- پرونده « نگاهی بر طبیعت در آثار عکاسان ایرانی»
از بابک کاظمی به عنوان چهره نوظهور فتوآرت ایران نام می‌برند، او متولد ۱۳۶۲ در اهواز است و به نسل دوم فتوآرت ایران تعلق دارد. اغلب آثار وی دارای مضامینی اجتماعی هستند و به بحران‌هایی چون مهاجرت و بی‌هویتی می‌پردازد، کاظمی از اهالی جنوب است و موضوعاتی چون، جنگ و نفت از عناصر جدایی ناپذیر آثار او هستند. همچنین موضوع طبیعت با دیدی ویژه و مخصوص به خود او که هم روایی و هم نوستالژیک است، با اشارات تصویری به زادگاهش و طبیعت خاص جنوب ایران، در برخی از مجموعه‌های آثار او دیده می‌شوند.
کاظمی تا کنون برنده جوایز متعددی چون جایزه اقامت دلفینا در لندن شده است و بخشی از آثار او در موزه شارجه نگهداری می‌شود و نمایشگاه‌های متعدد گروهی و انفرادی در ایران و سایر کشورها برگزار نموده است.
او هنرمندی تجربه‌گرا و پرکار است. در زندگی او هنر و زندگی در هم تنیده و جدایی‌ناپذیر هستند، از همین روست که آثار او این‌چنین از تجربه‌ی زیسته او بیرون آمده اند، تجربه زیستی به عنوان یک مرد ایرانی، کسی از اهالی جنوب و یک هنرمند که دائما در حال جستجوست و گوشه‌هایی از زندگی خود را به اثر هنری تبدیل می‌کند.
او عکاسی را به عنوان رسانه اصلی مورد استفاده خود برگزیده است و آثار خود را برپایه تصویر بازنموده بنا می‌کند. اما همان‌گونه که بهنام کامرانی در جایی اشاره می‌کند:« تصاویر و وانموده‌ها، هیچ‌گونه شباهتی با واقعیت ندارند… این حالت مرگ امر واقعی، تلاش ما را برمی‌انگیزد تا به صورتی نوستالژیک امر واقعی را احیا کنیم.»
کاظمی برای رسیدن به این نوستالژی از قطعات جدا افتاده واقعیت برای تولید استفاده می‌کند، او آن‌ها را یا در عکس به تسخیر درمی‌آورد یا عکس را مانند خاطره یا خواب بازآفرینی می‌کند و در این راه از راه‌های متعدد خلاقانه‌ای بهره می‌برد.
کاظمی جزء معدود هنرمندان مطرح ایرانیست که در استفاده خلاقانه از عکس به تاریخ عکاسی رجوع می‌کند و از گنجینه غنی تکنیک‌های قدیمی در عکاسی و چاپ عکس بهره می‌برد.
کاظمی از ابتدای دوره هنری خود از مواد و متریال‌های گوناگونی برای دست‌کاری در عکس‌هایش سود برده است. به طور مثال استفاده از فرآورده‌های نفتی در فرآیند تولید اثر هنری یکی از ابتکاراتی است که او هم برای رسیدن به فرم و هم معنا در آثارش از آن استفاده می‌کند. او در مجموعه گذشته استمراری خود که طبیعت در آن با دیدی خوابگونه و خاطره‌وار روایت شده است، از جلوه بصری تکنیک صمغ بیکرومات استفاده کرده است.
آثار این مجموعه روایت تکه ابریست که همچون الهه خاطره بر سر همه مناظر و فضاهای بازنموده در عکس سایه افکنده، ابری که بر خلاف ذات خود در گذرندگی ، ایستاده و تبدیل به ناظری بیرون شده است، مانند شخصیت دلقک یا راوی که بر همه اتفاقات صحنه اشراف دارند اما در عین حال از آن جدا هستند.
خاصیت روایتگری در این مجموعه به مجموعه‌ای از مناظر طبیعی تحمیل شده و این امر با تکرار شکل ابر اتفاق افتاده است. این ابر بر آن‌چه در زیردست او اتفاق می‌افتد اشراف دارد، یا از آن محافظت می‌کند و یا آن را تحت تسلط خود درآورده است.
کاظمی دانش قابل توجهی در زمینه عکاسی جایگزین یا آلترناتیو دارد که به استفاده از تکنیک‌های قدیمی در روند عکاسی و چاپ اطلاق می‌گردد. مانند تکنیک صمغ بیکرومات آمونیوم با تن رنگی مخصوص به خود و اتفاقات تصویری غیر منتظره‌ای که در چاپ ایجاد می‌کند، و این همان تکنیکی است که او از جلوه‌ها بصری آن در مجموعه گذشته استمراری استفاده کرده است و حسی متفاوت از یک نگاتیو را بدست آورده که با عنوان مجموعه دارای هماهنگیست.
کاظمی با استفاده از تکنیک‌های عکاسی وچاپ جایگزین در عکس‌هایش ویژگی منحصر‌به‌فرد ایجاد می‌کند و مجموع این ویژگی‌های بصری خاص، مضامین برخاسته ازتجربه زیست اصیل فردی و جسارت در فرم و بیان است که او را با سنی به نسبت کم، در میان فتوآرتیست‌های ایرانی بدل به فردی مطرح و قابل توجه می‌‌گرداند.
