پرونده مقاله هایی از نیویورک تایمز |قسمت سوم
کارخانه های قدیمی درپاتاکیت-رود آیلند با هنر به عنوان تنها محصول خود، بازسازی شدند
ترجمه سایت تندیس امیر کوشامنش
قسمت قبل را اینجا بخوانید:
- پرونده مقاله هایی از نیویورک تایمز قسمت اول
- هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن
- مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر
- پرونده مقاله هایی از نیویورک تایمز |قسمت دوم
کشف هنر به عنوان ارغوان پیشرفت و توسعه، مهم ترین دستاورد بازسازی شهری محسوب می گردد. چشم ما از دیدن منظره خشک توسعه شهری که این روزها گریبان گیر شهر شده خسته شده است. ساخت و سازهایی که همه نوع محصولی تولید می کنند اما در بین آنها خلعی نامرئی احساس می شود. خلعی که شاید تأثیر آن بعدها محرز گردد. تأثیریی روحی که مستقیم با کیفیت زیست بشر سر و کار خواهد داشت. هنر، واژه فراموش شده در لابلای ساخت و سازهای شهری است که مجالی برای نشان دادن پیدا نمی کند و هنرمندانی که از کمبود فضا نالانند. با نگاهی ساده می توان دریافت که هنر بهترین حامل است. چه از لحاظ اقتصادی و چه از لحاظ زیست محیطی، اما به واسطه اهداف دراز مدت خود همیشه در حاشیه قرار داشته و تنها آینده نگران توانایی کشف قدرت آن را خواهند اشت. پاتاکیت از آن دسته شهرهایی است که به هنر اعتماد کرده و مصمم به خلق آینده ای روشن است. مقاله زیر به قلم خانم الیزابت ابوت به جایگاه جدید هنر در شهر پاتاکیت پرداخته و خلاصه ای از کارهای صورت گرفته در جهت رشد شهری پاتاکیت را بیان داشته است:
پاتاکیت-رود آیلند – این شهر که در شمال پراویدنس واقع شده در قرن ۱۷ میلادی شکل گرفت و خانه ده ها کارخانه قدیمی شده که در حال شناسایی هویت جدیدی هستند.
سابقاً این شهر را به خاطر قوانین قابل توجه در طول انقلاب صنعتی می شناختند، زمانی در دهه ۷۰ که منسوجات، و بعدها جواهرات و یا کارخانه هایی از این قبیل تولید می کرد. هم اکنون پاتاکیت شهرتی در استدیو و فضای باز برای هنرمندان بدست آورده، و فضای مقرون به صرفه به هنرمندان اختصاص داده است.
Sculptures by Donald Gerola outside the converted Lorraine Mills in Pawtucket, R.I. Credit Kieran Kesner for The New York Timesاز اواخر سال ۱۹۹۰، زمانی که شهر طرح ابتکاری هنری را برای نجات کارخانه های قدیمی و از کار افتاده شهر آغاز کرده، ۸ کارخانه قدیمی برای ایجاد فضاهای تجاری برای هنرمندان و کسب و کارهای کوچک، توسعه داده شده است. سه عدد از آنها متشکل از یک مجتمع بزرگ با چندین ساختمان متصل به آن هستند و فضای موجود در آنها کمیاب است.
تلاش های صورت گرفته در این شهر بر یک فرض ساده استوار است، بر اساس نظر هربرت ویس- متصدی امور فرهنگی و اقتصادی پاتاکیت- : ” همه هنرمندان کاسبان کوچک هستند. ”
آقای وایس و دیگران بیان داشتند که منحصراً، هنرمندان و تجّار کوچک به اندازه مردمی که روزگاری در کارخانه ها در روزهای اوج خود کار می کردند گماشته نمی شوند، امّا در مجموع یک زندگی جدید را به پاتاکیت تزریق و تقریباً مبلغ یک میلیون دلار درآمد افزوده سالانه به پایه مالیاتی شهر اضافه کرده اند.
همراه با توسعه مجدد تجاری شهر، ۹ کارخانه به آپارتمان¬های مسقف تبدیل و برنامه ریزی برای افزایش ۵۰۰ واحد مسکونی دیگر نیز گردیده است.
کارخانه ها توسعه دهندگان محلی را مانند جاناتان سویج – وکیلی که سه کارخانه قدیمی را به شکل جدید قابل استفاده کرده بود – جذب خود کرده اند. یکی از آنها، به مساحت ۳۲۵ هزار فوت مربع متعلق به خانم لورن میلز، بیش از ۲۰۰ مستاجر دارد. در روزهای اخیر مجسمه فولادی رنگی که توسط دونالد گرولا ساخته شده بود در وزش باد واژگون گردید.
