عکاس ماریسا راس | آنچه بر عکس می‌نماید
عکاسان امروز جهان
سایت تندیس ترجمه امیر کوشا منش
ماریسا راس
چه کششی درون نورهای شرق هست که برای ثبت آن روی ورقی از ژلاتین نقره، غرب‌ترین انسان‌ها را به سوی خود می‌کشاند؟ سیستم، معکوس کار می‌کند. عکاسان از موطن خود فراتر می‌روند. بار دیگر ویزورها شرق را نشانه رفته‌اند. ماریسا راس اکنون پس از ۲۸ سال ثبت تصویر هنوز به تجربه‌های سرخوش گذشته خود بازمی‌گردد. آنچه او فراموش نکرده از جنس همان احساسی است که امروز، خیلی دورتر از خانه خود پیدا و ثبت کرده است.
عکاس ماریسا راس
«همیشه فرایند خلق اثر برای من مثل یک راز بوده است. به یاد دارم وقتی بچه بودم، با یک قلموی آغشته به جوهر مشکی می‌نشستم، یک دست نامرئی روی بازوهام احساس می‌کردم که دستم را روی کاغذ سفید حرکت می‌داد. نتیجه نهایی بسیار خوب و قابل اجرا از آب در‌می‌آمد و تجربه سرخوشی بود که هنوز یک خاطره تازه برای من است.
در حال حاضر من درگیر سوال‌های غیر قابل توضیح از این قبیل که چگونه انتخاب می‌کنیم و اساساً اینکه چرا نیاز به خلق اثر داریم و از کجا این انرژی‌های قوی تولید می‌شوند هستم. بعضی وقت‌ها از اینکه منشأ این پروژه‌ها از درون ماست و همواره وجود داشته و برای رها شدن فقط نیاز به تلاقی مغز و قلب و شرایط زمان و مکان دارند شگفت زده می‌شوم. و این سوال که آیا ما به طریقی آنها را در میان یک رقص فکری، فیزیکی و متافیزیکی مبهم آشکار می‌کنیم؟
پس‌زمینه‌های شکل دهنده در نقاشی و تاریخ هنر و در زمینه هنرهای تجسمی در کارهای من به عنوان یک عکاس در طول دهه‌ها تأثیر به‌سزایی داشته است. همیشه قاب تصویر را در درون نمایابم به عنوان یک بوم در نظر می‌گیرم، و همیشه در تلاش برای خلق ترکیب درون پارامترهای مخصوص آن هستم. نقاشی سیاه قلم همواره راه تشخیص من در دیدن و عکاسی بوده است. من هنوز در کارهای شخصی خودم از فیلم استفاده می‌کنم، به‌دلیل اینکه من عاشق کیمیاگری در ساخت تصاویر و مواد شیمیایی هستم. و همچنین هنوز عاشق دوربین آنالوگم هستم، به خاطر سادگی ابزارش و نیاز به اعتمادی که در نمایان نبودن عکس تا لحظه ظهور دارد. تصاویر، نقاشی‌های من از نور هستند. برای کارهای حرفه‌ای از دوربین دیجیتال استفاده می‌کنم اما هنوز این حس را دارم که تمام وسایل عکاسی مناسب و منحصر به فرد هستند. 
