بزرگ‌ترین نقاشی دیواری جهان توسط هنرمند برزیلی
دنیاگردی مجله تندیس شماره ۳۴۸ قسمت دوم برگردان سجاد عمادی
اجرای بزرگ‌ترین نقاشی دیواری جهان توسط هنرمند برزیلی:
سائوپائولو، برزیل: بسیاری از نقاشان هر زحمتی را به جان می‌خرند تا کارهایشان دیده شود، اما هنرمند خیابانی برزیلی، ادواردو کبری، چنین مشکلی نخواهد داشت؛ چراکه جدیدترین کار او، بزرگ‌ترین نقاشی جهان خواهد بود. کبری که هنرمند پرکاری است، این‌بار دیوارهای جانبی کارخانه‌ی کاکائوی Show Cacau در یکی از بزرگراه‌های اصلی سائوپائولو را به‌عنوان بوم کار خود انتخاب کرده است. این کار که هنوز کاملاً تکمیل نشده است، بالا تنه‌ی رنگارنگ یک مرد بومی را نشان می‌دهد که در یک قایق مشغول پارو زدن در ورودی از شکلات است.
این نقاشی میان محصولات شکلاتی داخل ساختمان و سنت‌های کشاورزان پرورش دهنده‌ی کاکائو در مناطق دورافتاده‌ی آمازون پیوند برقرار می‌کند. کبری همین الان هم رکورددار گینس برای بزرگ‌ترین نقاشی دیواری خلق شده با اسپری در ریو دوژانیرو است و کار اخیرش با مساحتی بالغ بر ۵۷۰۰ مترمربع حتی بزرگ‌تر از آن است، هنرمند می‌گوید: «مردم می‌توانند از بزرگراه عبور کنند، و حتی اگر سرعت‌شان ۱۰۰ کیلومتر در ساعت هم باشد، هنوز قادرند پیام روی دیوار را ببینند.
نقاشی، یکی از کارگران مزارع کاکائو را درحال حمل میوه‌ی کاکائو در قایقش نمایش می‌دهد. من همچنین رودخانه را به رودی کاملاً شکل گرفته از شکلات تغییر داده‌ام. این بزرگ‌ترین کار دیواری من است. این نقاشی دیواری بیش از هر چیز، تلاشی برای نشان دادن چیزی از کارگران و ادای احترام به آن‌ها بوده است.» هنگامی‌که یک ساختمان بزرگ دفتر طراحی شما باشد، خلق اثر هنری کمی متفاوت است.
کبری می‌گوید با ده طرح متفاوت برای این دیوار کارش را آغاز کرده که همگی براساس صحنه‌هایی از مناطق غنی از کاکائوی آمازون بوده است. هنگامی‌که در نهایت یک طرح انتخاب شد، او به بالابرهایی برای ایستادن تیم اجرای کار نیاز داشته است که از ۸صبح تا ۶بعدازظهر برای بیش از دوماه با وی همکاری کرده‌اند. برای اجرای کار آن‌ها از ۴۰۰۰ عدد قوطی اسپری و ۱۰۸۰ لیتر رنگ جلا استفاده کرده‌اند.
جنجال بر سر نصب مجسمه‌ی دختر بی‌باک در نیویورک:
نیویورک، امریکا: نبرد میان دو مجسمه‌ی مشهور و نمادین نیویورک در حال شدت گرفتن است. مجسمه‌ی «گاو در حال هجوم» و مجسمه‌ی جدید الورود «دختر بی‌باک» که مسائل برابری جنسی، کمال هنری و حق تألیف را در معرض پرسش و بحث قرار داده‌اند. هنرمند ایتالیایی امریکایی خالق «گاو در حال هجوم» که حدود ۳۰ سال در جنوب وال‌استریت پابرجا بوده، مدعی است «دختر بی‌باک» حق تألیف کار او را نقض، و پیام هنری آن را تحریف کرده است و باید به مکان دیگری منتقل شود. آرتور دی‌مودیکای نحیف، با صدایی سرشار از هیجان که به‌سختی قابل شنیدن است می‌گوید: « این خیلی بد است. او «دختری بی‌باک» آنجاست و به گاو حمله می‌کند.» وی مجسمه‌ی برنزی‌اش را در دسامبر ۱۹۸۹، به‌عنوان ستایش روحیه‌ی توانستن، در مقابل سقوط بازار وال‌استریت در سال ۱۹۸۷، ساخته و نصب کرده بود.
