انسان در منطقه‌ای در قزاقستان است که بین سال‌های ۱۹۴۹ تا ۱۹۸۹، ۴۵۶ آزمایش اتمی از سوی شوروی در آن انجام شد. در طبقه‌ی دوم گالری نیز کاری با عنوان «گرایش» ارائه شده است. در این چیدمان، چندین گونه گیاه که گفته می‌شود در دوره‌ی زمین‌شناسی کرتاسه می‌زیسته‌اند، نمایش داده شده‌اند. این گیاهان در ویترین‌های شیشه‌ای و در دمای منفی ۲۰ درجه‌ی سانتیگراد نگهداری می‌شوند. تا هنگامی که این گیاهانِ متعلق به ۶۵ میلیون سال پیش به صورت منجمد نگهداری و مراقبت می‌شوند، به‌مثابه‌ی واسطی میان گذشته و حال هستند. جولیان شاریر (متولد ۱۹۸۷)، در برلین زندگی و کار می‌کند.
www.parasol-unit.org
