| گالری مهروا
| نمایشگاه گروهی نقاشی با همکاری علیرضا آدم بکان
| عنوان: ۸۹
| هنرمندان:پگاه رجامند – مهرنوش ساوری – آرزو غلامی – شکوفه کلا – مهتاب مولوی
| گشایش: ۲۲ آبان ۱۳۹۴ -ساعت ۱۷ تا ۲۱
| پایان: ۲ آذر ۱۳۹۴
| بازدید: ۱۷ – ۲۱ / به جز پنجشنبه ها
| آدرس: تهران – کریم خان زند – شهید عضدی ( آبان جنوبی) شماره ۳۸
| تلفن: ۸۸۹۳۹۰۴۶ – ۸۸۹۳۹۰۴۷
در استیتمنت این نمایشگاه آمده:
چرا گروه می شویم؟
حقیقت آن است که قرارگیری در مسیر زمان باعث ایستادن ما در کنارِ یکدیگر است. اما این رویه، تمام ماجرا نیست. جزئیات در طی این مسیر اهمیت پیدا کرده است و منجر به بروز شاخصه‌های مشترکی درنوع نگاه و نحوه‌ی پیشبرد تصویر شده است. این شاخصه‌ها از سویی به دلیل آموزه‌های مشترک و راه‌حل‌های مقدماتی برای خلق تصویر خودنمایی می‌کند و از دیگر سو، نگاه مشترک به محیط، انسان، طبیعت، و زندگی باعث آن می‌شود. به این ترتیب، شباهت‌هایی هرچند پنهان و زیرمتنی مابین محصول هر یک از ما به وجود آمده است.
هدف از تشکیل این گروه به هیچ روی اعلام بیانه‌ای اعتراضی یا انتقادی نسبت به سایر اشکال خلق تصویر نیست، که تنها می‌خواهیم از این مسیر، راه‌حل‌های ساده اما عمیق خود را در نگاه به هستی، به مخاطب پیشنهاد
کنیم. این راه‌حل‌ها کلی بوده و چارچوب مشی ما را در بر می‌گیرد:
انسان و نه فقط پیکر انسان، بلکه تاثیر وجود انسان بر محیط، روشن‌ترین سویه‌ی نگاه ماست. این موضع لزوما جنسیتی نیست و انسان به معنای عام مورد خطاب است.
تلخی‌ها، شکست‌ها، درخودفرورفتگی‌ها، و نشدن‌ها، نمود بارزتری در تصاویر ما دارد و این ناشی از درک این چنین ما از دوران معاصر و رنجی است که انسان معاصر می‌برد.
راه‌حل‌های دکوراتیو و تزئینی در آثار ما جایی ندارد،حتا اگر به عنصری از عناصر زیبای طبیعت رجوع شود نیز، استفاده از آن در راستای همان تلخی و کژی است. مهم آن که اصرار بر تلخی و کژی به عنوان یک مُد
و پز شبه روشنفکرانه، مورد تایید ما نیست و این تنها شکل دریافت ما از محیط است، چه بسا که بارقه‌های امید و نگاه به زیبایی نیز مورد توجه قرار می‌گیرد.
بیانگری چه در فرم و نحوه‌ی رفتار با متریال نقاشانه و چه در بازتاب محتوا مورد تاکید ماست و ما خود را جدا از تاریخ این نگاه در نقاشی معاصر ایران نمی‌دانیم، چنان که بزرگانی چون پزشک‌نیا، یکتایی، محصص، لاشایی، ملکی و … چنین خلق کرده‌اند.
آگاهیم که روند حرفه‌ای تولید و نمایش اثر که مماس با نقد و رفتار مخاطب است می‌تواند در پیشبرد اهداف ما موثر باشد و این باعث می‌شود تا ما پنج نفر در کنار هم بایستیم، در کنار هم خلق کنیم و از آن چه بر تک‌تکِ ما می‌گذرد دفاع کنیم.