اما کار او یک ماه است که تحت الشعاع «دختر بی‌باک» از هنرمند امریکایی، کریستن ویزبال قرار گرفته، که در ماه مارس نصب شده است. دختری که دست به کمر با چانه‌ای برآمده، مستقیماً گاو خشمگین را به چالش می‌کشد. این مجسمه در ابتدا به سفارش یک شرکت سرمایه‌گذاری، با هدف آگاهی‌افزایی نسبت به نیاز به تنوع جنسیتی بیشتر در هیئت مدیره‌ی شرکت، خلق شد و قرار بود تنها یک هفته آنجا باشد، اما یک شبه جنجالی به پا کرد.
اکنون این کار به‌عنوان نمادی اعتراض‌آمیز در راستای احقاق حقوق زنان شناخته می‌شود؛ حقوقی که عده‌ای باور دارند از سوی دونالد ترامپ در معرض خطر است. شهردار نیویورک – که منتقد سرسخت ترامپ است – اعلام کرده مجسمه دست کم تا مارس سال آینده سرجایش خواهد بود. اما وکلای دی مودیکا معتقدند مجسمه‌ی دختر، گاو را به نیرویی منفی و یک تهدید تبدیل کرده است و آن‌ها درخواست دریافت خسارت برای نقض حقوق قانونی موکل‌شان را دارند. در نقطه‌ی مقابل، شهردار باید اجازه این کار را می‌داده است. اما خود دی مودیکا هم در ابتدا مجسمه‌اش را بدون اجازه در خیابان رها کرده بود و بعدها مجوز قانونی نصب مجسمه در جای دیگری را دریافت کرد.
برپایی نمایشگاه آثار پاتریزیو دی ماسیمو:
بروکسل، بلژیک: هنرمند ایتالیایی ساکن لندن، پاتریزیو دی ماسیمو، در جدیدترین مجموعه‌اش، خود را کاملاً وقف نقاشی – یعنی هسته‌ی اصلی تجربیات هنری‌اش – کرده است. برای همین، اولین نمایشگاه انفرادی‌اش در رودولف جنسن، نقاشی به زبان غالب در ماسیمو تبدیل شده است، همچنان که این نقاش خودآموخته، بدن انسان را همچون مکانی فرهنگی مورد کنکاش و مکاشفه قرار می‌دهد.
با ایستادن در مقابل پیکره‌های بزرگ دی ماسیمو، نگاه ما به نمایش رفتار انسان خیره می‌شود. پرده به کنار می‌رود و سوژه‌ها ژست می‌گیرند و به اجرای نمایش می‌پردازند؛ انگار که روی صحنه‌ی نمایش یا بخشی از یک طرح داستانی اسرارآمیز هستند. اگر چهره‌نگاری کنکاش ذات انسان است، پس دی ماسیمو انسان را درگیر موقعیت‌هایی چون خشونت، خوش‌گذرانی و هرزگی نمایش می‌دهد. او بیننده را در جایگاه تماشاگر هوشیاری که شاهد یک لحظه‌ی تعیین‌کننده است قرار می‌دهد؛ خطوط داستانی در نقطه‌ی اوج به تعادل می‌رسند،؛ پیش از لغزش یک چاقو یا ریختن موم مذاب. نقاشی‌ها که به شیوه‌ی کلاسیک ارایه شده‌اند، هرکدام ترکیبی از منابع الهام گوناگون‌اند؛ پست‌مدرنیسم، اتو دیکس و والت دیسنی.
پس‌زمینه‌ی سیاه‌کارها، گمانه‌زنی ما در مورد موقعیت مکانی و آنچه از میان تاریکی ظاهر می‌شود را مشکل می‌کند. بااین وجود حس کنجکاوی برما چیره می‌شود و به‌دنبال سرنخ‌هایی در اشیا می‌گردیم و می‌کوشیم به آن‌ها معنا دهیم، اما این کاری بیهوده است. دی ماسیمو دیگران را نقاشی نمی‌کند، بلکه هرکار او نسبتاً یک سلف پرتره است. وی خودش برای پیکره‌های مذکر، و شریک زندگی‌اش هم برای زن‌ها مدل می‌شوند.
در کشیدن سلف پرتره، آشتی و نزدیکی میان سوژه و خالق کار وجود دارد که از نظر دی ماسیمو در آن فرایندی شهودی و شکننده نهفته است. ما نظاره‌گر برهنه‌شدن استعاری هستیم، درآوردن بی‌ریای زرهی تمثیلی که در زندگی روزمره آن را به تن می‌کنیم. پاتریزیو دی ماسیمو (متولد ۱۹۸۳ ایسی، ایتالیا) در لندن زندگی و کار می‌کند.
www.galerierodolphejanssen.com
