جایزه‌ی ترنر سال ۲۰۱۶
با نگاهی به لیست نامزدهای نهایی جایزه‌ی ترنر امسال می‌توان نتیجه گرفت که امسال سال مجسمه‌سازهاست. البته مجسمه سازی نه به معنای میکل‌آنژی و هنری موری آن. بلکه آثار پیچیده و چندلایه‌ای که شیوه‌ی مشاهده‌ی ما از جهان اطراف را به بازی می‌گیرد. پس از سالها سلطه‌ی هنر مفهومی، ساوند آرت، آرکایو آرت و فیلم آرت بر جایزه‌ی ترنر کمرنگ شده است و بالاخره آثار برگزیده امسال فیزیکی هستند و فرم، فضا، رنگ، مواد و متریال دستکاری شده از دغدغه‌های اساسی سازنده‌های آنها می‌باشد.
در سالهای اخیر به نظر می‌رسد، جایزه ترنر با نامزد کردن آثاری چون کوسه‌ی دو نیم شده‌ی هرست (۱۹۹۵) و چراغ هایی که خاموش و روشن می‌شوند(۲۰۰۱) اثر مارتین کرید، توانایی شوکه کردن خود را از دست داده است. اما حالا این آثار به تاریخ پیوستند. سال گذشته در کمال ناباوری جایزه‌ی ترنر به گروهی از معماران جوان انگلیسی به نام Assemble اهدا شد که به بازسازی محله‌های متروک می‌پرداختند. اما نامزدهای ترنر امسال، به خاطر خلق تصاویر خارج از عرف یا به دلیل به چالش کشیدن مرزهای هنر ما را غافلگیر نمی‌کنند؛ بلکه عنصر غافلگیری در بازگشت به هنرهای پایه(مجسمه‌سازی)می‌باشد.
مایکل دینMichael Dean، :
۳۸ ساله و متولد نیوکاستل، تنها مرد لیست نامزدهای ترنر، از نخاله‌ها و پسماندهای ساختمانی نظیر سیمان و فولاد، چیدمان‌هایی بزرگ با ترکیباتی غیرقابل پیش‌بینی به وجود می‌آورد.
مطالعه‌‌ی اوبر روی به هم پیوستگی فضاهای عمومی و فضاهای شخصی می‌باشد. اثری در نمایشگاه برگزیده‌ی او در گالری جنوب لندن وجود دارد که در آن تکه‌ی بزرگی سیمان روی مبل اتاق نشیمن هنرمند قرار گرفته و آلبومی از تصاویر همسرش نیز که پیش از این روی این مبل نشسته بر روی آن قرار گرفته است. با کندن صفحه‌ای از این آلبوم، مخاطب قسمتی از دنیای خانگی این هنرمند را وارد فضای شخصی خود می‌کند.
آنتیا همیلتونAnthea Hamilton، :
۳۷ ساله و ساکن لندن برای نمایشگاهش به نام گلسنگ! شهوت! پاکدامنی! Lichen! Libido! Chastity! نامزد دریافت ترنر شده است. او سوررئالیست به روز شده‌ای است که تصاویر متنوع و غیر‌معمولی نظیر عکس‌های تئاتر کابوکی ژاپن تا تصاویر جان تراولتا را مورد استفاده قرار می‌دهد و آنها را بدیل به چیدمان‌های چالش برانگیز و زنده می‌کند. او برای خلق این چیدمان‌ها از شیوه‌ی “از آن خود سازی” یا appropriation استفاده می‌کند.
هلن مارتنHelen Marten،:
۳۰ ساله، ساکن لندن اما متولد مکلسفیلد، در این پنج سال اخیر به دلیل کولاژهای سه بعدی خیالبافانه‌ی خود در سطح بین‌المللی، مطرح شده است. او نیز مانند دین و همیلتون، به جای ساختن آثارش از هیچ، از اشیای حاضر آماده استفاده می‌کند و خوانش آثار کنایی و به ظاهر خنثی وی حتی سخت‌تر از آثارآن دو نفر دیگر می‌باشد.
یکی از آثار نمایشگاه برگزیده‌اش به نام “برآمدگی‌های قمری” Lunar Nibs در دوسالانه‌ی ونیز، از چندین باندل رنگ و رو رفته در فرمی ماهی-مانند تشکیل شده که از قفسه‌ای آویخته شده است. تکه‌هایی از خانه‌های عروسکی در کنار ابزار لوله کشی و ماشین‌آلات اوراغ قرار گرفته است تا به اثری مفهومی، غالبی ملموس و فیزیکی ببخشد.
جوزفین پرایدJosephine Pryde، ۴۹ ساله، ساکن برلین و لندن، برای نمایشگاه انفرادی خود در سی.سی.ای واتیس سن فرانسیسکو CCA Wattis San Francisco نامزد ترنر شده است. با وجود اینکه او اساسا عکاس می‌باشد، آثارش با عناصر مجسمه همراه شده است. ویژگی جسمانی و جنسی غیر قابل انکاری در آثار او به ویژه مجموعه‌ی “این بدن من نیست” It’s Not My Body وجود دارد. این مجموعه از روی هم انداختن(سوپرایمپوز) اسکن‌های ام.آر.آی جنین در رحم بر روی مناظر صحرایی و با استفاده از فیلترهایی رنگی به وجود آمده است.
در کل جایزه‌ی ترنر، هنوز هم برای کسانی که معتقدند هنر باید شکل خاصی داشته باشد، غافلگیر کننده است. اما اگر شما به هنری تآمل برانگیز که از تصاویر و متریالی غنی و متنوع به وجود آمده‌اند علاقه‌مند هستید، جایزه‌ی ترنر آن را برای شما مهیا می‌کند.
هنگامیکه به بخشی از آثار ارائه شده توسط هنرمندان راه یافته به مرحله پایانی دریافت جایزه ترنر ۲۰۱۶ را مشاهده می کنم به این نتیجه مهم می رسم که هنر مدرن نه تنها تبدیل به هنر مدرن نشده است بلکه از مسیر واقعی ایجاد تحول های شگفت انگیز الهام بخش برای هنرمندان در این بیش از شروع یک دهه از آغاز قرن بیست و یکم به طرز عجیبی خارج شده است با این همه من با توجه به اندک سواد هنری که دارم بسیار امیدوار و علاقمندم که خانم آنیتا همیلتون برنده حایزه ترنر ۲۰۱۶ شود.