| گالری آران
| نمایشگاه گروهی به انتخاب یهرنگ صمدزادگان و گالری آران
| هنرمندان: مارکو گریگوریان – کامران دیبا- محمد حسین عماد- مصطفی دره باغی – کورش قاضی مراد – محمود محرومی – سهند حسامیان – باربد گلشیری- مونا آقابابائی – رضا صدیقیان –معصومه مهتدی –سمانه مطلبی- رضا اشلقی – علی یار راستی – شبنم لهراسبی
| عنوان: کمتر بیشتر است
| گشایش: ۳۰ مرداد، ۱۶-۲۰
| پایان: ۲۲ شهریور ۹۴
| بازدید: افتتاحیه ۱۶-۲۰ و روزهای دیگر ۱۳-۱۹
| آدرس: تهران، خیابان نوفل لوشاتو- کوچه دادگر پلاک ۵
| تلفن: ۶۶۷۰۷۹۷۵
برگرفته از کاتالوگ نمایشگاه توشط بهرنگ صمدزادگان :
در آثار هنرمندان ایرانی –صرف نظر از استثنائات احتمالی- همواره‌ی تاریخ رویکردی تغزلی، موضوعی، پیامگرا یا روایی، بُن‌مایه اولیه خلق هنری بوده و هست. موضوعی از هر جنسی؛ پدیدار شناسی، سیاسی، اجتماعی، ادبی، عاطفی، روایی، یا تجربه متعالی همواره سرآغاز تولید اثر هنرمند ایرانی بوده است. وقتی هنرمند ایرانی به سمت ایجاد وضعیتی مینیمم نظیر مستطیلی سیاه یا سفید حرکت میکند، سیر مراحلی را در فرایند خلق طی میکند که در نتیجه آن به مستطیلی از”نبودن”، یا سیاهی‌ای از اشباع و انباشت میرسد. یا وقتی به اشکال هندسی متکثر در نظامی فرکتالی می‌پردازد، نحوه تکثیر و بسط فرم را در فضا، در قالبی استتیکی هدایت میکند. اگربه مستطیلی خالی میرسد نه به نشانه انگیزه‌ای مینیمالیستی است، بلکه در راستای اندیشه‌ای دوشانی که “هنر دیگر امری شبکیه‌ای نیست”، به شکلی از نانوشتگی و یا اشباع شدگی میرسد که نشان از ناتوانی زبان هنر در بارکشیدن مفهوم ذهن دارد. ریتم در بسیاری از آثار “به ظاهر مینیمال” باری روایی دارد. چرا که با موتیفهایی همراه است که الزاما اشکال مینیمال و فاقد معنی نیستند. بسیاری از آثار، “راوی حذف” هستند. چه در مکعبهای بتنی که تراژدی تاریخی‌ای را در خود مخفی میکنند. چه در طراحی‌هایی که در کاوش فرم به رفتار خود کاوانه، منظم و کمینه توأم با سرگرمی روی میآورند. چه در کارهای گریگوریان که از پی آشویتس به تهی، به هیچ میرسد. یا در نقاشیهای کامران دیبا که در نتیجه‌ی حذف خبر، لاپوشانی آگاهی، متن نوشته به سطوح یکپارچه‌ی ریتمیک تبدیل می‌شود. یا آثار عماد که کنش حذف توأم با ذهنیتی شاعرانه به فرمهای “حداقل” می‌انجامد. اینجا دیگر نمی‌توان بدون مراجعه به متن اثر و میل مولف یا حتی بستر، قضاوت کرد. و اینجاست که باید دامنه قرائت و تاویل را گسترش داد و به “برچسب زدن” بسنده نکرد. اینجاست که باید به تفاوت کاربردی دو مفهوم مینیمال (کمینه) و مینیموم (حداقل) توجه کنیم. همه این آثار به رغم تفاوت، از این نظر هم خانواده اند که در “کمتر” از “بیشتر” میگویند
