|«ممهور» کارنمای نقاشی مجتبی تاجیک در گالری اثر
| قوطیهای مجازی
| جاوید رمضانی
- در هنر معاصر فهم عامیانه شیء، نقطه عزیمت به قصد آشنایی زدایی با خوانش معلوم و بدیهی آن در اذهان مخاطبان می‌باشد.
آنچه در اصطلاح نقاشان، طبیعت بی‌جان لقب گرفته، به بهانه تولید مفهومی است جدید که استوار بر معنای ظاهری اشیا می باشد . هر شیء در زمان و مکان خود گویای مصداق و معنای مشخصی است که بر اساس آن ساخته شده و در زندگی بشر ایفای نقش می‌کند.
هنرمندان با جابجایی این اشیا به مکانها و زمان‌های دیگر، مفاهیمی نو می‌آفرینند. جهان بازنمایی از شی همیشه در پی استعاره و کنایه‌هاست و مخاطبان خود را در پی مقصد هنرمند به وادی خیال می‌کشاند، جستجویی که منظر آن حاوی لذت دیدن و انکشاف است.
آثار مجتبی تاجیک در طی بیست سال فعالیت نقاشانه دغدغه تبدیل اشیا به ابژه‌های هنری را دارد. از مضامین آثار او می‌توان کفش‌ها، جعبه‌ها، کشوها و غیره را نام برد. این هنرمند اشیا را با تکنیک واقعگرایانه و با مهارتی بی‌نظیر بر بوم نقش می‌کند.
کاربست او برای تولید وسوسه در مخاطب تنها به استفاده از فن والا خلاصه نمی شود، بلکه حسی از زندگی را با پرتاب نور و بافت در آثارش به نمایش می‌گذارد. حسی که درک پدیداری جادو‌وَشانه هستی را در این اشیا متجلی می‌کند، در نظر نخست روایت‌های متفاوتی را می‌توان درتابلوها تشخیص داد که در پی کنایه به هستی انسان و جامعه امروز می‌باشد.
نمایشگاه شامل دو تابلوی نقاشی با تکنیک اکرلیک بر روی بوم و با ابعاد متغیر است. تمامی آثار بر تصویر کشوها و جعبه ها تمرکز دارند که ارجاعی به زندگی مردم این زمانه دارند. فضاهایی مکعب‌گونه و هندسی و به غایت جزمی. هنرمند در بیانیه خود می‌گوید که سالهاست در آپارتمان‌های متراکم و فشرده‌ای زندگی کرده است. خانه‌هایی که حکم جعبه و را برایش داشته اند.
مخاطب در مواجهه با تصاویر نقاش، گونه‌های متفاوتی از این اشیا را کشف می‌کند. زمانی با کشوهای یک عطاری مواجه می‌شود و در جایی با صندوق‌های پستی آپارتمان‌ها و در جایی دیگر جعبه‌ها و کشوهای کارتکس کتابخانه که همگی در عین موجودیت دارای نوعی فرسودگی می‌باشند. نشنه‌ای حاکی از حضور انسان، حضوری در عین غیاب.
بازی‌های زبان تصویری تاجیک در گرو نشانه‌هایی به غایت ساده هستند. از آن جمله می‌توان ترکیب‌بندی متقاطع در کلیه آثار، با وجود کهنگی کارکردی و فن بدیع و محکم نقاشانه را نام برد. به گفته هنرمند ، این ترکیب گواه جزمیت و هم وجود گفتمان در زندگی امروزی است. زندگی که خود حاصل زیستن در فضای این قوطیهای ممهور می‌باشد. او در انتهای بیانیه خود اضافه می‌کند که این قوطی‌ها توسط پرده‌ها ممهور شده است تا ما تنهایی خود را حفظ کنیم و خوشبختی را در فضاهای مجازی جستجو نماییم. البته باید اضافه کرد که حضور این زندگی مجازی را هیچ عنصر یا نشانه‌ای برملا نمی‌کند و شاید بتوان گفت که سویه نقد اجتماعی هنرمند بدون این جمله‌ی بیانیه کامل نمی‌گردد.
مجتبی تاجیک متولد ۱۳۴۵ است و کارنامه پر و پیمانی از حضور در عرصه‌های داخلی و بین‌المللی دارد. موفقیت او مدیون بکارگیری زیبایی شناسی عکاسانه در جهت بازنمایی ابژه‌های واقعگرایانه و آشنایی زدایی از خوانش مألوف آن‌هاست.
از نگاه من آنچه آثار این کارنما را لذت‌بخش می‌کند نه ترفند نظری مطرح شده تاجیک، بلکه حسی عمیق در به تصویر کشیدن این اشیا می‌باشد که هویتی انسانی به آن بخشیده گویی جهانی زنده و در جریان را با چاشنی نوستالژیک ارائه می‌کند. شاید بتوان تناقضی تامل برانگیز را مطرح نمود .
در مسیر تولید آثار لذت مراقبه‌گونه و تکنیکال نقاش مشهود است. این مقوله کارماده اصلی زیبایی‌شناسی هنرمند می‌باشد که در قالب از پیش تعیین شده‌ای تبیین گردیده. قالبی که توان پذیرش و معنابخشی به هر شیء دیگری را دارد. اینگونه ، تمایز و خلاقیت هنرمند به نفع تکنیک و زیبایی ساده‌انگارانه در حاق پوشیدگی دیده می‌شود.
