ویتامین پی دنیای نقاشی معاصر لوک تویمانس Luc Tuymans
معرفی صد و چهارده نقاش معاصر
نوشته: Alison Gingeras
سایت تندیس ترجمه زهرا قیاسی
در این پرونده به ترجمه جستارهای کتاب اول ویتامین پی خواهیم پرداخت. این مجموعه جستارها را محققان و منتقدان مهم عرصه هنر درباره نقاشان مطرح جهان نگاشته‌اند. خواندن این مطالب هم دریچه‌ای به دنیای نقاشی معاصر می‌گشاید و هم مروری است بر شیوه جستار نویسی و نقد نقاشی معاصر.
لوک تویمانس Luc Tuymans
از نظر این هنرمند بلژیکی نقاشی به هیچ وجه کنشی ساده و سرگر‌‌‌‌م‌کننده نیست. برای او عمل نقاشی کردن و سوژ‌‌ه‌هایی که در آثارش ارائه می‌دهد بین تاریخ و حافظه‌جمعی گرفتار شده‌اند. شاید بهترین شیوه برای فهمیدن کارهای منحصر به فرد و تنش‌زای تویمانس این باشد که آنها را با اثری از ریشتر که خود تویمانس بسیار تحسین می‌کند و آن را تاثیرگذار می‌داند، مقایسه کنیم؛ یعنی مجموعه «۱۸ اکتبر ۱۹۷۷» ریشتر.
این مجموعه شامل پانزده اثر نقاشی است که از روی عکس‌های زندان و قتل اعضای گروه تندرو بادرماینهوف کار شده‌اند. تویمانس هم مانند ریشتر از اسناد عکسی استفاده می‌کند. عکس‌هایی که اغلب به موضوعات سیاسی اجتماعی روز مربوط هستند و ماهیتی تنشزا یا جنجالی دارند. قدرت نقاشی‌های تویمانس هم مانند ریشتر به سبب زیر سوال بردن این فرض است که عکس حاوی حقیقت است. با این حال برخلاف ریشتر که تضاد حساب‌شده‌ای بین فیگورنمایی و انتزاع ایجاد می‌کند، تویمانس از اثر برای کنکاش در مساله تصویر و رابطه آن با تاریخ استفاده می‌کند ان هم به شیوه‌ای بی‌رحمانه و سیستماتیک.
تویمانس درباره فرآیند حرکتش از عکس به تصویر نقاشی‌شده چنین شرح می‌دهد: «تصویر غیرممکن است زیرا در مقام یک فرد نمی‌توان از پس آن برآمد.» او در چندین دوره نقاشی به زخم‌های سرگشوده در طول دهه‌های اخیر و مسائلی همچون هولوکاست، ملی‌گرایی در بلژیک، قتل پاتریس لومومبا، شرایط وخیم پسااستعماری در کنگو تحت تسلط بلژیک پرداخته است. تمرکز وی بر تصاویر بازداشت‌هایی است که این رخدادها و پدیده‌های ناگوار را القا می‌کنند و کارش این است که با دقت تمام این تصاویر را انتخاب کند، که ممکن است خیلی نمادین و سمبلیک باشند یا مبهم و عکس از جزئیات باشند.
تاکید او بر فاصله‌ای است بین عکسی که «رسمی» یا «واقعیت دست اول» قلمداد می‌شود و آن اسرار تاریک بازگونشده‌ای که نقاشی ار روی عکس می‌تواند برملایشان کند. اندازه نقاشی‌های تویمانس کوچک است و فارغ از موضوعی که برای نقاشی [انتخاب می‌کند] پالتی کدر و بی‌روح دارد: رنگ‌های کدر، سبزهای روشن ناخوشایند، بژها، قهوه‌ای‌ها و خاکستری‌ها. با اینکه بعضی از جزئیات تکنیکی مهارت بالای او را در نقاشی لو می‌دهند، به نظر می رسد که هدف تویمانس از ضرب‌قلم‌های کنترل شده [در نقاشی] از بین بردن آثار استادی‌اش در نقاشی است.
نقاشی‌های تویمانس تصاویری نامیزان هستند که با روی هم گذاشتن تدریجی لایه‌های نازک رنگ روی بوم خلق می‌شوند. درست مثل تکنیک سینمایی حرکت تدریجی از تصویری به تصویر بعدی[۱]که درآن تصویر فوکوس می‌شود و بعد از فوکوس خارج می‌شود. مشابهت بین استراتژی‌های تصویرگری تویمانس و فیلمسازی در واقع حمله‌ای است که او به سینما می‌کند: تویمانس در دهه هشتاد فیلم‌های کوتاه بسیاری ساخت اما هرگز آنها را نمایش نداد و فقط طراحی‌هایی را نشان داد که استوری‌بورد بعضی از این فیلم‌ها بود.
