| گالری هما
| نمایشگاه انفرادی نقاشی-کلاژ
| هنرمند: مهدی حامدی
| عنوان: هر انچه سخت و استوار است دود می شود و به هوا می رود
| گشایش: ۱۶ مرداد، ۱۶-۲۰
| پایان: ۲۷ مرداد ۹۴
| بازدید: روزهای هفته ۱۱-۱۹ و جمعه‌ها ۱۶-۲۰
| آدرس: تهران، خیابان کریمخان زند، خیابان سنایی، کوچه چهارم غربی، شماره۸، واحد ۱
| تلفن: ۸۸۸۶۳۵۹۶
والتر بنیامین در” تزهایی در باب فلسفه‌ی تاریخ ” می گوید: ” واگویه کردن گذشته به گونه‌ای تاریخی به معنای ارج نهادن آن نیست؛ بلکه به معنای فراچنگ آوردنِ خاطره ای است که در لحظه ی وقوع خطر، همچون بارقه ای رخ می‌نماید”. بازتولیدِ تصویریِ گذشته در فضایی که پیوند اجتماعی-سیاسی- فرهنگی، در اختلاطی تصویری به هم می‌آمیزد، نشان از آن دارد که مدرنیسم به عنوان پارادایمی که در آن ندای خود- ارجاعیِ هنر سرمی دهد دوره اش به سر آمده است.ازآنِ خود سازی، گفتمانیت، پیوندخوردگی: تدابیر و تمهیداتی که شاخصه ی اغلب آثار هنری معاصر است. در این میان بهره گیری تمثیلی از کنشِ تقلید از طریق پارودی و پاستیش در خلق لُغزی تصویری آکنده از ارجاعات و بینامتن ها، می تواند دستیابی به مقوله ی فهم را با مانع مواجه ساخته و یا به تعویق اندازد. ذات خودآگاهانه ی تولید تقلیدیِ پاستیش، شکل تازه ای از خود-اندیشندگی را به کار می گیرد تا هاله ی بی عیب و نقصی را که در شکل اسطوره ای و تاریخ گرایانه ی آن در اطراف اصالت تنیده شده است را ربوده و از آنِ خود سازد. بازتولید استعاری آثار موجود، تصاویری جدید ابداع نمی کنند، بلکه گذشته را مصادره می کنند. معنای نخستینشان که ممکن است از میان رفته باشد ویا مبهم و پنهان شده باشد را از نو احیا نمی کنند، بلکه معنای دیگری به تصویرمی افزایند. با این حال تصاویر دست کاری شده ، برای تهی کردن آنها از اهمیت شان، دلالت گری شان و نیز ادعای اقتدار معنایشان به کار رفته اند؛ به عبارتی هم معنا را انتقال می دهند و نیز همزمان تعهد نسبت به معنا را به تاخیر می‌اندازند وجانشین مورد پیشین می‌گردند.
