دلالان پیشروی دنیای هنر معاصر چه کسانی هستند؟ برگزار کردن نمایشگاه های با کیفیت، کیوریت کردن غرفه‌های موفق در نمایشگاه‌های بین‌المللی سرتاسر جهان و جستجو کردن در آتلیه‌ها و دانشگاه‌های هنر برای پیدا کردن هنرمندان جوان بااستعداد، به عهده‌ی دلالانی است که در دنیای هنر نقش مهم “سلیقه آفرین‌ها” را ایفا می‌کنند.
این مقالات تحت عنوان ” ملاقات با سلیقه آفرینان” مجموعه‌ای از مصاحبه‌ها با دلالان و صاحبان گالری هنری موفق و جوان از سرتاسر جهان( از کشورهای اروپایی تا خاورمیانه و ..) است که از تجربه‌ها، سختی‌ها و جذابیت‌های حرفه‌شان می‌گویند و در سایت artspace.com گردآوری شده است .
نوشته آلکسندرا پیرز
ترجمه سایت تندیس به قلم یاسمن نوذری
گالری کربن ۱۲ میدان السرکل با اندک کمک موزه‌ها پیش می‌رود!
اگر از نادین ناتزر Nadine Knotzerدر باره‌ی لحظه مورد علاقه‌اش در سالهای اول گشایش گالری کربن ۱۲ دوبی بپرسید، با لبخندی گشاده قطعا خواهد گفت:«فروش به موزه ملی تایوان» که اشاره به خرید یکی از کلاژهای پرچم آمریکای سارا رهبر توسط این موسسه دارد. کوروش نوری که از موسسان مشترک این گالری است می‌گوید «این برای ما اتفاق مهمی بود.»
آن فروش سال ۲۰۱۰، یعنی یک سال پس از گشایش گالری، ماه ها زمان برد. اما بعد از آن اتفاق، دلالان ایرانی تبار موفق به فروش به British Museum و Centre Pompidou و بسیاری از موزه‌های دیگر شده اند. ولی ناتزر می‌گوید:
«این فروش اول است که واقعا باید آن را جشن گرفت.»
ناتزر این گالری را تقریبا بلافاصله پس از فارغ التحصیلی خود افتتاح کرد و خیلی خوشحال است که اطلاعات الانش را آن موقع نداشته است. او می‌گوید:«چون ممکن بود هیچوقت سروقتش هم نروم»
او درباره‌ی آغاز این گالری می‌گوید:«۹۰% آن علاقه بود. کاملا متضاد زرق و برق و پول زیادی بود که همه از دوبی انتظار دارند، شش ماه اول هیچکس حتی وارد گالری هم نشد. هر هنرمندی که نمایشگاه داشت، باید معرفی می‌شد. نه تنها به اماراتی‌ها بلکه به خراجی‌ها و توریستها.»
در میان این هنرمندان حتی می‌توان نامهایی چون اولاف برونینگ را یافت که گالری دیگری در دوبی آثار او را نمایش می‌دهد.
در زمان افتتاح کربن ۱۲، دوبی با رکود اقتصادی خود دست و پنجه نرم می‌کرد. پس چه چیز عامل موفقیت کربن ۱۲ شد؟ برنامه بینالمللیشان آنها را در میان همکارانشان در خلیج متمایز کرد. ناتزر توضیح می‌دهد که:«مجموعه‌داران بین‌المللی ما را در اینترنت پیدا کردند و کم کم سر و کله محلی‌ها پیدا شد. حالا کار ما گرفته است.»
این زوج به طور مرتب در نمایشگاه Art Dubai شرکت می‌کنند. چندین سال پیش ناتزر به NADA زنگ زد و از آنها پرسید«که آیا شما علاقه‌ای به یک گالری واقع در دوبی دارید؟» و آنها علاقه‌مند بودند. امسال دومین سال شرکت آنها در NADA New York است و ناتزر در مورد علاقه‌اش به نمایشگاه امسال می‌گوید: «انگار که هر دلال در غرفه‌اش یک کار کمتر آویزان کرده بود که آثار دیگر بهتر به نمایش بیایند.»