این شهر همچنین سرمایه گذارانی از خارج رودآیلند نظیر برادی سالیوان سهام دار و ملاک نیوهامشایر، کسی که دو کارخانه را بازسازی کرده و رشد هوشمند شهری کالیفرنیا را که در حال برنامه ریزی برای ایجاد ۱۴۹ ساختمان مسکونی و اداری در مجاورت دهکده هاوپ آرتیست است، به آنجا کشانده است
دهکده هاوپ آرتیست یا رویای هنرمند مجموعه ایی ۶۵۰ هزار فوت مربعی است که رشد هوشمند شهری آن را به نورهای صنعتی و کارگاهها و مغازه ها و دفاتر اداری و استدیوهای هنرمندان مجهز کرده است.
لنس رابینز، توسعه دهنده اصلی شهر گفت :” پاتاکیت برای من فوق العاده بوده است”
آقای رابینز به دلیل سودمند بودن اعتبار مالیاتی ایالتی و فدرال شهر، که به پرداخت هزینه بازسازی دهکده رویای هنرمند کمک می کند به اینجا کشیده شده است. قیمت خرید کارخانه ی تقریباً ۲٫۵ میلیون دلاری در مقایسه با قیمت بنگاههای املاک لس آنجلس، جایی که او یک سال را در آن صرف توسعه آپارتمان¬ها کرده بود مقرون به صرفه تر است.
امّا از دید آقای رابینز و دیگر توسعه دهندگان، بازسازی کارخانه های قدیمی نه آنقدری آسان است و نه آنقدری ارزان، بلکه اغلب با مشکلات محیطی و ایمنی درگیر می باشد. هم برای شهر و هم برای توسعه دهندگان یک منحنی فراگیری وجود داشته که در عین تلاش برای گسترده تر کردن آن، به باز کردن فضا برای واحد های کوچکتر هم تلاش می شود.
یک چالش بزرگ، دستورالعمل سخت اطفاء حریقی بود که سال ۲۰۰۳ پس از آتش سوزی کلوپ شبانه در غرب وارویک که در آن ۱۰۰ نفر کشته شدند در مکان قرار گرفته است. به عقیده لئونارد لاووی –کسی که برای ۱۷ سال فضای کارخانه ها را بازسازی می کرده است- در دستورالعمل جدید هزینه هر فوت مربع از کارخانه افزایش چشمگیری داشته است.
Jill Davis, whose business is called Henrietta Glass, walking her dog outside her converted studio space in Pawtucket. Credit Kieran Kesner for The New York Timesاو گفت: ” به یکباره از ۱٫۲۵ دلار به چهار دلار افزایش پیدا کرد ”
Jill Davis, a glass blower, leased space for years in Lorraine Mills before moving to a new studio in Pawtucket. Credit Kieran Kesner for The New York Timesدر سال ۲۰۰۵، آقای لاوُویی گروهی از توسعه دهندگان را گرد هم آورد تا هر هفته ملاقاتی با مسئولان شهر در زمینه حل و فصل مشکلات بازسازی کارخانه داشته باشند و هر بعدازظهر چهارشنبه ها را برای پرداختن به نگرانی های موجود در پروژه های افراد کنار بگذارند.
آقای ساویج بیان داشت که تصویب قانون امکان استفاده چند توسعه دهنده بر روی یک کارخانه، گام به جلو دیگری بود.
آقای ساویج گفت: “پاتاکیت افسانه است” او افزود : “نه تنها یک شهر، بلکه واقعا توسعه یافته است.” امّا مسئولین شهری رسالت گسترش این جمله که پاتاکیت برای کسب و کار باز است را درک می کنند.
این فصل جدیدی برای پاتاکیت ۷۱ هزار نفری می باشد. با متوسط درآمد خانوار در حدود ۴۰ هزار و سیصد دلار، شهر تلاش خود را برای باز کردن جای پای خود در اقتصاد از زمان کاهش تولید که از سال ۱۹۵۰ شروع شد، شروع کرده است.
کسب و کار خرده فروشی از قسمت مرکزی شهر به مال های بیرون شهر نقل مکان و مرکز شهر را خالی کرده است. بر اساس برخی برآوردها، بیش از ۴ میلیون فوت مربع فضای خالی بی استفاده باقی گذاشته اند.پاتاکیت جوراب قرمز تیم بیسبال لیگ دسته دوم خود را نگاه داشته است، لکن از آنجایی که اولین کارخانه پنبه¬ایی بود که با نیروی فشار آب کار می کرد و در اینجا تأسیس گردید، می توانست به زادگاه انقلاب صنعتی آمریکا دست یابد. امّا گفته می شود پاتاکیت در کتمان حقیقت فاقد قدرت لازم بوده است. هنوز هم خیلی ها در رود آیلند آن را “باکت” (سطل) صدا می زنند.
