هنر دیگری، سیاست معاصر و فناوری در آثار یازان خلیلی

هنر دیگری، سیاست معاصر و فناوری در آثار یازان خلیلی Yazan Khalili

نگاهی به آثار یازان خلیلی در گالری لری شبیبی دوبی Lawrie Shabibi 

هنر معاصر | آنچه در گالری های مطرح دنیا می‌گذرد

سایت تندیس ترجمه محدثه شادمهر

«وجهی دیگر از قانون» اولین نمایشگاه انفرادی یازان خلیلی، هنرمند معاصر  است که در گالری Lawrie Shabibi دبی در حال نمایش است. این آثار هنری، خط باریکی بین قانون و عدالت را با بن مایه ی مهاجران استثمارگر نشان می‌دهد. وی در این نمایشگاه به بررسی چگونگی مفاهیم قانون و عدالت در سیاست معاصر و فن آوری پرداخته است. و نیز چگونگی به چالش کشیدن شیوه‌های قانونی که تبدیل به عملی مخرب و عدالت می‌شوند. «وجهی دیگر از قانون» آثاری را عرضه می‌کند که به کنکاش این موضوع می‌پردازد. آشکار کردن بخش‌های پنهان.
سه کانال ویدیویی اینستالیشن خلیلی به نام سرقت از منطقه‌ََ‌ی (۲۰۱۳-۲۰۱۶ )،A این ویدیو اینستالیشن تا حدودی به چگونگی بهره برداری جغرافیای سیاسی توسط سارقین که منجر به موفقیت سرقت می‌شود می‌پردازد. این شرایط جدید میل به عمل را خلق کرد-دزدیدن یا مانع شدن- و کار تحقیقاتی خلیلی به این پرداخت که سرقت بانک می تواند خوانشی از هر دو باشد.

Apartheid Monochromes (2017)، «آپارتاید تک رنگ» (۲۰۱۷) مجموعه‌ای از بوم‌های نقاشی شده است که تباهی کارت‌های هویت حکومتی و اجبار حمل آن توسط فلسطینیان را برجسته می‌کند. کارت‌های هویت که در سال ۱۹۴۹ توسط اسراییل معرفی شد به طبقات رنگی مختلفی تقسیم بندی شده است بر حسب هویت دارندۀ آنها که خود این هویت بر اساس یک مجموعه قوانین پیچیده حول و حوش محل تولد و یا اقامت است. از این رو رنگ کارت متعین زندگی سیاسی، اجتماعی و اقتصادی آنها بوده است. ابزاری که از نظر فناورانه سطح پایین بوده و برای تفکیک توسط رژیم اسراییل اعمال شده است. بوم‌ها ما را به تک رنگ‌های «ایو کلاین» ارجاع می‌دهند و دقیقاً به رنگ کارت‌های هویتی گوناگونی هستند که تفکیک های هویتی نژادی مرزی و شهروندی را به مرکز توجه می‌آورند.

در آپارتاید تک رنگ ۲۰۱۷، خلیلی کارت‌های شناسایی را به عنوان ابزاری فراگیر برای انتساب هویت قانونی می‌داند. در « Hiding our Faces like the Dancing Wind»چهره‌هایمان را مانند بادی رقصان پنهان می‌کنیم ۲۰۱۶، استفاده از تکنولوژی و گرایش آن به نسبت دادن تیپ‌های یکسان به افراد را به چالش می‌کشد. در این ویدیو، او چهره‌ی یک زن را که با دوربین عکاسی گرفته شده است نشان می‌دهد که به نظر می‌رسد سیستم بازشناسی چهره را گیج می‌کند به نحوی که تعداد زیادی ماسک‌های قومیتی فریم را مختل می‌کنند. این کار یادآور مکانیسم‌های استعماری طبقه‌بندی نژادی و ساختن روایت‌های تاریخی است.

« I, The Artwork’ (۲۰۱۶)من، اثر هنری» قراردادی است بین یک اثر هنری و دنیای هنر که شامل نهادهای آن، موزه‌داران و مهم‌تر از همه کلکسیونرهاست. وی با دلمشغولی به این سؤال که آیا یک اثر هنری می‌تواند شرایط وجود و نمایش خودش را دیکته کند با یک حقوقدان همکاری کرد تا پیشنویس قرارداد را که از طریق آن خود اثر هنری مشخص «عمل تعلق داشتن و شرایط وجود داشتن» خودش را تعیین می‌کند با عبارت «من، اثر هنری» تعریف گردد. خلیلی قرارداد را – که به صورت یک عکس نمایش داده شده است- به شخص حقوقی تفویض می‌کند، حقوق معنوی‌ای را به آن نسبت می‌دهد که معمولاً در اختیار یک مؤلف [خالق اثر] است.

در « Regarding Distanceدربارۀ فاصله (۲۰۱۰)، که شامل دو لَتیِ از دو عکس است، خلیلی روی قدرت تصویر برای از بین بردن فاصله انگشت می‌گذارد. عکسی از «قبه الصخره» که در سرتاسر فلسطین بیش از همه آن را به دیوار آویزان می‌کنند (در این مورد خاص در یک کلاس درسی آویخته شده است) به طوری که تصویر بیت‌المقدس تمام شهر را به آن گنبد طلایی تقلیل می‌دهد. عکس دیگر گنبد طلایی آن را از چشم اندازی دور دست نشان می‌دهد، از تنها نقطه‌ای که از آنجا تنها دارندگان کارت‌های هویت سبزرنگ می‌توانند با چشم غیرمسلح آن را ببینند. خلیلی با واقعیت شرایط نسل پسا انتفاضۀ دوم مواجه شد که در حالی بزرگ شدند که هرگز امکان بازدید از شهر را نداشتند و این در حالی بود که در همان زمان آن را با یک تصویر کپی شده تجربه می‌کردند.

در نهایت،«( ‘Copy of a Copy of a Copy’ (۲۰۱۷کپیِ کپیِ یک کپی (۲۰۱۷)، از مجموعه‌ی ۱۰۰۰ پوستر از «جمل المحامل ۲» به همراه یک عکس از اتاق پوسترهای نمادین فلسطینی متعلق به یک کلکسیونر محلی سلیمان منصور است. نقاشی نمادین (که عنوانش به «حمّالِ رنج‌ها» ترجمه می‌شود) اولین بار در ۱۹۷۳ اجرا شد و در طول دهه‌ها با مفاهیم هویت فلسطینی مرتبط گردید. هنگامی که چاپ‌های آن نقاشی توزیع شد خیلی سریع به یک جزء ثابت در خانه‌ی بسیاری از فلسطینیان تبدیل شد ، همین امر باعث شد تا هنرمند به تولید بیش از یک نسخه اصیل رو آورد. با استفاده از این تکه‌پاره‌ها، خلیلی اصالت و سندیت را در رابطه با بازار هنری و تجاری سازی آنها کندوکاو می‌کند؛ اشاعه‌ی تصاویر و استفاده از طبیعت متغیر تصاویر به عنوان حامل یک معنا.