ماریسا راس می‌گوید از زمانیکه نوجوان بودم عکاسی در هسته زندگی من قرار داشت، و برای من موفقیت‌های حرفه ایی به ارمغان آورد و من را به سفر‌های شخصی غیر منتظره و فوق‌العاده ای کشاند. مرا وارد فرهنگ‌هایی کرد که من جسارت و درنگ لازم را در آنجا نداشتم و مرا به سوی چهره ظاهری جهان بزرگتری در اطرافم سوق داد. با عکاسی می‌توانستم تاریخ را درک کنم، شرایط انسانی و طبیعت که حتی تصورش را هم نمی‌کردم. برای همه اینها بسیار سپاسگزارم. »
ماریسا راس عکاس خبری و مستند بین‌المللی، متولد و بزرگ شده لس‌آنجلس است. مأموریت‌های با اعتباری از جمله نیویورک تایمز در سرتاسر دنیا داشته است. راس یکی از اعضاء بخشی از عکاسی نیویورک تامیز است که جایزه پولیتزر را برای بهترین خبرهای لحظه‌ای برای پوشش شورش سال ۱۹۹۲ لس‌آنجلس را به دست آورده است.کارهای او در نمایشگاهای متعدد انفرادی و گروهی نمایش داده شده و تعدادی از آنها در موزه، و یا مجموعه‌های خصوصی نگه‌داری می‌شوند. نمایشگاه «شخصی می‌گرید : زنان و جنگ»، سی و یک سال تألیف پیرامون عکس‌های پرسنلی که تأثیر آنی و طولانی اثرات جنگ در زمان در کشورها و فرهنگ‌های مختلف در سراسر جهان رهنمود می‌کند، در حال حاضر در شکل یک نمایشگاه سیار بین‌المللی همراه با یک کتاب که آماده ارائه می‌باشد.
نمایشگاه «نور بی‌نهایت : مراقبه عکاسی در تبت» که پروژه جاری او نیز هست. و نیزکتابی با مقدمه از دالایی لاما با نام «عبور» که در سال ۲۰۱۴ منتشر شد، یک مطالعه عکاسی شاعرانه از اقیانوس اطلس شمالی، گرفته شده با فیلم رنگی، که پروژه معاصر او نیز هست.
او اخیراً در حال هنربانی (کیوریت) نمایشگاهی از عکس‌های سربازان سابق جنگ ویتنام تحت عنوان «جنگ من : عکس‌های جنگ گرفته شده توسط سربازان» می‌باشد که در پارک یادبود سربازان ویتنام از آگوست ۲۰۱۶ شروع شده است. عکاس ماریسا راس دارای سه کتاب به نام‌های: «سوزاندن قلب: تصویری از فیلیپین»، «شهر واقعی: مرکز شهر لوس‌آنجلس داخل و خارج»، و «صبح بیا» کتاب کودکان در مورد بی‌خانمانی می‌باشد.
«شخصی می‌گرید: زنان و جنگ»، نمایشگاهی از ماریسا راس ۲۸ ساله (در زمان برگزاری نمایشگاه) برنده جایزه فتوژورنایست عکاسی، اثرات مخرب و طولانی جنگ را بر زنان نمایان ساخته است. توضیح راس در رابطه با این نمایشگاه این است که : «در تلاش برای منعکس کردن جنگ از دیدگاهی که تا به حال گزارش نشده، باعث شد من با تمام زنانی که در طول جنگ متحمل سختی‌ها و مشکلات فراوان شده‌اند و جان سالم به در برده‌اند ارتباطی تنگاتنگ برقرار کنم ، اشخاصی که تجربه از دست دادن‌ها، دردها و سختی‌های غیر قابل تصور را به عنوان یک تجربه جانبی برای خود یاد می‌کنند.»
سفر عکاسی راس از نوی ساد یوگوسلاوی در سال ۱۹۸۴ شروع و به ویتنام ختم شد. هشتاد و هفت عکس طی یک دوره ۲۸ ساله ماحصل تلاش‌های اوست که با کودکی خود به عنوان یک آواره هولوکاست شروع می‌شود. علاوه بر این نمایشگاه از پانل‌هایی با مناظر تاریخی و ارجاع به محل جنگ تشکیل شده است. ماریسا راس پروژه خود را با یک دوربین نیکون FE-2 دستی شروع کرد. او کار خود را با فیلم Tri-X ادامه داد. دهه ها بعد و پس از استفاده از صدها رول فیلم، یکپارچگی و عمق پوشش خود را در چاپ ژلاتین نقره نشان داد. این نمایشگاه توسط هاوارد اسپکتور مدیر انجمن هنر پاساندای جنوبی و مشاور سازمان‌های غیر دولتی و عضو هیأت مشاوره موقوفه ملی برای هنرها و گروه آموزش آمریکا، در لس‌آنجلس کالیفرنیا اجرا گردید.
