به نام خدا
هنر زیستن
نامه نیمه ماه
به قلم جاوید رمضانی
ایام عاشورایی است. جوشش هنر مردمی در هر کوی و برزنی هویدا است . روح جاری زمان ومکان لحظه ای متوقف میشود . افقی برای دیدن و بودن و شهادت دادن به زندگی گذرا و بی سامان رخ می نمایاند. توافقی ابدی بیرون از نظرگاه‌ها و تفکرات در نحله‌های فکری . گویی حق و حقیقت در زیستن انسانها از هوا واجب تر است.
تراژدی نینوا هیچ انسانی را رها نمی‌کند. گویی دادخواست مظلوم و مصلحت جویی بیطرفان و اضافه خواهی ظالمان پایانی ندارد. منطق گریز ناپذیر زیستن انسانی است. گویی هزاران سال است هیچ چیز تغییر نکرده است. مهابت حقیقت، در اوج احساسات مردان و زنان و رنجی که از زیستن تجربه می کنند هویداست. نمایشگاهی جهانی در زمان و مکان ثابت، غلیان رهایی بخش بغض زندگی که در زیبایی رخ مینمایاند.
زیبایی‌ای که بس متفاوت است درطبیعت، در رفتار، در اندیشه و در نحوه زیستن و چگونه بودن، و در بازنمایی اتفاقی مقدس. ابزارهای این بازنمایی تنها در ملتی چون ما چنین وسیع است. هنری مردمی با رنگها و سبک‌هایی گوناگون. در موسیقی، شعر، حجم و تصویر و نمایش و…
مراسمی وسیع که بستری انتقادی و پویا دارد. حضوری همگانی را می‌طلبد. اجتماعی است. مراکزی دائمی دارد.
نمی‌دانم هنر را چگونه تعریف می‌کنید . اما زیبایی شناسی عاشورا وسیع تر از نظام ادراکی انسان است.
وجهی دو گانه دارد هستی شناسانه و انسان شناسانه که در افق یکتا پرستی طلوع میکند. فضایی پردهش و سیال که کمتر از منظر هنر نگریسته شده. هنری شرقی و تکوینی که تکامل آن در دغدغه های زمان شکل گرفته. تاریخ این هنر تاریخ سیر زندگی انسانهاست. نگاشته نشده بلکه هر سال باز نگری می‌گردد. شاید سنت نگاشتن کمتر از عمل در این حوزه ارزش دارد. مفهومی نهفته در آن است که قبل از نگاشتن جاری بوده است. به این جهت است که آنرا هنر می نامم. امری وسیع تر از تعاریف مانده در قید زمان و مکان.
[author image=”http://www.homaartgallery.com/Files/ProfileFiles/big_51.jpg” ] جاوید رمضانی |مدیر مسئول نشر آوام سرا | [/author]