غرفه‌ی کربن ۱۲ در نمایشکاه NADA New York امسال با نقاشی‌های برنارد بومن Bernhard Buhmann( با قیمت ۲تا ۱۰ هزار دلار) و مجسمه‌های سارا رهبر(با قیمت ۲۵ تا ۵۰ هزار دلار) موفقیت آمیز بوده است. «درها ظهر باز شدند و ما ساعت ۱۲:۱۵ اولین کارمان را فروختیم.»
ادل اسنتی، گالری جسور تازه کار در لندن با درس‌هایی از گاگوسین رونق گرفت.
جرمی اپشتاینJeremy Epstein و چارلی فلوئس Charlie Fellowes موسسان ادل اسنتی Edel Assanti این گالری را حدود شش سال پیش در ساختمان اداری خالی با معماری ویکتوریایی افتتاح کردند. نام این گالری از کنار هم قرار دادن فامیلی نیاکان این دو شکل گرفته است. اپشتاین می‌گوید:« وقتی که شروع کردیم حتی حساب بانکی هم نداشتیم.» وی که پیش از این در گالری گاگوسیان کار می‌کرد، مجبور به کار کردن همزمان در دو شغل شد تا بتوانند در سال ۲۰۱۲ گالریشان را افتتاح کنند. او در زمان افتتاح گالری تنها ۲۶ سال داشت.
او می‌گوید هیچ سرمایه‌ی اولیه‌ای نداشتند و هر پولی که در این کار به دست آوردند از فروش آثار هنری بوده است.
به نظر می‌رسد فروش آثار برای این دو آسان باشد. غرفه‌ی آنها در NADA 2016 نیویورک ، با فروش هشت کار و یک اثر پیش فروش شده، موفقیتی تمام و کمال به حساب می‌آید. هنرمند این آثار دیل لوئیس Dale Lewis نام دارد. نقاشی که پانوراماهای بزرگ و اکسپرسیوی از تباهی و بی‌بند وباری و افراط خلق می‌کند. اپشتاین در مورد او می‌گوید:« ما او را به عنوان نقاش بریتانیای از پای درآمده می‌شناسیم. او صحنه‌هایی که می‌بیند را به تصویر می‌کشد. عیاشی، روسپی‌گری و توریسم جنسی در تایلند.»
از دیگر هنرمندانی که گالری ادل اسنتی آثارشان را ارائه داد می‌توان گوردن چئونگ Gordon Cheung، اندرو ساترلند Andrew Sutherland، پیم بلاکر Pim Blokker و مارسین دودک Marcin Dudek را نام برد.
این گالری که حالا به خیابان نیومن در فیتزورویا منتقل شده است، هنرمندانش را نه بر مبنای ملیت یا مدیوم، بلکه بر اساس برنامه‌ای موضوعی انتخاب می‌کند. اپشتاین در این مورد توضیح می‌دهد که:«ما به آثاری علاقه‌مندیم که توصیف‌گر زمانی باشد که در آن خلق شده است. این آثار گاها سیاسی‌اند.»
او چه چیزهایی از کار کردن در گاگوسیان آموخته است؟ خیلی چیزها! اپشتاین می‌گوید که مردم متوجه وجوه مختلف یک گالری حرفه‌ای نیستند. او به خصوص در مورد رابین ووسدن در گاگوسین Robin Vousden می‌گوید که چگونه به او یاد داد به حرفه‌ی هنرمندان رسیدگی کند و از صبح تا ساعت دو شب پای گوشی بلک بریش به کارهای هنرمندان رسیدگی می‌کرد.
درسی که اپشتاین گرفت؟« ما باید مثل کوه استوار باشیم. نباید حواس هنرمندان را با جزییات پیش پا افتاده‌ای نظیر حسابداری، ویرایش کاتالوگ یا تنظیمات برنامه پرت کرد و هر چه سرشان شلوغتر شود، این نکته اهمیت بیشتری پیدا می‌کند زیرا مدیریت آن سخت تر می‌شود.»
بدون شک بالا پایین‌های زیادی برای این دو دلال جوان وجود داشته است. مثلا یک بار فلوئس به شوخی منتقدی را تهدید کرد و این تهدید شروع مقاله‌ای شد و … . اما حالا جای پایشان محکم شده است و همان طور که فلوئس می‌گوید «همیشه فروش خوبی در آمریکا داشته‌اند.»
[/one_half_last]