ماریسا راس در اوایل سال ۲۰۱۴، ماریسا از طرف وزارت فرهنگی و نیز فرودگاه بین‌المللی لس‌آنجلس ماموریت کیوریتوری یک نمایشگاه اینستالیشن هنرهای عمومی را در فرودگاه لس‌آنجلس دریافت کرد. و نمایشگاهی از عکس‌های گرفته شده خاص این نمایشگاه تحت عنوان «خیابان دیده شده» به معرض نمایش گذاشت و خود را مهلم از عابر پیاده‌ای کرد که در فرهنگ ماشینی قدم نهاده است. سرعت طبیعی که انسان پیاده طی می‌کند حدود سه مایل در ساعت می‌باشد. فرهنگ پیاده‌روی به ریتم دوپا احترام خاصی قائل است و اجازه می‌دهد که زندگی در شتاب نفس‌‌ها رها شود. فرهنگ ماشینی انسان را مجبور به نشستن بدون حرکت در ماشین درحال حرکت می‌کند، ایجاد دید مجزا و شتابدار از محیط دور و اطراف محصول این فرهنگ می‌باشد.
ماشین‌ها به عنوان ناقل آزادی و فریب جاده‌های بی‌انتها هستند که مانند یک مفهوم عاشقانه و ماندگار می‌تازند. اما در شهر‌ها، واقعیاتی از قبیل سرعت کنترل شده و ترافیک طاقت‌فرسا، اغلب رنگ چشم‌اندازی با حس زندان را به دید می‌بخشند.
لس‌آنجلس نمونه اولیه فرهنگ خودرویی را در نظر گرفته است. در اوایل قرن بیستم، برنامه‌ریزان، شهری رویایی در زمین‌های بی‌پایان متصور شدند که با ظهور ماشین، زمان، فضا، فاصله و ابعاد کاملاً متفاوت و آزادراه، متولد گردید. این نمایشگاه که توسط خود راس برگزار گردید از نوامبر ۲۰۱۶ الی ۴ می ۲۰۱۷ جریان متفاوتی را از لحاظ تفاوت‌های فرهنگی در این زمینه به رخ بازدید‌کنندگان کشید.
از جمله نمایشگاه‌های انفرادی این هنرمند معاصر عبارتند از:
۱- نور بی‌نهایت: مراقبه عکاسی در تبّت ۲۰۱۷ موزه هنر فونیکس و ویلیام دی کنون
۲- شخصی می‌گرید: زنان و جنگ سال‌های ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۵ نمایشگاه‌های مختلف در اروپا و آمریکا
۳- سربرنیستا: حالا پس از ۱۵ سال کشتار ۲۰۱۰ موزه تلورانس
۴- در هالیوود و مرکز لس‌آنجلس: داخل/خارج ۲۰۰۹ فرودگاه بین‌المللی لس‌آنجلس
۵- شبی با ماریسا راس ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ کالیفرنیا
۶- شاهد به حقیقت ۲۰۰۵ کالیفرنیا
۷- گرفتار در تیراندازی: زنان و جنگ ۲۰۰۱ کالیفرنیا
۸- شهر واقعی: مرکز شهر لس‌آنجلس درون/بیرون ۲۰۰۰ و ۲۰۰۱ آمریکا
۹- قلب سوخته: تصویری از فیلیپین ۱۹۹۹ آمریکا
۱۰- هالیوود ۱۹۸۴ آمریکا
و همچنین نمایشگاه‌های گروهی متعددی در زمینه عکاسی، عکاسی معاصر، هنرهای تجسمی و هنر معاصر از سال ۱۹۸۴ تاکنون در کارنمای خود ثبت کرده است.
[divider style=”solid” top=”20″ bottom=”20″]
[divider style=”solid” top=”20″ bottom=”20″]
شماره‌های قبل از پرونده معرفی عکاسان امروز جهان را اینجا بخوانید:
[divider style=”solid” top=”20″ bottom=”20″]
سایت تندیس ترجمه امیر کوشامنش
دیدگاه‌های خود را در زمینه فعالیت عکاسی و هنرهای تجسمی این عکاس ماریسا راس برای ما بنویسید.
[/one_half_last]