روایت در نقاشی‌های تویمانس به صورت تلویحی گفته می‌شود و درست همانند سینما، با ذرات کوچک اطلاعات یعنی با جزئیات موجود در سطح تصویر. مثلاً در یکی از پرتره‌های قدیمی به نام اسرار ۱۹۹۰ چهره سوژه محو است اما جزئیات و دوخت لباس نظامی نشان می‌دهند که یک سرباز نازی است. در بیشتر نقاشی‌های تویمانس جزئیات را به‌سختی می‌توانیم دریابیم زیرا تصویر به سرعت در انتزاع فرو می‌لغزد که این خود تمثیلی مناسب است برای خاطرات سرکوبشده و تاریخ انکارشده‌ای که تویمانس می‌خواهد به آنها بپردازد.
تویمانس متولد مورتسل بلژیک در سال ۱۹۵۸ است و در آنتورپ زندگی و کار می‌کند.
گزیده نمایشگاه‌های انفرادی:
۲۰۰۴- تیت مدرن، لندن، ۲۰۰۳- «نقشه های ذهنی»، گالری غیرانتفاعی هانوور، هانوور، آلمان، ۲۰۰۱- «Mwana Kitoko، مرد سفید زیبا»، پاویون بلژیک در بینال ونیز؛ «سیگنال»موزه Hamburger Bahnhof، برلین، آلمان؛ «لوک تویمانس، رائول دو کیسِر»، S.M.A.K.، گنت، بلژیک، ۲۰۰۰- «Mwana Kitoko»، دیوید زویرنر، نیویورک؛ «با احترام»، گالری اپرای شهر توکیو، ژاپن؛ «قول»، گالری زنو ایکس، آنتورپ بلژیک. ۱۹۹۹- «خلاصی، نقاشی‌هایی از ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۸»، موزه سالزبورگ، اتریش؛ «انزوای عالی»، وایت کیوب، لندن. ۱۹۹۷- «دلشوره، طراحی‌ها»، موزه هنر برن. ۱۹۹۴- «خرافه»، پورتیکوس، فرانکفورت.
گزیده نمایشگاه‌های گروهی:
۲۰۰۲- داکومنتا، کاسل، آلمان؛ «نقاشی در حال حرکت»، موزه هنرهای معاصر، بازل، سوییس؛ «نقاش عزیز، مرا نقاشی کن…»، موزه ملی هنر مدرن مرکز پمپیدو، پاریس. ۲۰۰۰- «آخرالزمان» آکادمی سلطنتی هنر، لندن؛ بینال سیدنی، استرالیا. ۱۹۹۹- «بین الملل کارنگی»، موزره هنر کارنگی، پیتزبورگ، پنسیلوانیا؛ «نقاشی منطقه مشکل زا»، موزه هنر مدرن آنتورپ. ۱۹۹۷- «پروژه شماره ۶۰: جان کورین، الیزابت پیتون، لوک تویمانس»، موزه هنرهای مدرن نیویورک.۱۹۹۴- «بی قید، احتمالهایی در نقاشی»، گالری هایوارد، لندن
گزیده کتابشناسی:
۲۰۰۱- دنیل بیرنباوم[۲]، «لوک تویمانس»، Art Forum، شماره دسامبر؛ یوز وان دنبرگ[۳] «همراه با x: لوک تویمانس»، Art Forum، شماره اکتبر؛ ۲۰۰۰- Parkett، شماره ۶۰؛ ۱۹۹۹- نوی ویکفیلد[۴]، «لوک تویمانس: در لوای هنر تاریک بلژیکی خشونت پنهان شده است»، الر دکور، شماره آوریل؛ ۱۹۹۸- دنیل بیرنباوم، «هزاران واژه: لوک تویمانس درباره مجموعه «امنیت» سخن می گوید»، Art Forum، شماره اکتبر؛ ۱۹۹۵- جیمز یود، «لوک تویمانس»، Art Forum، شماره آوریل.
پی نوشت:
[۱] dissolve
[۲] Daniel Birnbaum
[۳] Jos Van Den Bergh
[۴] Neville Wakefield
قسمت های قبل از پرونده ویتامین پی دنیای نقاشی معاصر را اینجا بخوانید:
- هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن
- مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر
- پرونده ویتامین پی دنیای نقاشی معاصر | ژو تیههای
سلام
از کجا می تونیم این کتاب تهیه کنیم؟
ترجمه کتاب منتشر نشده بخش هایی از کتاب اصلی ترجمه و در سایت منتشر شده است