آقای رابینز گفت : “پاتاکیت تصویری از پیروزی دارد.”
سپس، به دلیل علاقه مردم پاتاکیت به بیان روایت، هنر آمد.
در سال ۱۹۹۰، ۳۰۷ هکتار منطقه هنری، از قبیل ۲۳ کارخانه و ۶۰ خیابان، جایی که هنرمندان قادر به فروش بدون مالیات کارهایشان بودند در مرکز این شهر بوجود آمد. این یک ایده جدیدی نبود. همسایگان آینده نگر این کار را کرده بودند. دیگر شهرهای کوچک در انگلستان، در میان آنها آدامز شمالی، ماساچوست و پورتلند هنر را به عنوان ابزار پیشرفت در سال های اخیر، با درجات مختلفی از موفقیت پذیرفته اند.
پیشقدمی هنر پاتاکیت به مثابه درخت عظیم الجثه بلوتی است که همچنان قامت بلند خود را بر روی تپه بلوط محل نشانده و ریشه دوانده است. که شامل فستیوال محبوب سالانه هنرها و تبدیل کارخانه اسلحه سازی به مرکز هنر می باشد. در سال ۲۰۰۵ یک هنرستان در شهر افتتاح گردید، مدرسه ژاکلین ام. والش برای هنرهای نمایشی و تجسمی تأسیس گردید.
علاوه بر این، شهر سه تماشاخانه، چندین نگارخانه و هنرهای مشاوره ای و کمسیون فرهنگی، که حامل هنر به فضاهای عمومی شهر می باشد را دارا است.
Jacqueline Ott has a studio in a remodeled factory in Pawtucket. “You want to work where all the other artists are working,” she said. Credit Kieran Kesner for The New York Timesهنرمندان از نیویورک، ماساچوست و دیگر ایالت ها حتی پراویدنس به پاتاکیت نقل مکان کرده اند، به این دلیل که در آنجا قیمت فضای استدیو یا بیش از حد گران است و یا از توسعه و بازسازی به دور است.
این وضعیت خانم اوت بود، هنرمند تجسمی که در سال ۲۰۰۰ از پراویدنس به پاتاکیت نقل مکان کرد. او گفت: ” من از آنجا رفتم به خاطر اینکه اجاره ها رو به افزایش بود ”
دلیل دیگر، به گفته او، حضور هنرمندان دیگر بود. ” شما در جایی می خواهید کار کنید که بقیه هنرمندان کار می کنند ”
توسعه دهندگان می گویند قیمت هر فوت مربع فضای کارخانه های هنری تقریباً ۲۵ درصد کمتر از پراویدنس، و ۵۰ تا ۷۵ درصد کمتر از بوستون و نیویورک است.
جیل دیویس، یک شیشه گر و کسی که برای ۱۰ سال در فضایی از کارخانه های لورین را اجاره داشت، قبل از اینکه به جای جدید در پاتاکیت نقل مکان کند گفت که طبقات متوازن و فضای باز برای هر کسب و کاری مناسب است.
او نیز شیفته سرگذشت کارخانه شد، خاطرنشان کرد بسیاری از کارگران زن بودند. با خنده گفت : ” همه ارواح (در کارخانه) زن هستند. ”
پاتاکیت برای جلب توجه هویت خود، در حال تبدیل یکی از پل های خود به یک اثر هنری می باشد. با اعطای ملّی ۷۵ هزار دلار برای هنرها، شهر مأموریتی به هنرمند نیویورکی، ژائو سوئیکنگ برای بازطراحی پلی که از بیش از ۹۵ ایالت مختلف می¬گذرد داده است.
مسئولان شهر به تازگی اعلام کردن خط معتبر جابجایی و حمل و نقل ریلی ۴۰ میلیون دلاری پاتاکیت بر خلیج ماساچوست برای وصل کردن بوستون با پراویدنس توسعه خواهد یافت. شهردار پاتاکیت، دونالد آر. گریبین، گفت این ایستگاه، ساکنان جدید را جذب و مسافرت از بوستون به پراویدنس را راحت تر می-کند.
آقای گریبین گفت : “پاتاکیت دارای پتانسیل زیادی است”
او گفت، لکن از هنرهای پیشرو و دیگر پیشرفت ها تشکر می کنم، شهر اکنون آینده روشن تری دارد.[/one_half_last]
